Παρακολούθησα προ ημερών την ομιλία Τζανακόπουλου στη Bουλή, για την υπόθεση Παπαγγελόπουλου-Novartis, και ειλικρινά τρόμαξα.
Ο άνθρωπος έτρεμε πάνω στο βήμα, καθώς μιλούσε. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι, πίστευα ότι το κοστούμι-γραβάτα έκρυβε έναν έμπειρο και ψύχραιμο κοινοβουλευτικό. Μιλούσε με φανατισμό, έφτασε ως τους νεκρούς του Εμφυλίου, κάτωχρος, με ένα ίσιο, σιδερένιο βλέμμα. Η πολιτική του ανάλυση ήταν η basic γραμμή (η ΝΔ είναι καθεστώς, στον ΣΥΡΙΖΑ είμαστε όλοι αθώοι), αλλά αυτό, ας πούμε, ήταν το αναμενόμενο. Περισσότερο απόρησα με την ταραχή που τον είχε κατακλύσει -μίσος, θυμός, παράδοξη ένταση, δεν το γνωρίζω. Μα πώς γίνεται να σωματοποιείται σε τέτοιο βαθμό η πολιτική διαφωνία και η ιδεολογία να παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά, σκέφτηκα. Κατανοητό να χτυπάς με λύσσα τον αντίπαλό σου, αλλά όχι και σε σημείο να αρρωστήσεις!
Ως εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι μόνο ο Πολάκης μπαίνει σε τρανς κατάσταση. Είχε μιλήσει κι εκείνος νωρίτερα, για την υπόθεση Novartis, εκτός εαυτού. Αφριζε, απειλούσε. Δεν είπε τα γνωστά βουκολικά «θα σας ψήσω σαν το αρνί» ή «θα σε χώσω τρία μέτρα κάτω από τη γη», αλλά αράδιασε χούντα, Παττακό, Εμφύλιο και τέτοια. Ο άνθρωπος που το 2018 έλεγε «θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε κάποιους φυλακή για τη Novartis», κατηγορούσε τη ΝΔ για παρέμβαση στη Δικαιοσύνη! «Εμείς θαυμάζουμε τον Βελουχιώτη!», βροντοφώναξε στο τέλος, και ήχησε παράδοξα η φωνή με το κρητικό accent μέσα στο Κοινοβούλιο. Σε λίγο αυτοί θα μας λένε και για κονσερβοκούτια, σκέφτηκα, άφωνη.
Ισως είμαι αφελής να παίρνω τέτοιες κουβέντες στα σοβαρά, θα πείτε. Είναι λογικό ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την εκλογική και ιδεολογική συντριβή του 2019, τις αποκαλύψεις για το Μάτι, τις ηχογραφήσεις Μιωνή, την κατάρρευση της σκευωρίας Novartis και τις καταγγελίες Καλογρίτσα να έχει κλονισμένο ηθικό και τεντωμένα νεύρα. Κάποια βλάβη θα την πάθαινε οποιοσδήποτε. Οταν οι ευρωβουλευτές και τα στελέχη σου προέρχονται από το κόμμα Καμμένου, από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, από τη ΝΔ συν κάποια υπόλοιπα του ΚΚΕ, και όλοι μαζί παριστάνουν τους αθώους κομσομόλους, μια ιδεολογική και προγραμματική σύγχυση τη βγάζεις, μια υστερία την παθαίνεις. Αλλά ομολογώ δεν περίμενα ο ΣΥΡΙΖΑ να προβάλει ξανά την εποχή που οδήγησε στην αιματοχυσία του Εμφυλίου, όταν το ΚΚΕ επιχείρησε να κατακτήσει ενόπλως και πραξικοπηματικά την εξουσία! Ή, τέλος πάντων, όταν τα λέει αυτά κάποιο στέλεχός σου, εν έτει 2020, κανονικά φωνάζεις έναν γιατρό.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά, τώρα, με το «εναλλακτικό» camping στον Γράμμο που προγραμματίζει η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ για τις 7 ως τις 9 Αυγούστου. Τιμούν, λέει, το τάγμα των ανταρτών που «επιχειρούσε στην περιοχή και πολεμώντας μέχρι και την τελευταία σφαίρα τους, αντί να παραδοθούν στις δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού, αγκαλιάστηκαν και τραγουδώντας το τραγούδι του ΔΣΕ, ''για σε πατρίδα μας Ελλάδα, ζώσαμε τα άρματα ξανά'', έπεσαν στον γκρεμό». Ή τα πράγματα αγρίεψαν τώρα με τις ζέστες ή κάποιοι μας δουλεύουν χοντρά. Παλικάρια, άντε με το καλό και στη Μόσχα!
