Το «χαστούκι» της Μπριζίτ στον πρόεδρο σύζυγό της, Εμανουέλ Μακρόν, πριν κατέβουν από το προεδρικό αεροσκάφος στο Βιετνάμ, ακούστηκε ως τα πέρατα του κόσμου.
Οι αντιδράσεις πρωτοφανείς: Γέμισαν τα social από ΑΙ φωτογραφίες και βιντεάκια του Μακρόν με μελανιές, της Μπριζίτ να τον γρονθοκοπά ανελέητα, ή των δυο τους να δέρνονται μπροστά στο αεροπλάνο. Οι Βρετανοί επιστράτευσαν ειδικούς που διάβαζαν τα χείλη για να πιάσουν τα «γαλλικά» που υποτίθεται εκτόξευσε η Μπριζίτ πάνω στον καβγά. Ρώσοι και Πουτινόφιλοι μεγέθυναν (φυσικά) την είδηση, για να δείξουν ότι οι Δυτικοί ηγέτες είναι αδύναμοι άνδρες - κοινώς φλώροι.
Το υποτιθέμενο χαστούκι αναστάτωσε τον πλανήτη γιατί αγγίζει, αναμφίβολα, ένα ταμπού: την εικόνα ενός ηγέτη στη δημόσια σκηνή. Μπορεί η σύζυγός του να δείχνει κυρίαρχη; Μπορεί να μαλώνει έναν πρόεδρο μπροστά στο δημόσιο βλέμμα; Ή, ακόμη χειρότερα, να τον απωθεί βίαια και να τον χαστουκίζει δημόσια;
Η Γαλλία, αν και πρωτοπόρος χώρα του Διαφωτισμού, έχει μεγάλη παράδοση πατριαρχικών ηγετών. Ο Ντε Γκωλ ενσαρκώνει το αρχέτυπο του στιβαρού εθνοπατέρα. O Σιράκ ήταν το πρότυπο αρρενωπού ηγέτη που καυχιόταν για τις απιστίες του («5 λεπτά μαζί με το ντους» έλεγε - Mémoires de Jacques Chirac, 2009). Ο Μιτεράν επέβαλε στη Γαλλία τη διπλή οικογένεια, που συντηρούσε και την παράνομη κόρη που απέκτησε. Ο Ολάντ, ενώ συζούσε στο Ελιζέ με την Τριαρβελέρ, πιάστηκε στα πράσα σε βέσπα να βγαίνει από την κατοικία άλλης γυναίκας. Κανενός η εικόνα δεν τσαλακώθηκε ποτέ - αντίθετα, όλα αυτά αποτελούσαν μέρος της εικόνας του πατριάρχη-ηγέτη, αποδεκτής ακόμη και στη Γαλλία.
Ο Μακρόν ήταν εξαρχής το αντίθετο του παραδοσιακού αρσενικού της εξουσίας. Αντισυμβατικό ζευγάρι με την καθηγήτριά του, από ηλικίας 15 ετών, την παντρεύτηκε παρότι ήταν 24 χρόνια μεγαλύτερή του. Η σχέση τους μπήκε στο παγκόσμιο σκάνερ, σόκαρε, σχολιάστηκε και συχνά διακωμωδήθηκε. Τα πιο επώδυνα κουτσομπολιά (εκείνη άνδρας, εκείνος γκέι) κυκλοφορούν ακόμη σήμερα για το προεδρικό ζεύγος της Γαλλίας.
Η σκηνή με το «χαστούκι» στο αεροπλάνο, ακόμη κι αν πρόκειται για αστείο ή στιγμή συζυγικής οικειότητας, όπως ισχυρίστηκε το Ελιζέ, προφανώς σηματοδοτεί μια ρήξη. Δεν προβάλλεται πια ο ηγέτης, ατσαλάκωτος και κυρίαρχος. Αλλά ένα ζευγάρι που το αδιάκριτο μάτι τσακώνει σε περίπλοκες και ανθρώπινες στιγμές που οδηγούν τη σύζυγο ακόμη και σε ένα βίαιο σπρώξιμο («chamaillerie» το είπε ο Μακρόν). Συμβαίνει σε πολλά άλλα ζευγάρια; Ναι.
