Μπορεί το τέλος του love story Αλέξη Tσίπρα και Πάνου Καμμένου, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, να είναι επί θύραις, αλλά το αν ο δεσμός θα διακοπεί ως δράμα, τραγωδία, τηλεοπτική σαπουνόπερα ή μπουφονική κωμωδία, ίσως να μην ξεκαθαρισθεί ούτε κατά την επικείμενη επικοινωνιακά φορτισμένη, συνάντηση των δύο.
Μ’ αυτούς που μπλέξαμε, όλα είναι πιθανά. Και οι λογικές προβλέψεις, δεν συνιστώνται…
Ο χωρισμός, ήταν εξ αρχής προδιαγεγραμμένος, αναπόφευκτος. Ο «γάμος», έγινε με πρωτοβουλία του κ. Τσίπρα. Και ήταν γάμος συμφέροντος.
Ο νικητής των εκλογών του Γενάρη του ’15, αλλά όχι και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ήθελε, για κυβερνητικό ταίρι του κάποιον υπάκουο, εύκολα διαχειρίσιμο, πειθήνιο και συνάμα μανιακό της εξουσίας, επιρρεπή στα… ταρατατζούμ, πρόθυμο για… κωλοτούμπες (πριν καν ακόμη καθιερωθεί ο όρος στο παγκόσμιο πολιτικό λεξιλόγιο!) και ταυτόχρονα τόσο εξ αρχής υπονομευμένο, που να μπορεί να τον πετάξει έξω όποτε και όπως αυτός θα επέλεγε…
Η επιλογή ήταν μονόδρομος: Πάνος Καμμένος. Για τον οποίο, το πάντρεμα με τον εκ πεποιθήσεως ιδεολογικό του αντίπαλο, ήταν επίσης ο μόνος δρόμος να γευθεί εξουσία, να γίνει «κάποιος» στα ελληνικά και διεθνή πολιτικά σαλόνια.
Ο Τσίπρας, δεν έπεσε έξω στην επιλογή του. Στην ουσία, ο Καμμένος δεν τον απογοήτευσε, δεν τον πρόδωσε σε καμιά στιγμή.
Συνεργάσθηκε με τον πρωθυπουργό και συνυπέγραψε το 4ο μνημόνιο (παρά τους όρκους του στην Βουλή αρχές του ‘15 ότι «δεν πρόκειται να υπογράψει ποτέ κανένα μνημόνιο!»). Καλούσε την αντιπολίτευση «να πέσει στα τέσσερα!», επειδή δεν έριξε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι την χώρα στα βράχια, και τελικά ως… χρήσιμος κολαούζος έπεσε ο ίδιος στα τέσσερα, για να ξαναγίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου.
Τις «ηθικό-χριστιανό-ιδεολογικές» του αντιρρήσεις για συγκεκριμένα νομοθετήματα της κυβέρνησης (σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλοφίλων, κ.λ.π.,) τις… ξεπέρασε καταπίνοντάς τες δια της «αποχής» από τις ψηφοφορίες στην Βουλή!
Έκανε τον χρήσιμο ενδιάμεσο Τσίπρα- Ιερώνυμου για να… ξωπεταχθεί από το υπουργείο Παιδείας ο Φίλης (μ’ εκείνο το αμίμητο «αν μου πείτε εσείς Μακαριότατε, τους ρίχνω!»), αλλά όταν ο πρωθυπουργός… άδειασε τον κλήρο και ξεμπρόστιασε τον αρχιεπίσκοπο, έκανε πως δεν κατάλαβε τίποτα!
Ακόμη και τις… «κόκκινες γραμμές» του για το «μακεδονικό» τις προσάρμοσε (σαν τις στολές παραλλαγής που λατρεύει και τις φορά κοκορευόμενος σαν φουσκωμένο παγώνι…) τόσες φορές και πάντα με γνώμονα να παραμείνει στην καρέκλα. Από το πάλαι ποτέ «θα ρίξω την κυβέρνηση, αν υπογράψει συμφωνία!» (κι’ όταν το’ λεγε, αρχές του 2018, το μπορούσε κι’ όλας…) εξέπεσε στο «να δούμε αν θα περάσει το δημοψήφισμα στα Σκόπια…», όταν πέρασε «άσε να εγκριθεί από την Βουλή τους…», κι’ όταν εγκρίθηκε «όταν έρθει στην ελληνική Βουλή…» -και πάλι… όχι για να ρίξει την κυβέρνηση( σιγά μπας και δεν έπαιρνε τα μέτρα του ο Αλέξης) αλλά για… «να αποχωρήσει από τον κυβερνητικό συνασπισμό-αλλά η κυβέρνηση να συνεχίσει…»!
Τελικά του διέλυσαν το κόμμα (με μεθόδους που ο σημερινός πρωθυπουργός κατήγγειλε ως «εξαγορά εξωνημένων βουλευτών!» στην προεδρική εκλογή του 2014…) και τώρα ο Πάνος έξαλλος και ωρυόμενος, εκλιπαρεί, απειλεί (πώς, με ποιους;), ψάχνει απεγνωσμένα για… λίγα ψίχουλα της παλιάς αγάπης μπας και γλυτώσει τον εκλογικό εξευτελισμό. Μια… παράτα, να έρθει η συμφωνία στην Βουλή για κύρωση τέλος Μάρτη, όπως τον είχε κοροϊδέψει ο Τσίπρας, και όχι αρχές Φλεβάρη. Μια παράτα, μπας και γίνει κανένα θαύμα…
Το διαζύγιο, έστω και έτσι όπως προκύπτει, τους βολεύει και τους δύο. Τον μεν Τσίπρα για να πάει στις εκλογές… βεριτάμπλ αριστερός, χωρίς ακροδεξιά βαρίδια, τον δε Καμμένο για να έχει να λέει (χωρίς να πείθει κανέναν, φυσικά…) ότι «εγώ το εθνικοπατριωτικό μου καθήκον, το επιτέλεσα, έφυγα από την κυβέρνηση… διαμαρτυρόμενος για τα Σκόπια!» Μπας και συσπειρώσει τίποτε ψεκασμένους, και εξασφαλίσει στις κάλπες ένα «αξιοπρεπές» Ι,2%...
Η κρίση που βιώνει ο τόπος από το 2008, επί των ημερών της «πρώτης φοράς…» έχει μετατραπεί σε τέλμα, σε επικίνδυνη παρακμή. Αυτό δείχνουν τα… καμώματα, οι ευτελισμοί των θεσμών, οι καθεστωτικές πρακτικές στις οποίες επιδίδονται οι δυο… παρά φύση καιροσκόποι κυβερνητικοί εταίροι…
Περιφρονούν και χλευάζουν την νοημοσύνη μας. Αλλά κι’ εμείς, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. «Χάβαμε» ότι ψοφίμι δόλωμα μας πετούσαν. Εμείς τους κάναμε ηγέτες μας. Να ευχηθούμε να ήρθε η ώρα του «φθάνει πια»…