Οι ευρωπαϊκοί πόροι ρέουν, οι αριθμοί ευημερούν, πρόσφυγες δυστυχούν, οι τοπικές κοινωνίες στενάζουν και η χώρα διασύρεται διεθνώς.
Η διαχείριση του προσφυγικού στην Ελλάδα παραμένει συνεχώς στην πολιτική επικαιρότητα με δύο κυρίως χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι ότι, εξ αιτίας της καταστροφικής και ανερμάτιστης πολιτικής που ακολούθησε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα τελευταία τρία χρόνια, η προσφυγική κρίση μετατράπηκε σε ανθρωπιστική κρίση χωρίς προηγούμενο σε ευρωπαϊκή χώρα, ενώ ταυτόχρονα προκάλεσε μια εκτεταμένη κοινωνική κρίση με σοβαρές οικονομικές και πολιτικές συνέπειες στα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η αδιαφάνεια, η σκανδαλώδης κακοδιαχείριση, η κατασπατάληση των πόρων της ευρωπαϊκής βοήθειας για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης.
Αν σκεφθεί κανείς ότι τα τελευταία τρία χρόνια έχει διατεθεί στη χώρα από τα δύο ευρωπαϊκά ταμεία 1δις ευρώ και έχουν εκταμιευθεί μέχρι σήμερα λιγότερα από τα μισά, ενώ ταυτόχρονα χρηματοδοτούνται απευθείας πάμπολλες ΜΚΟ και η Υπάτη αρμοστεία του ΟΗΕ, για να ζουν οι πρόσφυγες στις απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες της Μόριας και άλλων Κέντρων Υποδοχής ή φιλοξενίας, τότε πραγματικά κάτι πολύ νοσηρό συμβαίνει.
Οι μαρτυρίες των Γιατρών χωρίς Σύνορα για τη διαρκή έκθεση 3.500 ανηλίκων και χιλιάδων ευάλωτων προσφύγων στο Κέντρο της Μόριας στον κίνδυνο ψυχολογικής κακοποίησης συνδυάζονται πια με τις καταγγελίες από πολλές πλευρές για χορηγίες εκατομμυρίων ευρώ που «χάνονται» στο δρόμο μέχρι τον προορισμό τους, για διαγωνισμούς με φωτογραφικές διατάξεις και συμβάσεις που ανανεώνονται σταθερά στους ίδιους αναδόχους λόγω «έκτακτης και επείγουσας ανάγκης»!
Η λογική της «αρπαχτής» έχει επικρατήσει στη διαχείριση των κονδυλίων για το προσφυγικό, σε βάρος της χώρας, των τοπικών κοινωνιών και της δυστυχίας των προσφύγων. Τα λεφτά είναι πολλά και οι έλεγχοι ανύπαρκτοι.
Όταν φέρνουμε αυτές τις καταγγελίες στη Βουλή, η αντίδραση της Κυβέρνησης είναι ότι «όλα βαίνουν καλώς» και ότι δεν έχει διαπιστωθεί καμία παρατυπία.
Όταν τα ίδια φαινόμενα τα καταγγέλλουν δημοσιογράφοι, η απάντηση από τον Υπουργό Π. Καμμένο είναι το αυτόφωρο και οι ποινικές διώξεις εναντίον τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τελευταία έχει διαφορετική άποψη και έστειλε την OLAF να διερευνήσει που χάθηκαν οι χορηγίες και που κατευθύνθηκαν οι χρηματοδοτήσεις.
Η χώρα μπαίνει και πάλι στο μικροσκόπιο για αδιαφάνεια και δόλια διαχείριση εναντίον των οικονομικών συμφερόντων της Ε.Ε.. Κανείς δεν αναρωτιέται πια γιατί η Ελλάδα ανέλαβε, έναντι αυτής της χρηματοδότησης, το ρόλο της χώρας εγκλωβισμού των προσφύγων και μετέτρεψε τα ΚΥΤ σε αποθήκες ψυχών.
Ήταν πολιτική επιλογή του κ. Τσίπρα και των συμφωνιών που έκανε με τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και ιδιαίτερα με τη Γερμανία. Κανείς δεν προβληματίζεται γιατί το μοντέλο χρηματοδότησης που επελέγη για τη διαχείριση του προσφυγικού στην Ελλάδα είναι αυτό που επιβάλλεται σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στις κρατικές δομές και χρηματοδοτούνται απευθείας οι ΜΚΟ. Ήταν πολιτική επιλογή της Ε.Ε., και η Κυβέρνηση δεν διεκδίκησε άλλο τρόπο διαχείρισης της βοήθειας.
Η «βιομηχανία» της ανθρωπιστικής βοήθειας δεν μπορεί πλέον να κρύψει την ανθρωπιστική κρίση. Το πρόβλημα λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις και η λογική της «αρπαχτής» φτάνει σε αδιέξοδο. Αφενός οι πόροι ξοδεύονται με αδιαφάνεια, αλόγιστα, ανεύθυνα και χωρίς σχέδιο, οπότε όταν σε δύο χρόνια κλείσουν τα ευρωπαϊκά προγράμματα βοήθειας, δεν θα έχουν μείνει μόνιμες και σταθερές δομές υποδοχής, φιλοξενίας και ένταξης των προσφύγων, παρά μόνο κάποια παλιά στρατόπεδα με άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Αφετέρου, όπου ο ευρωπαϊκός έλεγχος αποδείξει σπατάλη, διαφθορά ή κακοδιαχείριση, τα ποσά θα επιστραφούν. Από όλα αυτά ζημιωμένοι βγαίνουν η χώρα και οι άνθρωποι που υποφέρουν.
Για να αλλάξουμε πολιτική στο προσφυγικό, χρειάζεται να ξαναστήσουμε τα πράγματα από την αρχή, να υπάρξει ρήξη και τομή με τις πρακτικές και πολιτικές των ΣΥΡΙΖ-ΑΝΕΛ, αφού πρώτα οι πολίτες αποδώσουν την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στην Κυβέρνηση. Στις εκλογές.