Ωστόσο, ακόμη και στη Γαλλία, που καυχιέται για την κοινωνική της χειραφέτηση και απελευθέρωση, αυτό το πρότυπο ξενίζει. Για τον υπόλοιπο πλανήτη φαντάζει αδιανόητο. Οι Έλληνες χρήστες των social, για παράδειγμα, αντιπαρέβαλαν τη γνωστή φωτό του Αντρέα να τον ταΐζει τούρτα στο στόμα η υποταγμένη Μιμή. Και το πρότυπο επανέρχεται. Ειδικά σε μια εποχή που στη μεν Ανατολική Ευρώπη προβάλλει ένας σκληρός ηγέτης που καβαλάει ημίγυμνος άλογα στα χιόνια, κρατώντας στο ένα χέρι καλάσνικοφ. Ή πετάει τους αντιπάλους του από τα μπαλκόνια. Στη δε Δύση έχει επανακάμψει ένας πρόεδρος που σύχναζε στα πάρτι Επστάιν με ανήλικες. Ε, ο Μακρόν, για όλους αυτούς, τόλμησε να φανεί ευάλωτος δημόσια, σε μια προσωπική σκηνή αδυναμίας.
Βοήθεια, επιστρέφει ο Τσίπρας!
Γράφηκαν, προσφάτως, ενδιαφέροντα πράγματα, από σοβαρό αναλυτή, για τις προθέσεις και τα σχέδια του Αλέξη Τσίπρα. Θα φτιάξει, λέει, ένα «δυναμικό Κίνημα Ειρήνης και στις δύο ακτές του Ατλαντικού». Διότι ο ίδιος είναι μια «πολιτική προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας, με ιδέες και απόψεις που ξεπερνούν τα όρια της χώρας». Το εναρκτήριο λάκτισμα αυτού του Κινήματος θα δοθεί στο Μέγαρο Μουσικής, στις 10 Ιουνίου. Σημειώστε ότι ήδη ο Τσίπρας έχει αναλάβει να απαντήσει στον Τραμπ με μια «Πανευρωπαϊκή συμμαχία δημοκρατίας και δικαιοσύνης», κατά δήλωσή του.
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς από το υπερφίαλο του πράγματος - την αστεία arrogance προθέσεων και διατυπώσεων. Μπορεί ένας πολιτικός που απέτυχε, παραιτήθηκε και αποσύρθηκε από την κεντρική σκηνή να διαδίδει (ξανά) τέτοιες μεγαλομανείς αφέλειες; Μια βόλτα στο Χάρβαρντ αρκεί για να πιστέψει κάποιος ότι θα σώσει την (τοπική και παγκόσμια) Αριστερά, μαζί με την παγκόσμια Ειρήνη, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία; Συν το άλλο αστείο ότι ο Τσίπρας επέλεξε να ξεκινήσει τη νέα πορεία του από τα συστημικά βελούδα του (άλλοτε μισητού) Μεγάρου, αντί για τους δρόμους των κινημάτων και τις επαναστατημένες πλατείες.
Παράλληλα, ο Τσίπρας, λέει, ως «ξεχωριστή πολιτική προσωπικότητα», προετοιμάζεται να βγάλει -εκτός από τον πλανήτη- και την Ελλάδα από «το πολιτικό κενό». Ο κύβος έχει ριφθεί για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχήματος που θα ενοποιήσει την ευρύτερη Κεντροαριστερά με «νέα πρόσωπα και νέα υλικά». Και έχει εκπονήσει ένα συνεκτικό σχέδιο για τη χώρα και τους πολίτες. Βοήθεια!
Βέβαια, ο αναλυτής των προθέσεων Τσίπρα (σαν να παίρνει αποστάσεις από υποψίες μεγαλομανίας ή τρελών ψευδαισθήσεων) φροντίζει εξαρχής να διευκρινίσει ότι στις εκλογές του 2027 ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα υπερισχύσει ξανά και «έστω με κόπο» θα κερδίσει και τρίτη θητεία. Άρα οι επόμενες εκλογές είναι χαμένες και ο σχεδιασμός πρέπει να γίνεται με στόχο τις μεθεπόμενες. Αφελής σκέψη. Αν η Αριστερά και Κεντροαριστερά συντριβούν στις επόμενες εκλογές, δεν θα περιμένουν τον Τσίπρα για να τις αποκαταστήσει.
Στο μεταξύ, ακόμη αναμένουμε και το θρυλούμενο άλλο πολιτικό σχήμα (υπερδεξιό) υπό τον Αντώνη Σαμαρά. No comments. Κάθε ώριμη Δημοκρατία χρειάζεται πρώην πρωθυπουργούς και πολιτικούς να συμμετέχουν με τις ιδέες τους στις πολιτικές εξελίξεις. Αρκεί να μην μπερδεύουν τον ίσκιο με το μπόι τους. Πώς να ξαναχτίσουν τη χώρα αυτοί που της έβαλαν φωτιά; Όταν το παλιό σύστημα πεθαίνει, δεν το επαναφέρεις στη ζωή, έστω κι αν αλλάξεις αφίσα.