Πήρε τη Νέα Δημοκρατία στο 28% και την έφθασε στο 41%, επειδή τη μετέτρεψε σε ένα σύγχρονο κόμμα. Βρήκε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 36% και τον «βούλιαξε» στο 20%.
Απλοί αριθμοί πιστοποιούν το «φαινόμενο Μητσοτάκης». Το οποίο σύσσωμη η αντιπολίτευση εξακολουθεί να μην μπορεί να κατανοήσει και να αναλύσει. Ωστόσο, η επικράτηση Μητσοτάκη ήταν καταλυτική σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες, σε όλες τις ηλικιακές αλλά και επαγγελματικές και κοινωνικές κατηγορίες, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής.
Το εκλογικό αποτέλεσμα ανέδειξε, βεβαίως, μια ελληνική κοινωνία που συνολικά αλλάζει, θέλοντας ασφάλεια, σταθερότητα, συνεχή βήματα προόδου, που εκ των πραγμάτων τα βρήκε στον Κ. Μητσοτάκη.
Ο πρωθυπουργός επικράτησε στους ελεύθερους επαγγελματίες (51,7% έναντι 18,7%), στους αγρότες (47.5% έναντι 13%), στα κάστρα της αντιπολίτευσης (Αχαΐα, Β' Πειραιά, Δυτικός Τομέας Αθήνας κ.ά), στους νέους ψηφοφόρους 17-24 ετών (31,5% έναντι 28,5%), στους αναποφάσιστους, στις μεγάλες πόλεις, στην επαρχία και στις λαϊκές συνοικίες της Αττικής.
Ο θρίαμβος Μητσοτάκη, που τον εξασφάλισε χωρίς τη βοήθεια των συνιστωσών και «βαρόνων» της ΝΔ που τον αμφισβητούσαν, έγινε έτσι και προσωπική του επιτυχία.
Το «ψηφίζω Μητσοτάκη, όχι Νέα Δημοκρατία» υπήρξε, για ένα μεγάλο τμήμα των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, κίνητρο για να (ξανα)μετακινηθούν πολιτικά και να διασφαλίσουν στον πρωθυπουργό μια στέρεη κυριαρχία στο Κέντρο. Μια τεράστια βεντάλια μη «γαλάζιων» ψηφοφόρων επέλεξε τον συγκεκριμένο πολιτικό, κρίνοντας ότι είναι ο μόνος που διασφαλίζει για την Ελλάδα έναν ορίζοντα τετραετίας καθαρό για Ανάπτυξη, χωρίς τον «πολιτικό κίνδυνο» Τσίπρα.
Αυτό το «μέτωπο λογικής», που ο πρωθυπουργός έχτισε μεθοδικά -χωρίς βοήθεια από το κόμμα του συνολικά- και περιλαμβάνει ψηφοφόρους από όλα τα κόμματα, φάνηκε στις αναλύσεις, μετά τις εκλογές. Η διείσδυση που πέτυχε ο Κ. Μητσοτάκης προς τον ενδιάμεσο ιδεολογικό χώρο, τον κεντρώο χώρο, έφτασε στο 40% στις εκλογές της 21ης Μαΐου (Π. Κουστένης, 22/5).
Οριστικά και αμετάκλητα από την περασμένη Κυριακή δημιουργήθηκε ένα ισχυρότατο μπλοκ πολιτικής ηγεμονίας από πολίτες που πήραν με την ψήφο τους την τύχη της χώρας στα χέρια τους. Αυτό το 40% που ψήφισε Μητσοτάκη αποτελεί μια εξαιρετική μαγιά για τη σύγχρονη ελληνική κεντροδεξιά, πρωτοφανή στη Μεταπολίτευση και στη ΝΔ ως προς τα διακομματικά χαρακτηριστικά που πέτυχε.
Ενισχυμένος από αυτήν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, ο Κ. Μητσοτάκης τα επόμενα τέσσερα χρόνια δεν θα έχει δικαιολογίες να μην προχωρήσει και τις μεταρρυθμίσεις που δεν τόλμησε. Να διορθώσει λάθη και αδικίες της πρώτης τετραετίας, που ήταν αρκετά. Υπό προϋποθέσεις, αυτή η «εποχή Μητσοτάκη» μπορεί να αλλάξει την εικόνα της Ελλάδας και ταυτόχρονα της «γαλάζιας» παράταξης.
Από την άλλη, η πανωλεθρία ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει στην Ιστορία ως ένα Βατερλώ της Αριστεράς.
Ο κ. Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός το 2015 με τα εργαλεία της χρεοκοπημένης Ελλάδας και δεν μπόρεσε ποτέ να βρει καινούρια. Αυτοπεριορίστηκε σε μειοψηφική ατζέντα, έγινε φορέας ασυγκράτητου λαϊκισμού, εχθροπάθειας, αγοραίου πολιτικού λόγου και καθηλώθηκε εκεί. Ενώ η κοινωνική πλειοψηφία διψούσε για Ανάπτυξη και επάνοδο στην κανονικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν απλώς να διώξει τον Μητσοτάκη. Απέναντι σε έναν φορέα σταθερότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν συγκυβερνήσεις και πολιτική αστάθεια.
Αποτέλεσμα; Οι πολίτες απάντησαν με το πιο συντριπτικό «όχι» σε ένα κόμμα που δεν αντιλαμβάνεται την εποχή του και δεν έχει τα εργαλεία να ερμηνεύσει το παρόν.
Υστερόγραφο προς θρηνούντες και αλαλάζοντες: Από προχθές έχει βγει παγανιά ένας βυθός που βρίζει την κοινωνία για την ψήφο της, τα μίντια, τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Θα έχει ενδιαφέρον αν συνεχιστεί αυτή η τακτική ως τις 25 Ιουνίου: αν πάνε ρουβίκωνες σε σπίτια και γραφεία να τα σπάνε, αν βγαίνουν fake news, αν συνεχίσει ο Πολάκης να βρίζει, όλα θα πάνε καλά.