Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η χώρα χρειάζεται μια σταθερή και ισχυρή κυβέρνηση που να διαθέτει ταυτόχρονα συνείδηση της αποστολής της πέρα από τα στενά κομματικά πλαίσια - όσο κι αν αυτό ακούγεται σαν απίθανο ανέκδοτο με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση.
Πρέπει το δίχως άλλο να εξασφαλίσει μια αρραγή εθνική συναίνεση όσον αφορά στα εθνικά θέματα, καθώς βρισκόμαστε πλέον αντιμέτωποι με ένα ξεκάθαρο σχέδιο αλλαγής του καθεστώτος στο Αιγαίο και οι τουρκικές διεκδικήσεις έχουν μπει ήδη σε φάση υλοποίησής τους.
Το κατά πόσο αυτό έχει συνειδητοποιηθεί από ελληνικής πλευράς, τόσο από το πολιτικό σύστημα όσο και από τους πολίτες είναι ένα άλλο ζήτημα.
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η σαφής απειλή το δίχως άλλο χρειάζεται μια ξεκάθαρη εθνική στρατηγική, ένα πολυμέτωπο εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης των διεκδικήσεων της Τουρκίας. Το γιατί αυτή η αυτονόητη για κανονική χώρα συναίνεση δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και μάλιστα «ενισχυμένο» με στελέχη του παλαιού και «νέου» Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, είναι ένα σοβαρό πρόβλημα.
Πώς να χαρακτηρίσει κανείς την ασυγκράτητη ανάγκη να βγάλουν ανακοίνωση για μιαν εν εξελίξει επαφή του πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και να την χαρακτηρίσουν ως φιάσκο; Μιαν επαφή ιδιαίτερα κρίσιμη για τα εθνικά μας θέματα; Και δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Βιάστηκε να δηλώσει ότι δεν θα ψηφίσει την συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις που η ίδια προετοίμασε, αλλά, και ότι το πρόγραμμα αναβάθμισης των ενόπλων δυνάμεων είναι ακριβό, ξαναγυρνώντας στην εποχή του 3%.
Πρόκειται για πολιτική παραφροσύνη να αντιπολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ τον εαυτό του, για πολιτικό αμοραλισμό στο μέγιστο βαθμό, ή για μιαν ακόμη μικροκομματική πολιτική από αυτές που μας συνήθισαν τα προηγούμενα χρόνια οι «στρατηγικοί» παίχτες του ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως πρόκειται για μια προσβλητική αντιμετώπιση των ίδιων των ψηφοφόρων τους;
Η βιασύνη τους να εκτεθούν με πρόωρες και στην συνέχεια άκαιρες τοποθετήσεις για τα εθνικά θέματα, αλλά και ο τρόπος που αντιμετώπισαν τις συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς ( προσπάθησαν να απαξιώσουν τον στόχο για εθνική συναίνεση) αποδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ … μάλλον ευχόταν την αποτυχία αυτής της επίσκεψης στις ΗΠΑ.
Η περιφρόνηση που επιδεικνύει η αξιωματική αντιπολίτευση απέναντι στη νοημοσύνη των ψηφοφόρων της είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Πέρασαν από το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», στην ανάπτυξη κατά την διάρκεια της διακυβερνήσής του των πιο στενών και φιλικών σχέσεων της μεταπολιτευτικής περιόδου με την Αμερική, κι ενώ η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη συνεχίζει την ίδια πολιτική (αυτήν δηλαδή που απαρέγκλιτα ακολουθεί η χώρα μας), τον εγκαλούν!
Να επισημάνουμε πάντως ότι – πέραν του ΣΥΡΙΖΑ - ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, είναι η διαχρονική αίσθηση της ελληνικής κοινωνίας ότι τα ξένα κράτη οφείλουν να την συνδράμουν σαν να της χρωστάνε κάποιο είδος μεταφυσικής υποχρέωσης. Στα δύσκολα μια χώρα πριν από όλα οφείλει να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις. Ήδη ακούγονται φωνές για φταίχτες Ευρωπαίους και Αμερικανούς που δεν υπερασπίζονται τα αυτονόητα εθνικά μας δίκαια και δεν θέτουν τις ένοπλες δυνάμεις τους στο πλευρό μας. Αυτή η μετάθεση των ευθυνών για τα εθνικά μας ζητήματα στους κακούς ξένους -που παρεμπιπτόντως είτε συνδράμουν είτε δεν συνδράμουν, ακούνε το ανάθεμά μας- είναι μια διαχρονική εθνική παθογένεια.
Με δυο λόγια, η χώρα έχει μπει ήδη σε μια κρίσιμη περίοδο για τα ελληνοτουρκικά και δυστυχώς είναι τραγικά αδύναμη από κάθε πλευρά. Θα έπρεπε όλοι (πολιτικοί, κόμματα, κοινωνία) να πράξουμε ότι ακριβώς δεν κάναμε με τα μνημόνια: να αντιμετωπίσουμε από κοινού και με εθνική ομοψυχία τη νέα πραγματικότητα!