«Ο νόμος δεν μπορεί να αναγκάσει έναν άνθρωπο να με αγαπήσει, αλλά μπορεί να τον εμποδίσει να με λυντσάρει και αυτό είναι πολύ σημαντικό».
Η εμβληματική αυτή φράση του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ τη δεκαετία του '60, όταν αγωνιζόταν στις ΗΠΑ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχει δυστυχώς τραγικά επίκαιρο αντίκρυσμα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Η βία και η ανομία από τραμπούκους, στους οποίους απαράδεκτα αποδίδεται πλέον σχεδόν από όλους ο όρος “συλλογικότητα” , αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα στη χώρα. Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα και οι εκφάνσεις του δημόσιου βίου στις οποίες εμφανίζονται, ευρύτατες. Από τους προπηλακισμούς των συμβολαιογράφων για να ματαιωθούν μεταξύ άλλων και πλειστηριασμοί ακινήτων μεγαλοεπιχειρηματιών, μέχρι τούς τραμπουκισμούς στο προαύλιο της Βουλής, την εισβολή στο ΥΠΕΘΑ και το άβατο των Εξαρχείων. Η κορωνίδα όμως της τραμπούκικης και παράνομης δράσης στη χώρα μας , το πεδίο το οποίο αποτελεί μόνιμη εστία ανεξέλεγκτης βίας είναι τα πανεπιστήμια της χώρας.
Κι εδώ ο κατάλογος είναι μακρύς και ανατριχιαστικός. Από τα χτισίματα των πρυτάνεων, μέχρι το σουλατσάρισμα διακινητών και χρηστών ναρκωτικών εντός του προαύλιου χώρου των ΑΕΙ. Από το λιντσάρισμα φοιτητών και καθηγητών μέχρι την κατάληψη χώρων του πανεπιστημίου για την διεξαγωγή φεστιβάλ αντιεξουσιαστών ! Από την συστηματική φθορά και καταστροφή δημόσιας περιουσίας στα γραφεία των καθηγητών και στις αίθουσες διδασκαλίας, μέχρι την χρήση κοκτέιλ εκρηκτικών και την αναγραφή συνθημάτων στους τοίχους που παραπέμπουν σε εμπόλεμη ζώνη ή σε υπόκοσμο.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, 43 χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, επαναφέρει τη διάταξη για το άσυλο και ο αρμόδιος υπουργός ανερυθρίαστα αποδίδει την κατάσταση, η οποία προφανώς δεν τον ενοχλεί, στην έλλειψη ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος!
Ο κίνδυνος που απορρέει από την παραπάνω πραγματικότητα, είναι προφανής, η δε εξοικείωση μας με αυτή πολύ επικίνδυνη. Η σιωπηρή ανοχή μας, η ανεύθυνη συμφιλίωση και η λανθάνουσα παραδοχή μας ότι έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, ή ότι τέλος πάντων δεν μπορεί να γίνει τίποτε, συνιστούν τον απόλυτο θρίαμβο των τραμπούκων.
Η κατάσταση στα πανεπιστήμια παραπέμπει σε χώρα της Μέσης Ανατολής όπου η βία είναι απολύτως ενταγμένη στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Υπάρχουν λύσεις; Προφανώς υπάρχουν. Οι δημοκρατίες δεν παραδίδονται στην ανομία, αλλά θωρακίζονται και προστατεύουν τα δημόσια αγαθά και τους πολίτες οι οποίοι τα δικαιούνται.
Η φύλαξη και περιφρούρηση των πανεπιστημίων από ειδικό προσωπικό αποτελεί άμεση αναγκαιότητα. Επειδή στην Ελλάδα η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών αποτελεί αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα μετά το 1974, ήρθε επιτέλους η ώρα να καταστεί αντίστοιχη πραγματικότητα η ελεύθερη διακίνηση πανεπιστημιακών δασκάλων και φοιτητών καθώς και η εκδίωξη από τα πανεπιστήμια όσων μπαίνουν σε αυτά για να εκφοβίσουν, να καταστρέψουν, να εγκληματήσουν με ποικίλες μεθόδους.
Το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών στην έδρα του οποίου εκτός από τα μαθήματα που παρακολουθούν χιλιάδες σπουδαστές, δίνονται τακτικότατα διαλέξεις κορυφαίων διανοητών, ακαδημαϊκών και επιστημόνων, υποβάλλει κάθε πολίτη που εισέρχεται στους χώρους του σε έλεγχο για την ασφάλεια του κτηρίου και των σπουδαστών του. Το μηχάνημα που χρησιμοποιείται για τον έλεγχο “ακτινογραφεί “τις τσάντες όσων μπαίνουν καθώς και τους εισερχόμενους. Με αυτόν τον τρόπο στο Γαλλικό Ινστιτούτο αποκλείεται η είσοδος μολότωφ και εκρηκτικών, η είσοδος μαχαιριών και άλλων επικίνδυνων αντικειμένων, οι κουβάδες με τις μπογιές που θα καταστρέψουν γραφεία και αμφιθέατρα. Εννοείται ότι όποιος μπαίνει στον ακαδημαϊκό χώρο του Ινστιτούτου δίδει στοιχεία της ταυτότητάς του. Δεν φαντάζομαι πως ο στοιχειώδης αυτός έλεγχος συνιστά παραβίαση οποιασδήποτε έννοιας ακαδημαϊκής ελευθερίας. Τουναντίον είναι η αυτονόητη κίνηση περιφρούρησης των ακαδημαϊκών ελευθεριών και του αγαθού της παιδείας.
Είναι η ώρα της γενναίας απόφασης από την πλευρά των πρυτανικών αρχών, οι οποίες με τον τρόπο αυτό θα ανταποκριθούν στις ανάγκες μιας σιωπηλής πλειοψηφίας η οποία με την σειρά της πρέπει να πάψει να είναι σιωπηλή και να στηρίξει ενεργά τέτοιες αποφάσεις.
Ας κάνουμε λοιπόν μια πρώτη αρχή με την ενεργή μας παρουσία την Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 9 το πρωί, στα δικαστήρια της σχολής Ευελπίδων. Εκεί θα δικαστούν οι υπαίτιοι του ξυλοδαρμού του καθηγητή Άγγελου Συρίγου ο οποίος έλαβε χώρα εντός του Παντείου Πανεπιστημίου. Ας καταστήσουμε με την μαζική μας παρουσία σαφές ότι ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ.
Ότι η Ελλάδα είναι δημοκρατική χώρα όπου οι τραμπουκισμοί μέσα και έξω από τα Πανεπιστήμια δεν γίνονται ανεκτοί. Ας στείλουμε με το δυναμικό μας παρόν ένα ηχηρό μήνυμα τέλους σε μια εκφυλιστική κατάσταση που διασύρει τα πανεπιστήμια μας, παρεμποδίζει τις σπουδές των φοιτητών και συνιστά απειλή για τη δημοκρατία και τους θεσμούς.