Και μένω με τις απορίες: τι σχέση μπορούν να έχουν οι προοδευτικοί, δημοκράτες, ευρωπαϊστές, πρώην εκσυγχρονιστές, κεντρογενείς ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ με τον «Δημοκρατικό Στρατό» και το ΚΚΕ του Εμφυλίου; Πώς ταυτίζονται με κάτι τέτοια οι ιδεολογικοί απόγονοι των Βενιζέλου, Πλαστήρα, Παπανδρέου που πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή; Τι συμβαίνει και κάποια στελέχη ανασταίνουν τα πιο άρρωστα εμφυλιοπολεμικά αντανακλαστικά, ενώ υποτίθεται ότι μαζί με τον Τσίπρα οικοδομούν τη μεγάλη Κεντροαριστερά, στο πλαίσιο της σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας; Μήπως όλα αυτά είναι σανός για το μεροκάματο; Γιατί ο Τσίπρας -που διαθέτει αναμφίβολα ηγετικά προσόντα- επιτρέπει σε κάποιους να τον απομακρύνουν χιλιάδες μίλια από την Κεντροαριστερά; Γιατί οι κατά δήλωσή τους σημερινοί Αριστεροί δείχνουν τέτοιο μένος για την κανονικότητα, τις μεταρρυθμίσεις, τη σταθερότητα, τους «άριστους», όπως αποκαλούν υποτιμητικά τους φιλοευρωπαϊστές, φιλελεύθερους και προοδευτικούς «αντιπάλους» τους;
Ολοι κατανοούμε, θεωρητικά, ως έναν βαθμό, αυτές τις ιδεοληψίες και τις αυταπάτες. Οταν έχεις ηττηθεί ιδεολογικά, κάνεις ό,τι και το ΚΚΕ μετά το 1949: αρπάζεσαι από μια χοντροκομμένη σανίδα επιβίωσης και επιμένεις ότι βρίσκεσαι στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Και όταν η Ιστορία επίμονα σε διαψεύδει κι εσύ επίμονα αρνείσαι να διαβάσεις τα μηνύματά της, ενώ με τις σελίδες του 1940-49 ερμηνεύεις το 2020, υπάρχει κάποιο πρόβλημα, όχι;
Είναι τραγικό ως χώρα να χάνουμε χρόνο γιατί κάποιοι βαυκαλίζονται ότι το 2015-19, ως άλλη δρακογενιά, έδωσαν μια άνιση και ανέλπιδη μάχη εναντίον του «καθεστώτος», ηττήθηκαν και θα χρειαστεί να ξαναστήσουν Εμφύλιο. Η Ιστορία εμφανίζεται την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα, που λέει και ο σύντροφος Μαρξ.
Οπως αποκαλύφθηκε, οι άνθρωποι πήγαν να στήσουν οι ίδιοι ένα καθεστώς, με τα πιο φθαρμένα πολιτικά υλικά και συνθήματα της Μεταπολίτευσης. Και εν τέλει, αν η Αριστερά είναι υπερήφανη, εν έτει 2020, για τον σταλινικό Ζαχαριάδη ή για το «μαγαζί» του Παππά, τι να πω, μάλλον πλησιάζει η ώρα της ιατρικής επιστήμης.