Τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε η οικογένειά του στο Κίεβο περιέγραψε ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, Γεβγέν Σάκχοφ.
Ο 31χρονος μέσος της «Ένωσης» σε δηλώσεις του στην «Gazzetta dello Sport» μίλησε για τον εγκλωβισμό της συζύγου του και της νεογέννητης κόρης του στην ουκρανική πρωτεύουσα, όταν ήχησαν οι σειρήνες του πολέμου.
«Η Αλόνα έκλαιγε, είπε ότι είχε αρχίσει η ρωσική επίθεση. Από εκεί και πέρα πέρασα μέρες τρόμου. Όλη μου η οικογένεια κινδύνευε, ένιωθα ανήμπορος μπροστά σε αυτή την κατάσταση. Πριν την εισαγωγή σε ένα νοσοκομείο στο Κίεβο, η γυναίκα μου -εννέα μηνών έγκυος- έπρεπε να βρει καταφύγιο με το κοριτσάκι μας, που θα μπορούσε να είχε γεννηθεί ανά πάσα στιγμή» είπε ο Σάκχοφ, και εξήγησε το λόγο για τον οποίο η Αλόνα λίγο πριν γεννήσει μετέβη στο Κίεβο:
«Δεν μπορούσα να παρευρεθώ στη γέννηση της κόρης μου. Αν είχα μπει στην Ουκρανία δεν θα έφευγα ποτέ. Η γυναίκα μου και εγώ ζούμε στην Αθήνα, αλλά θέλαμε το μωρό να γεννηθεί στην πόλη μας, το Κίεβο. Έτσι, πριν από μερικές εβδομάδες, η Αλόνα επέστρεψε στους γονείς της, κρατήσαμε επικοινωνία τηλεφωνικά. Εν τω μεταξύ, συνέχισα να προπονούμαι, αλλά ήμουν έτοιμος να πετάξω στην Ουκρανία όταν επρόκειτο να γεννήσει».
Στη συνέχεια ακολούθησε η «Οδύσσεια» της Αλόνα και της κορούλας της:
«Με την Αλόνα αποφασίσαμε να συναντηθούμε στα ρουμανικά σύνορα. Η γυναίκα μου και η κόρη μου έπρεπε να περάσουν πέντε μέρες στο αυτοκίνητο. Δύο για να φύγουν από την Ουκρανία, άλλες τρεις για να φτάσουν στην Αθήνα. Τους φρόντιζε ο αδελφός μου, ο οποίος οδήγησε από το Κίεβο στα σύνορα. Το ταξίδι είναι πολύ μεγάλο, γιατί υπάρχουν δεκάδες σημεία ελέγχου, απερίγραπτη κίνηση και, κυρίως, πολύς φόβος. Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να πέσει μια βόμβα, πρέπει να προσέξεις τη διαδρομή που θα επιλέξεις».
Μπορεί η επανασύνδεση της οικογένειας να ήταν μία χαρμόσυνη είδηση, όμως ο εφιάλτης δεν έχει τελειώσει για την οικογένεια του 31χρονου μέσου:
«Ο πατέρας μου και ο αδελφός μου ανήκουν στην κατηγορία των επίστρατων και, ως εκ τούτου, έπρεπε να μείνουν στην πόλη. Η μητέρα μου δεν έχει σκοπό να τους αφήσει μόνους τους, τους τηλεφωνώ συνεχώς για να δω αν είναι καλά. Είναι δύσκολο να μην είσαι κοντά τους, να φοβάσαι τα χειρότερα και να μην έχω τρόπο να επέμβω.
Ταυτόχρονα, νευριάζω να ακούω για ψεύτικες ειδήσεις και ψεύτικες εικόνες. Η γυναίκα μου και εγώ λαμβάνουμε καθημερινά αξιόπιστες ειδήσεις και τρομακτικά βίντεο από τους συγγενείς μας. Δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι τράπηκαν σε φυγή αναζητώντας καταφύγιο. Αυτά τα δεδομένα πρέπει να είναι αρκετά για να εξηγήσουν τον φόβο των ανθρώπων μου. Η Ουκρανία χρειάζεται βοήθεια. Δεν είναι θέμα πολέμου για να υπερασπιστούμε τη γη μας, αλλά την ελευθερία μας».