Ο Βασίλης Λεβέντης είναι ένα περίεργο είδος πολιτικού.
Ακολούθησε μια πορεία εντελώς αντίθετη από τους περισσότερους. Δεν ξεκίνησε ως σοβαρός, αλλά ως γραφικός. Άρχισε να γίνεται γνωστός στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ως cult και γραφική φιγούρα μέσα από το κανάλι 67. Έγινε πιο γνωστός όταν κατέβηκε στις επαναληπτικές εκλογές του 1992 και έμεινε στην trash τηλεοπτική ιστορία για τις περίφημες πίτσες που του έστελναν ή του ζητούσαν από τον τηλεοπτικό του αέρα ακροατές, αλλά και για τις κατάρες στις οικογένειες Παπανδρέου και Μητσοτάκη, όταν η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχε δώσει εντολή στις 15 Μαρτίου του 1993 να κατέβει η κεραία του καναλιού 67 από τον Υμηττό.
Έκτοτε πέρασαν πολλά χρόνια, όμως ο κ. Λεβέντης επέμεινε να ασχολείται με την πολιτική και έτσι φτάσαμε στα χρόνια του μνημονίου, στην αμφισβήτηση των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων και στην απαξίωση της πολιτικής. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία ο κ. Λεβέντης να κάνει το όνειρό του πράξη. Άφησε πίσω τον παλαιό γραφικό εαυτό του, ζήτησε συγγνώμη δημοσίως για τις κατάρες και τα άλλα ευτράπελα που είχε πει στο παρελθόν, χρησιμοποίησε έναν λόγο κοινής λογικής, πασπαλισμένο με Ευρώπη και πρόοδο και έτσι μπήκε στη Βουλή.
Λόγω του πρότερου «μη έντιμου» πολιτικά βίου του, τα φώτα της δημοσιότητας ήταν πολλές φορές πάνω του και η αλήθεια είναι ότι οι κοινοβουλευτικές και οι δημόσιες τοποθετήσεις του πολλές φορές εξέφραζαν την απλή κοινή λογική και μια αλήθεια πέρα από τους συμβατικούς ξύλινους λόγους της Βουλής. Ίσως γι' αυτό και σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις η Ένωση Κεντρώων συγκέντρωνε ποσοστό πάνω από το 3%.
Ο κ. Λεβέντης έγινε ισότιμος συνομιλητής και προσκεκλημένος του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη και προέβαλε τον εαυτό του ως εν δυνάμει κυβερνητικό εταίρο στην κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις επόμενες εκλογές.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στην προηγούμενη Τρίτη, 10 Οκτωβρίου. Το παραλήρημα του κ. Λεβέντη από το βήμα της Βουλής κατά των διεμφυλικών και των ομοφυλόφιλων, οι φράσεις του περί κτηνών, αρρώστων, ανώμαλων και διεστραμμένων και η υιοθέτηση της πιο ακραίας λογικής και ρητορείας των υπερσυντηρητικών ιεραρχών εξέπληξαν πολλούς.
Και εξέπληξαν διότι πριν από περίπου δύο χρόνια ο κ. Λεβέντης έλεγε τα ακριβώς αντίθετα, όταν τότε ο ίδιος και το κόμμα του ψήφιζαν με υπερηφάνεια το σύμφωνο συμβίωσης των gay ζευγαριών.
Τότε ο κ. Λεβέντης μιλούσε για ιεράρχες που «ακροδεξιίζουν» και έλεγε επί λέξει: «Η Εκκλησία μού φαίνεται ότι πρέπει να ζει τον Mεσαίωνά της μέσα στον φανατισμό της. Ελπίζω όχι όλοι οι ιεράρχες. Δεν το περίμενα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, τουλάχιστον όπως επίσημοι θεολόγοι την εκπροσωπούν, είναι Εκκλησία προόδου, δεν είναι Eκκλησία οπισθοδρόμησης. Ακούγονται κάποιοι συνήθεις ιεράρχες που ακροδεξιίζουν. Αυτοί είναι οι συνήθως κραυγάζοντες. Αλλά έστω κι αυτοί, επειδή είναι ιεράρχες και επειδή είναι σε μεγάλες περιοχές, έπρεπε να προσέχουν. Δεν μπορούν να λένε ό,τι θέλουν και δεν μπορούν να είναι εκτός τόπου και χρόνου».
Το πρόβλημα είναι ότι οι κραυγάζοντες ιεράρχες τότε και τώρα είναι οι ίδιοι. Το πρόβλημα είναι ότι τότε ο κ. Λεβέντης τούς χαρακτήριζε σχεδόν ακροδεξιούς, ενώ σήμερα τάσσεται φανατικά υπέρ των κραυγών τους. Το πρόβλημα είναι ότι το 2015 ο κ. Λεβεντης έλεγε ότι «αισθάνομαι λύπη που ένα νομοσχέδιο που εναρμονίζει την Ελλάδα με την προοδευτική Ευρώπη έχει γίνει αντικείμενο τριβών και έξαλλων αντιπαραθέσεων λεκτικών» και σήμερα λέει «ακούστε, κύριοι, Έλληνες είμαστε ή φραγκολεβαντίνοι; Αν είναι να αντιγράφουμε τα πάντα της Ευρώπης, να πάμε να φύγουμε από δω μέσα και να φέρουμε κανέναν Ευρωπαίο έπαρχο να μας κυβερνάει».
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι ποιος είναι ο πραγματικός Λεβέντης; Αυτός του 2015 ή ο σημερινός;
Μια διαφορετική απάντηση στο ερώτημα είναι ότι ο πρόεδρος της Ενωσης Κέντρων «μυρίστηκε» μια μεγάλη δεξαμενή ψήφων, αυτή της Εκκλησίας ή των πιο ακραίων εκφραστών της, σκέφτηκε ότι ίσως μπορεί να πάρει τη θέση των ΑΝΕΛ εκεί και να γίνει αυτός ο αγαπημένος της και έτσι να εξασφαλίσει την επανεκλογή του. Έτσι μπήκαν στο συρτάρι και τα ατομικά δικαιώματα και ο φανατισμός και ο «ακροδεξιίζων» λόγος.
Η συνέχεια όμως που δίνει σε αυτή την ιστορία με την εμπλοκή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αν και ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να μην υπογράψει το νομοσχέδιο ο κ. Παυλόπουλος, και με τα παιχνίδια του «παραιτούμαι - δεν παραιτούμαι από βουλευτής», κινδυνεύει να τον φέρει ξανά εκεί απ' όπου ξεκίνησε. Στην εποχή της πίτσας και του γραφικού λόγου. Ο ίδιος έχει αποδείξει ότι μπορεί και αλλιώς. Ο ίδιος θα αποφασίσει εάν θέλει να συνεχίσει ή να τελειώσει.