Από τούτη την στήλη είχε επισημανθεί πριν καιρό, ότι η κυβέρνηση δεν υπάρχει περίπτωση να πάει σε εκλογές με νέα περικοπή των συντάξεων.
Είτε θα τα «εύρισκε» με τους δανειστές, είτε θα προχωρούσε σε απέλπιδα μονομερή ενέργεια. Αλλά κάλπες με κομμένες συντάξεις, δεν θα έστηνε. Θα ήταν αυτοχειρία-και το γνώριζε...
Δεν έχει κι τόση σημασία αν οι Ευρωπαίοι έκαναν «δώρο» στον Αλέξη Τσίπρα την συμφωνία τους να μην περικοπούν οι συντάξεις από 1/1/2019, ή αν στο παρασκήνιο τους έπεισε ο Τσακαλώτος ότι με τα «ματωμένα υπερπλεονάσματα», τα δημοσιονομικά δεν διατρέχουν κίνδυνο, τουλάχιστον μέχρι το 2020. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι κοντά 2 εκατομμύρια παλαιοί συνταξιούχοι αισθάνονται ανακουφισμένοι. Και ότι ο κ. Τσίπρας, μπορεί βασίμως να ελπίζει ότι την ανακούφιση και την ικανοποίησή τους θα... τις καταθέσουν στις οψέποτε κάλπες! Δεν προειδοποιούσε, άλλωστε, τυχαία τις προάλλες στην Βουλή το «όσο είμαστε εμείς κυβέρνηση!»...
Θα το κάνουν; Ή αφού... ανακουφίσθηκαν θα παζαρέψουν και με τον... επόμενο, αν όχι «κάτι τις» παραπάνω, τουλάχιστον ότι αυτό που σήμερα τους πουλάει η κυβέρνηση ως «κατάργηση» του μέτρου, δεν θ’ αποδειχθεί μετά τις εκλογές πως ήταν απλή «αναστολή» του μέτρου;
Η αλήθεια είναι ότι ικανός αριθμός συνταξιούχων αυτής της κατηγορίας, θα εξαργυρώσει την ψήφο του. Ας είναι καλά το «δωσ’ ημίν σήμερον...»! Το θέμα είναι αν αυτός ο αριθμός των «προθύμων», θα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των...«αγανακτισμένων», αυτών δηλαδή που με τον νόμο Κατρούγκαλου, όσων συνταξιοδοτήθηκαν μετά το 2015 και εισπράττουν σημαντικά μειωμένες συντάξεις, έναντι των παλαιών, καίτοι συγκέντρωναν όλες τις προϋποθέσεις (χρόνια, εισφορές, ηλικία) μ’ αυτούς, ώστε να ισοσκελισθεί... δούναι και λαβείν!
Και στην ζυγαριά, θα πρέπει να μπουν και οι νυν εργαζόμενοι και μελλοντικοί συνταξιούχοι, για τους οποίους είναι δεδομένο ότι τέτοιου ύψους (έστω όπως το κατάντησαν τα μνημόνια, και το αποτέλειωσε η «πρώτη φορά αριστερά»...) συντάξεις επ ουδενί έχουν το δικαίωμα να... ονειρεύονται καν! Ενώ ταυτόχρονα με τις δικές τους εισφορές (σε μειωμένους μισθούς...), υποχρεούνται να χρηματοδοτούν τις συντάξεις που σήμερα παίρνουν, κομμένες ή... λιγότερο κομμένες τα σημερινά «περήφανα γηρατειά».
Δύσκολο να βρει άκρη με τέτοιου είδους «ποιοτικές δημοσκοπήσεις» του εκλογικού σώματος. Μιας κοινωνίας, που ενώ έχει απόλυτη ανάγκη και του πιο μικρού «χαρτζιλικιού» ( εφ’ άπαξ επιδόματα, «μείωσης» της φορολογίας που εκτίναξε στα ύψη αυτός... που σήμερα στην μειώνει κατά το 1/10, ως νέος Χότζας του γνωστού ανεκδότου, κ.λ.π.) εν τούτοις δεν μπορεί παρά να καταλαβαίνει ότι:
Τα «υπερπλεονάσματα» τα οποία υπερηφάνως επικαλείται η «γενναιόδωρη» κυβέρνηση, μαζεύτηκαν με αίμα και πόνο από τα...«υπερελλείμματα», λόγω χαρατσιών και υπερφορολογίας, του ήδη γλίσχρου εισοδήματος του κόσμου, την μη πληρωμή των οφειλών του δημοσίου στους ιδιώτες, τις «εν εκκρεμότητι» εκατοντάδες χιλιάδες συντάξεις, το πάγωμα της αγοράς, την δραματική μείωση των δημόσιων επενδύσεων, την αναιμική εξ αυτού ανάπτυξη που θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας (κανονικής, όχι... 4ωρης και με πλαφόν τα 360 ευρώ τον μήνα!) κ.ο.κ
« Εδώ που καταντήσαμε,ας είναι και ρώγες...», σ’ αυτό ποντάρει και ελπίζει η κυβέρνηση ότι θα σκεφθεί ο πολύς κόσμος. Και λογικά, από μιαν άποψη.
Απομένει, όμως, να φανεί στις κάλπες αν η κοινωνία «χάβει», και σε ποιο ποσοστό, τα... καθρεφτάκια και τις χάνδρες που της μοιράζουν (και δη με πιθανότατη, και κοντινή, ημερομηνία λήξεως... «μετά την απομάκρυνση από την κάλπη...»), ή αν με τα όσα πέρασε και περνάει αντιλαμβάνεται ότι για μεγαλύτερα κομμάτια πίττας, πρέπει πρώτα... να μεγαλώσει η πίττα!
Αν έχει καταλήξει στην σκληρή, αλλά και μόνη αλήθεια, πως «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή...»!