Η συζήτηση που προκάλεσε η ψήφιση του νομοσχεδίου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου έδειξε, για ακόμα μια φορά, πώς αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ την υπεράσπιση της λεγόμενης δικαιωματικής ατζέντας.
Η χώρα μας έχει μείνει πίσω στη νομική κατοχύρωση θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια νομοθετήθηκε μόλις το 2015, ενώ η αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, μόλις φέτος.
Ωστόσο, τα αιτήματα της δικαιωματικής ατζέντας, που για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν και το τελευταίο «τεκμήριο αριστεροσύνης», δεν θα γίνονταν ποτέ νόμοι του κράτους χωρίς τις ψήφους της αντιπολίτευσης, αφού ο ακροδεξιός κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται, σταθερά, να τα ψηφίζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας επιλέξει να συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛ, αντιμετωπίζει τα δικαιώματα, στην καλύτερη περίπτωση, ως «κλαδικά αιτήματα» που πρέπει να ικανοποιηθούν. Στη χειρότερη, τα εργαλειοποεί, τα μετατρέπει σε όπλα τακτικής για να παγιδεύει τα πολυτασικά κόμματα της αντιπολίτευσης, να πολώνει το κλίμα και να διχάζει την κοινωνία, αφού ένας ωφέλιμος διάλογος για τα ζητήματα αυτά γρήγορα εκπίπτει σε πολιτική αντιπαράθεση καφενείου...
Συμβαίνει και κάτι ακόμα. Για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει πλέον αδύνατον να μας πείσει ότι παίρνει στα σοβαρά τη δικαιωματική ατζέντα. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης προσφύγων και μεταναστών στα hotspots, όπως αυτές καταγράφονται από διεθνείς οργανισμούς όπως το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι διαρκείς παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και τον Τύπο, η ανασυγκρότηση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής που δρουν ανενόχλητα πάλι στους δρόμους, η διάχυτη ανομία που καταπατά βάναυσα το δικαίωμα των πολιτών στη ζωή και την ιδιοκτησία, αποδεικνύουν την επιδερμική σχέση με τα δικαιώματα. Οι παρεμβάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, για πρώτη φορά σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, μιλούν από μόνες τους.
Τα ατομικά δικαιώματα δεν είναι κλαδικά αιτήματα. Είναι κατακτήσεις μιας δημοκρατικής κοινωνίας όπου οι πολίτες της ζουν ασφαλείς, οι εξουσίες όπως περιγράφονται και οριοθετούνται από το Σύνταγμα ασκούνται διακριτά, η Δικαιοσύνη και ο Τύπος λειτουργούν χωρίς παρεμβάσεις και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες απολαμβάνουν της προστασίας που προβλέπουν οι διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει κάθε χώρα.
Η κυβέρνηση δεν έχει συμβάλει στο ελάχιστο η ελληνική κοινωνία να γίνει πιο ανοιχτή. Η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου ήταν μια οφειλόμενη υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας και η ψήφισή της από τη Βουλή είναι ένα θετικό γεγονός -και αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση. Δεν καταγράφεται όμως στις επιτυχίες της κυβέρνησης, γιατί με τους χειρισμούς της η κοινωνία διχάστηκε και η δημόσια σφαίρα βάρυνε από φτηνούς δεκάρικους με αφορμή ένα καθ' όλα δίκαιο αίτημα. Και είναι θλιβερό τα ατομικά δικαιώματα να γίνονται αφορμή διχασμού και επίδειξης ευτέλειας.
* Η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου είναι σύμβουλος επικοινωνίας