Για να είμαι ειλικρινής, εγώ τον Νίκο Παππά τον συμπαθούσα. Μου έβγαζε κάτι από εκείνη τη σπάνια αίσθηση αυθεντικότητας που, καλώς ή κακώς, έχει σχεδόν εκλείψει από τη δημόσια ζωή.
Έναν άνθρωπο που δεν φοβάται να εκτεθεί, που μπαίνει στο παιχνίδι χωρίς να κοιτά πρώτα τον πίνακα του σκορ. Δεν είχα μιλήσει βέβαια ποτέ με κάποιον αθλητικό συντάκτη για εκείνον. Δεν είχα τον «φάκελο». Είχα μόνο την εντύπωση. Κι οι εντυπώσεις, ως γνωστόν, είναι ύπουλες. Σε προδίδουν ακριβώς τη στιγμή που νομίζεις πως τις εμπιστεύεσαι.
Ας αφήσουμε όμως το βιωματικό στην άκρη, όσο μπορεί να το αφήσει κανείς όταν έζησε τα γεγονότα από κοντά. Διότι, πέρα από το αποτρόπαιο συμβάν αυτό καθαυτό, πέρα από τη βία που από μόνη της δεν σηκώνει ούτε αστερίσκους ούτε υποσημειώσεις, εκείνο που τελικά βαραίνει περισσότερο είναι το «μετά». Το πώς στέκεσαι όταν πια έχει τελειώσει ο θόρυβος, όταν δεν υπάρχουν χειροκροτήματα, όταν δεν σε σώζει ούτε το ταλέντο ούτε η ιδιότητα.
Η πρώτη δημόσια τοποθέτηση του ευρωβουλευτή δεν ήταν απολογητική. Δεν ήταν καν αμήχανη. Ήταν κάτι χειρότερο. Ήταν εξοργιστική. Αντί για μια απλή, καθαρή συγγνώμη, είδαμε μια προσπάθεια μετατόπισης του βάρους. Υπονοούμενα για το θύμα, μισόλογα για την κατάστασή του, αναφορές στα παιδιά του με έναν τόνο δήθεν σεβασμού που, όσο τον άκουγες, τόσο πιο πολύ μύριζε υπεκφυγή ή και συγκεκαλυμμένο εκβιασμό ; Ποιος του είπε ότι αυτό είναι καλή ιδέα; Ποιος τον έπεισε ότι έτσι «σώζεται το παιχνίδι»;
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε και η φράση-αποκορύφωμα: ότι το μόνο καλό που προέκυψε ήταν η διαγραφή του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί πια δεν μιλάμε για λάθος εκτίμηση. Μιλάμε για πλήρη παρεξήγηση του προβλήματος. Διότι εδώ δεν χάθηκε μια κομματική στέγη, ποιος νοιάστηκε εξάλλου. Χάθηκε η ευκαιρία να δείξεις πως κατάλαβες τι έκανες. Να παραδεχτείς, έστω καθυστερημένα, ότι έκανες κάτι που δεν διορθώνεται με ανακοινώσεις και δικαιολογίες .
Στο μπάσκετ, ο όρος «airball» περιγράφει το απόλυτο άστοχο σουτ. Το σουτ που δεν βρίσκει ούτε στεφάνι ούτε ταμπλό. Δεν είναι απλώς κακή προσπάθεια. Είναι λάθος απόφαση. Είναι η στιγμή που νομίζεις ότι βλέπεις καθαρά το καλάθι, ενώ στην πραγματικότητα σου έχει φύγει εντελώς η γωνία. Ο Νίκος Παππάς, ως παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής, το ξέρει αυτό καλύτερα από όλους.
Εδώ όμως δεν είχαμε ένα airball. Είχαμε δύο. Το πρώτο ήταν η πράξη. Το δεύτερο, και ίσως πιο βαρύ, ήταν η στάση που ακολούθησε. Ένα διπλό έρμπολ που δεν αφήνει περιθώρια για «κακή στιγμή» ή «λάθος εκνευρισμού». Γιατί το δεύτερο σουτ δεν το ρίχνεις πάνω στην ένταση. Το ρίχνεις ψύχραιμα. Και τότε φαίνεται ποιος είσαι.
Ο Περικλής Κοροβέσης είχε πει κάποτε ότι δεν τον απασχολούσε αν θα πεθάνει αριστερός ή αναρχικός . Τον απασχολούσε να μη πεθάνει μ@@@. Ωμή φράση, αλλά καθαρή. Σ’ αυτή την ιστορία, δεν κρίνεται η ιδεολογική ταυτότητα κανενός, ούτε οι σχέσεις του με ένα κόμμα. Κρίνεται κάτι πολύ πιο απλό και πολύ πιο δύσκολο: αν, τη στιγμή που όλα πάνε στραβά, επιλέγεις να σταθείς ως άνθρωπος.
Στο μπάσκετ, μετά από ένα άστοχο σουτ, υπάρχει πάντα η άμυνα. Τρέχεις πίσω, σκύβεις το κεφάλι, παίζεις για την ομάδα. Εδώ, αντί για επιστροφή, είδαμε άλλο ένα σουτ από το ίδιο σημείο. Ίσως με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα μπει. Δεν μπήκε. Και κάπως έτσι γράφτηκε το χρονογράφημα ενός διπλού airball, όχι στο παρκέ, αλλά στον δημόσιο χώρο, εκεί όπου το σκορ μένει.
Ελπίζω λοιπόν να το καταλάβει σύντομα και ο ίδιος, διότι τι να πω ως άνθρωπος πάντα πορεύομαι με την ψευδαίσθηση; Πως η πρώτη εντύπωση δεν θα με διαψεύσει τελείως , έστω και στο buzzer beater.