Όσοι περίμεναν ότι στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ο Νίκος Ανδρουλάκης θα άνοιγε τα χαρτιά του και θα αποκάλυπτε με ποιο κόμμα θα συγκυβερνήσει μετά τις εκλογές, απογοητεύτηκαν.
Ακόμη και ο σκιτσογράφος της Καθημερινής, Δημήτρης Χαντζόπουλος, δυσανασχέτησε. Στο τελευταίο σκίτσο του (22/5) απεικονίζει τους αείμνηστους Παπανδρέου και Μητσοτάκη, να «ίπτανται» πάνω από το Τάε Κβον Ντο και να σχολιάζουν, ειρωνικά:
-«Δεν λέει ναι, δεν λέει όχι, δεν λέει ίσως»
-«Άρα δεν έχει θέση»
«Ψηλέ τον αδικείς. Αυτές είναι ήδη τρεις».
Αυτός ο φανταστικός διάλογος, που «καρφώνει», υποτίθεται, την αναποφασιστικότητα Ανδρουλάκη, δείχνει ότι η στάση του, στο ζήτημα της συγκυβέρνησης, αποτελεί γρίφο για τους περισσότερους. Κάποιοι διατείνονται ότι γνωρίζουν τις προθέσεις του, αλλά τα συμπεράσματά τους είναι μάλλον ενδόμυχες επιθυμίες. Άλλοτε δείχνει υπερβολικά αριστερός, άλλοτε έτοιμος για συναινέσεις, τους αποσυντονίζει. Ορισμένοι τον βλέπουν αντι-Τσίπρα και άλλοι αναζητούν πάνω του τον αντι-Μητσοτάκη. Πολλοί ξεψάχνισαν τις ομιλίες του στο Συνέδριο, αναζητώντας διευκρινιστικά σημάδια: γέρνει προς ΣΥΡΙΖΑ ή προς ΝΔ; Ο ίδιος επανέλαβε στο Συνέδριο ότι δεν θα προσφέρει την πρωθυπουργία στον Μητσοτάκη ή στον Τσίπρα. Για τα υπόλοιπα, φρόντισε επιμελώς να συντηρήσει το φλου αρτιστίκ: ναι, ίσως, όχι, θα δούμε.
Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να συνδυαστεί και με τα δύο κόμματα που διεκδικούν την εξουσία. Έχει το know how για διακυβέρνηση και διαθέτει πάγκο από στελέχη στην αγορά και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Στο μεταξύ, οι αριθμοί είναι δεδομένοι: η απλή αναλογική δεν βγάζει κυβέρνηση και η ενισχυμένη αναλογική δεν πριμοδοτεί γενναία το πρώτο κόμμα. Άρα μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ θα την επιθυμούσαν όλοι. Ο Μητσοτάκης όχι ιδιαίτερα, αφού προηγείται σε ποσοστά, αξιοπιστία, παράσταση νίκης και κινείται με στρατηγική αυτοδυναμίας. Άφησε ένα παράθυρο για κυβερνήσεις συνεργασίας, στο συνέδριο του Οικονομικού Ταχυδρόμου (29/3), αλλά μετά το παράτησε. Η κυριαρχία του στο πολιτικό σκηνικό δεν κινδυνεύει από την αντιπολίτευση και η ψαλίδα στις μετρήσεις μεγαλώνει υπέρ του. Επομένως, το πρόβλημα είναι στον Τσίπρα, που θέλει στηρίγματα για να στήσει σενάριο διακυβέρνησης, με τον ίδιο στο παιχνίδι. Γι’ αυτό τον εκνευρίζει ο Ανδρουλάκης με το διπλό «όχι»: κάθε τόσο τον καλεί, λοιπόν, να ξεκαθαρίσει τις θέσεις του και να μην υπονοεί «λύσεις Παπαδήμου» (20/5, Real Fm).
