Προσπαθώ να καταλάβω τι θα μας πρόσφερε ένα debate Μητσοτάκη-Τσίπρα, που παθιασμένα ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ, και δεν βρίσκω πολλά θετικά.
Ειδικά αν επιλεγεί το debate όλων των αρχηγών μαζί, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα μάθουμε τίποτα νεότερο. Το πολύ πολύ να σπάσουμε πλάκα, ή σε κάποια σημεία να εξοργιστούμε. Στο κλίμα χρόνιας τοξικότητας που ζούμε, θα προστεθεί απλώς άλλο ένα βράδυ με overdose λάσπης και ακροτήτων. Το χρειαζόμαστε πραγματικά;
Το πολύ σε μια τέτοια τηλεμαχία να συγκρίνουμε, για μια ακόμα φορά, το status του πρωθυπουργού έναντι των υπολοίπων πολιτικών αρχηγών. Ποιος κράτησε την ψυχραιμία του, ποιος τα 'χασε, ποιος βγάζει ηγετικό προφίλ, η φρεσκαδούρα του Τσίπρα. Αυτά θα συζητάμε. Σκεφτείτε ότι από την τηλεμαχία των εκπροσώπων έμειναν μόνον οι ριγέ κάλτσες του Οικονόμου και το ψέμα της Τσαπανίδου για τα θαλάσσια σύνορα. Όλα τα άλλα έγιναν καπνός ή ρίχτηκαν τροφή στα τρολς.
Σε ενδεχόμενο debate πολιτικών αρχηγών θα ξαναζήσουμε τα τεχνητά νεύρα, την ψεύτικη ένταση και τους κομματικούς μονολόγους που παρακολουθούμε στη Βουλή -τα 'χουμε ξανακούσει χίλιες φορές. Η μόνη στιγμή σασπένς θα ήταν η συμπεριφορά του Νίκου Ανδρουλάκη σε μια ζωντανή αψιμαχία με τους αντιπάλους του. Δεν έχει ξανασυμβεί και θα είχε ενδιαφέρον. Θα ήταν μια δοκιμασία για τον ίδιο; Θα μπορούσε να κατανικήσει το τρακ της πρώτης φοράς; Θα επιχειρούσε ο Τσίπρας να τον καπελώσει για να εμφανιστεί ως ο φυσικός ηγέτης της Κεντροαριστεράς και το μοναδικό αντίπαλο δέος στην «ακροδεξιά» του Μητσοτάκη;
Και πάλι, έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας προ καιρού για όλα αυτά. Το debate δεν ενδείκνυται για σοβαρές πολιτικές συζητήσεις, ούτε για αναλύσεις βάθους, είναι το κατεξοχήν πεδίο του ψευδούς διαλόγου και των εντυπώσεων. Πολύ παντομίμα, καθόλου ουσία. Όπως έχει πει και ο γκουρού της επικοινωνίας Ζακ Σεγκελά, «ένα debate είναι 70% προσωπείο, 15% χειρονομίες και 15% λόγια». Επομένως, μια τέτοια συζήτηση δεν θα πρόσθετε επιχειρήματα στον προεκλογικό διάλογο, θα χρησίμευε μόνο για πολιτικό κουτσομπολιό. Δεν είμαστε στις ΗΠΑ, όπου, από τον πρώτο τόσο καλό τηλεοπτικά Τζον Κένεντι μέχρι τον καλύτερο Μπαράκ Ομπάμα, συνεχίζουν να διδάσκουν με μαγικό τρόπο πώς πρέπει να γίνεται μία τέτοια πολιτική συζήτηση.
Αντικειμενικά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν χρειάζεται debate για να πάει στις εκλογές. Προηγείται σταθερά με 6-8 μονάδες, παραμένει κυρίαρχος στη Δεξιά και στον κεντρώο χώρο, οι μετρήσεις τού δίνουν το μεγαλύτερο credit αξιοπιστίας και παράσταση νίκης, έχει ένα κυβερνητικό έργο να επιδείξει. Κινητοποιεί το παραδοσιακό νεοδημοκρατικό ακροατήριο και απευθύνεται στους κεντρώους ήδη από το 2019. Επομένως, από μια τοξική συζήτηση με πρόσωπα που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, ο ίδιος δεν έχει πολλά να κερδίσει. Το μόνο όφελος θα ήταν να προειδοποιήσει ένα ευρύ κοινό για τον κίνδυνο της χαλαρής ψήφου στην πρώτη κάλπη. Να επαναλάβει, δηλαδή, ότι οι επερχόμενες πρώτες εκλογές δεν είναι διεκπεραιωτικές, αλλά χρήσιμες για να οδηγήσουν στις δεύτερες και στην αυτοδυναμία. Πολλοί ψηφοφόροι δεν γνωρίζουν ακόμη ότι πάμε σε διπλή αναμέτρηση, ούτε κατανοούν τον εκλογικό νόμο.
Από την άλλη, είναι κατανοητό γιατί ο Αλέξης Τσίπρας καίγεται να αναμετρηθεί σε debate με τον πρωθυπουργό. Υστερεί στις μετρήσεις, έχει εγκλωβιστεί στα σενάρια των «ηττημένων», το κυβερνητικό του έργο είναι βαρίδι και βρίσκεται αντιμέτωπος με δυσάρεστες αποφάσεις σε Ειδικά Δικαστήρια. Επομένως, τι έχει να χάσει; Μια ακόμη δημόσια παράσταση οργής κατά του Μητσοτάκη δεν θα τον έβλαπτε. Δεν αναμένεται φυσικά να αναπτύξει θέσεις για την Οικονομία, την Παιδεία ή την Άμυνα της χώρας. Χαμένος για χαμένος, ο κ. Τσίπρας έχει κάθε λόγο να ανασύρει και την τελευταία υπερβολή ή τερατολογία, την κάθε συνωμοσιολογική τρέλα που γεμίζει τα πρωτοσέλιδα των φιλικών του ΜΜΕ και να τα στρέψει κατά του πρωθυπουργού.
Κατά πόσο όμως μια τέτοια εμφάνιση τον συμφέρει; Με δεδομένη τη χρόνια δημοσκοπική υπεροχή του κ. Μητσοτάκη, ένα ακόμη σόου ακροτήτων δεν θα πρόσθετε κάτι στο πολιτικό κεφάλαιό του. Αντίθετα, θα τον πρόβαλλε ξανά ως αντίπαλο δέος προς αποφυγήν. Ως έναν κίνδυνο αστάθειας, που απειλεί να επιστρέψει για να εκδικηθεί και όχι για να εξομαλύνει. Ως έναν πολιτειακό παράγοντα που δεν διαθέτει σενάριο κυβερνησιμότητας, σε συνθήκες απλής ή και ενισχυμένης αναλογικής.
Από την άποψη αυτή, ένα debate θα ήταν χρήσιμο στους τελευταίους αναποφάσιστους κεντρώους, που αμφιταλαντεύονται ακόμη μπροστά στο δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας». Με 3-4 ώρες τηλεμαχία ίσως επιτέλους καταλάβουν τι σημαίνει να ξαναβρεθούμε με τους «θα λογαριαστούμε μετά», «την άλλη φορά θα είναι αλλιώς», «θα δείτε τι θα πάθετε».