Τώρα που έφυγε ο Μακρόν -και ο Τσίπρας και η Ελλάδα φαίνεται να βρήκαν έναν σοβαρό σύμμαχο στην Ευρώπη- θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα γράψει τον περασμένο Φλεβάρη.
Αυτοί που με γνωρίζουν, ξέρουν ότι δεν μου αρέσουν οι περιαυτολογίες. Αλλά μπαίνω στον πειρασμό να το αναδημοσιεύσω. Τότε βέβαια, την εποχή που γράφτηκε το άρθρο, στο Μαξίμου χλεύαζαν τον Μακρόν και πίστευαν ότι ο Μελανσόν μπορεί να μπει στον δεύτερο γύρο. Η πραγματικότητα τους διέψευσε για μία ακόμη φορά. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Γιατί ο Μακρόν μπορεί να αλλάξει τη Γαλλία (2/2/2017)
Όταν ο πρώην υπουργός του Ολάντ, Εμανουέλ Μακρόν, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές την άνοιξη του 2017, τα περισσότερα συστημικά media στην Γαλλία μειδίασαν ειρωνικά, κάποιοι άλλοι απέδωσαν την «αποκοτιά» του στον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του και μόνο μια μικρή μειοψηφία είδε (υπό προϋποθέσεις) μια σοβαρή πιθανότητα να κερδίσει το στοίχημα.
Σήμερα, με τις δημοσκοπήσεις να τον δίνουν δεύτερο στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών (και σχεδόν με ασφαλές προβάδισμα απέναντι στον υποψήφιο της κεντροδεξιάς Φρανσουά Φιγιόν), αποδεικνύεται ότι αυτός ο «αποσυνάγωγος» του πολιτικού συστήματος είδε σωστά. Βαριά μεταρρυθμιστής, με φιλελεύθερα αντανακλαστικά, αυτός ο πρώην τραπεζίτης και παρ' ολίγον στα νιάτα του καθηγητής Φιλοσοφίας κατάλαβε εγκαίρως ότι μέσα στον κουρνιαχτό της κατάρρευσης του γαλλικού πολιτικού συστήματος, η υποστήριξη ενός μεγάλου παραδοσιακού οργανισμού ήταν μάλλον ένα βαρίδι παρά ένα στήριγμα.
Μετά τη συνταγματική αλλαγή του '56, που μετέτρεψε το διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό, προπολεμικό, πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα σε Προεδρική Δημοκρατία, η υποστήριξη ενός μεγάλου πολιτικού κόμματος ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να εκλεγεί κάποιος πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Ντε Γκωλ, ο Πομπιντού, ο Μιτεράν, ο Σιράκ, ο Σαρκοζί και ο Ολάντ στηρίχθηκαν από κόμματα με μεγάλη τεχνογνωσία, χρήμα και επιρροή, που λειτούργησαν ως μηχανές παραγωγής ψήφων.
Το 1971, ο Μιτεράν, που επανίδρυσε στο συνέδριο της Epinay το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ενώνοντας σε έναν πολιτικό φορέα όλες τις συνιστώσες της μη κομμουνιστικής αριστεράς, κατάλαβε ότι χωρίς ένα ισχυρό και αποτελεσματικό κόμμα η αριστερά δεν θα μπορούσε να φτάσει ποτέ στον παράδεισο της εξουσίας.
Ο μόνος πρόεδρος της 5ης Δημοκρατίας που εξελέγη το '74 χωρίς την αρχική υποστήριξη ενός ισχυρού πολιτικού οργανισμού ήταν ο Ζισκάρ Ντ' Εστέν, αλλά αυτός εφήρμοσε ένα σατανικό σχέδιο διάσπασης της κεντροδεξιάς που διδάσκεται ακόμα στα γαλλικά πανεπιστήμια.
Ήταν κι αυτός τότε υπουργός Οικονομικών του Πομπιντού, κεντρώος και φιλελεύθερος και είχε ως σχέδιο να μεταρρυθμίσει τη Γαλλία απελευθερώνοντάς την από τα δεσμά του «σοβιετικού» κρατισμού της παραδοσιακής (γκολικής) δεξιάς.
Ο Μακρόν κατάλαβε νωρίς ότι δεν είχε καμία ελπίδα να πάρει το χρίσμα από ένα κόμμα που κυριαρχούσαν οι Καρχιμάκηδες, οι Παπουτσήδες και οι Ξενογιαννακοπούλες και αντί να πάει στη διαδικασία των προκριματικών του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αποφάσισε να προχωρήσει μόνος. Έβλεπε ότι οι Σοσιαλιστές έψαχναν να γίνουν ΣΥΡΙΖΑ και άρα με ένα τέτοιο κόμμα δεν είχε καμία ελπίδα να πείσει κανονικούς ψηφοφόρους.
Δεν θα φορτωνόταν μόνο την τελειωμένη γραφειοκρατία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, θα φορτωνόταν και τις παρωχημένες ιδέες τους, τη συλλογική σύγχυση και τα σκάνδαλά τους.
Αυτή η αρχική υπόθεση εργασίας δεν αρκούσε από μόνη της. Χρειάστηκαν και δύο άλλες προϋποθέσεις για να τον βάλουν σε τροχιά εκλογής.
Πρώτον, η επιλογή της αυτοχειρίας που έκαναν οι ψηφοφόροι των Σοσιαλιστών δίνοντας το χρίσμα στον Αμόν και η ανοησία του Φιγιόν, που ενώ κέρδισε τον Ζιπέ στις προκριματικές της δικής του παράταξης με ένα φιλελεύθερο σχέδιο μεταρρύθμισης της γαλλικής κοινωνίας και του κράτους, το γύρισε μετά σε συντηρητικό τσάμικο.
Το αποτέλεσμα ήταν οι «νοικοκυραίοι» να στραφούν στον Μακρόν μετά το σκάνδαλο των αργομισθιών της οικογένειας Φιγιόν από το γαλλικό Κοινοβούλιο.
Σήμερα, όλες οι δημοσκοπήσεις δίνουν δεύτερο τον Μακρόν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών με ένα ποσοστό γύρω στο 24%, πρώτη τη Λεπέν (γύρω στο 27%) και τρίτο και ιδρωμένο τον Φιγιόν (γύρω στο 18%-19%), αν και η αποκάλυψη των αργομισθιών της συζύγου και των παιδιών μπορεί να τον οδηγήσουν σε παραίτηση.
Οι δημοσκοπήσεις μάλιστα δείχνουν ότι στον δεύτερο γύρο ο Μακρόν θα κερδίσει τη Λεπέν ευκολότερα από τον Φιγιόν, με ένα ποσοστό γύρω στο 62%.
Τι θα γίνει αν εκλεγεί ο Μακρόν χωρίς την υποστήριξη ενός κόμματος από πίσω του; Το προφανές: Θα δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός φορέας με φιλελεύθερους και κεντρώους πολιτικούς και όλη τη μεταρρυθμιστική πτέρυγα των Σοσιαλιστών που άρχισε ήδη να μετακομίζει, αφήνοντας τον Αμόν με μονοψήφιο αποτέλεσμα στον πρώτο γύρο!
Και στα δικά μας...