Ο Τσίπρας προσπαθεί εδώ και πέντε μήνες να παγιδεύσει τον Ανδρουλάκη με την περίφημη «προοδευτική διακυβέρνηση». Παρότι αφερέγγυος ο ίδιος, μετά τη συνεργασία του με τη λαϊκή Δεξιά των ΑΝΕΛ, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έθεσε το θέμα επιτακτικά, απαιτώντας από το ΠΑΣΟΚ μία έγκαιρη απάντηση. Στο μεταξύ, τη βρώμικη δουλειά έχουν αναλάβει Πολάκης, «Αυγή», Καρτερός και Σία, με καθημερινό μπούλινγκ στον Ανδρουλάκη, ώστε να ξεκαθαρίσει προς τα πού θέλει να πάει. Και το ερώτημα είναι: ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεκαθαρίσει το 2015 ότι σκόπευε να συγκυβερνήσει με την εθνικιστική δεξιά; Πού ήταν τότε αυτά τα μυαλά που κατάπιαν αμάσητο έναν παρά φύσιν γάμο;
Δυστυχώς, ο Ανδρουλάκης δεν θα τους κάνει τη χάρη, όπως έγινε σαφές και στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει κανέναν λόγο να γίνει βοηθός ΣΥΡΙΖΑ, ή δεκανίκι ΣΥΡΙΖΑ. «Θέλουμε ισχυρό πόλο απέναντι στη ΝΔ, που δεν θα θυμίζει σε τίποτα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ», είπε στο Συνέδριο, κλείνοντας κάθε συζήτηση. Και πράγματι, θα ήταν παράλογο να δουλεύει για να γίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός και ο ίδιος να μετατραπεί σε φιλιππινέζα της Αχτσιόγλου και του Σπίρτζη. Διότι, αν πρέπει ο Ανδρουλάκης να δηλώσει προκαταβολικά τι σκέφτεται στο θέμα των συνεργασιών, τότε το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται να διεκδικεί την ψήφο στις εκλογές: μπορεί, απλώς, να υποδείξει μία κατεύθυνση και να πάνε εκεί απευθείας οι ψηφοφόροι. Γιατί να κάνει τον μεσάζοντα, σε βάρος του κόμματός του, ώστε να πανηγυρίζουν άλλοι;
Ο Ανδρουλάκης δεν είναι, λοιπόν, υποχρεωμένος να ανοίξει τα φύλλα του προεκλογικά. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν αέρα στα πανιά του και οφείλει να εργαστεί για να ενισχύσει την αυτοδυναμία του. Μοναδική του επιλογή είναι να ανεβάσει την αξιοπιστία και τα ποσοστά, όχι να γίνει μπαλαντέρ ή νεροκουβαλητής. Και θα ήταν άτοπο εκ μέρους του να συζητάει για συνεργασίες, πριν η κάλπη και οι ψηφοφόροι του ορίσουν τη θέση που θα έχει στο πολιτικό σκηνικό. Άλλο να καθίσεις στο μετεκλογικό τραπέζι με ποσοστό 7% και άλλο με 15-16%.
Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ ισχυρίζονται ότι με τη διατύπωση «με εμάς, ούτε ο Μητσοτάκης ούτε ο Τσίπρας μπορεί να είναι πρωθυπουργοί», ο Ανδρουλάκης μετέτρεψε την αδυναμία του, να έχει παράσταση πρωθυπουργού, σε δύναμη. Αυτό παραείναι τραβηγμένο, όποιος το σκέφτηκε θέλει απλώς να κολακέψει τον αρχηγό. Ένα μικρό κόμμα, με πολλά παλαιά τραύματα, όπως το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να πείσει ότι διαθέτει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα, πριν κάνει επίδειξη δύναμης. Ο Σημίτης το περιέγραψε, μοναδικά, στο Τάε Κβον Ντο, σε μια ομιλία-μανιφέστο, που καλά θα κάνουν να ξαναδιαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται να δυναμώσουν το ΠΑΣΟΚ: «Ένα προοδευτικό κόμμα οφείλει να προσφέρει ερμηνείες για τις δυναμικές που διέπουν την εξέλιξη, να προσδιορίσει με ποιες πραγματικότητες θα συγκρουστεί, να μιλήσει με τη γλώσσα της εποχής σ' ένα ακροατήριο που ζητά να καταλάβει ποιες λύσεις προσφέρονται. Ο λόγος του πρέπει να είναι σύγχρονος».
Ας ξεκινήσουν με αυτά, στη Χαριλάου Τρικούπη, και μετά μιλάμε για δύναμη και συνεργασίες.