Ο Ρουσσώ, που θεμελίωσε φιλοσοφικά την έννοια της ιδιοκτησίας και πέθανε άφραγκος και σχεδόν ανέστιος, θα γέλαγε διαβάζοντας το πόθεν έσχες του Παπαδημούλη με τα 32 ακίνητα.
Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των πολιτικών της Αριστεράς που νταραβερίστηκαν ανερυθρίαστα με το σύστημα και βιοπορίσθηκαν διαχρονικά από το κράτος. Στα μαύρα χρόνια του μνημονίου σήκωναν εύκολα το δάχτυλο για να στιγματίσουν τους άλλους, συμπεριφερόμενοι περίπου ως αντιπρόσωποι της βιομηχανίας της ηθικής και της κοινωνικής ευαισθησίας στην Ελλάδα.
Για την κανονική ευρωπαϊκή Αριστερά η ιδιοκτησία υπήρξε ανέκαθεν ταμπού. Ο Τολιάτι έζησε με τη βουλευτική του αποζημίωση, ο Μαρσέ συνέχισε να ζει στο εργατικό προάστιο που έμενε από πάντα, ο Μπερλινγκουέρ που είχε χρήματα από την οικογένειά του έζησε ταπεινά. Ο Κύρκος, που προερχόταν από εύπορο σπίτι, δεν άφησε πίσω του φράγκο.
Ξέρω και κάποιους άλλους ευρωβουλευτές της Αριστεράς που υπήρξαν απαράδεκτοι εργοδότες αλλά και «Φιλιππινέζες» νωρίτερα ως υπάλληλοι. Προφανώς, η ιδιοκτησία και ο πλούτος δεν είναι αδικήματα, με την προϋπόθεση, φυσικά, να προέρχονται από την εργασία. Προσωπικά, πιστεύω ότι μπορείς να είσαι και αριστερός και πλούσιος. Η Μιούτσια Πράντα, παρότι υπήρξε ανέκαθεν βαθύπλουτη, παρέμεινε στην Αριστερά. Έδωσε δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους και συνεισέφερε στο ΑΕΠ της Ιταλίας.
Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, η ιδιοκτησία και ο πλούτος είναι θέμα στιλ.
Le style c’est l’ homme, έλεγε ο Βαλερί.
Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα, τώρα που χρεοκόπησε ο αριστερός και ο δεξιός λαϊκισμός, να σκεφτεί ο Τσίπρας την επανίδρυση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Νομίζω, ως έξυπνος και ταλαντούχος πολιτικός, τώρα στην ηλικία της ωριμότητας, ότι ήρθε η ώρα να αποσύρει όλο αυτόν τον θίασο που εκθέτει και διασύρει την κανονική Αριστερά. Οι πιο πολλοί από αυτούς είναι, άλλωστε, οι χρυσοί χορηγοί του Μητσοτάκη.