Υπήρξε μέγας μπαλαδόρος, αλλά, ως γνωστόν, ακόμα και οι πιο ιδιοφυείς ποδοσφαιριστές, έξω από τα γήπεδα, είχαν το μυαλό μιας κότας.
Ο Ντιέγκο, λόγω καταγωγής, σύγχυσης και παραστάσεων, πίστεψε ότι η δικτατορία του Κάστρο θα απελευθέρωνε τη Λατινική Αμερική από τις φαντασιώσεις μιας ανολοκλήρωτης δημοκρατίας.
Η κόκα, το δεκανίκι του φτωχόπαιδου από τις παραγκουπόλεις του Μπουένος Αϊρες, με τα χρυσά συμβόλαια του υποκόσμου του ποδοσφαίρου, τον κάνει τώρα να βλέπει τον πιο αδίστακτο δικτάτορα του πλανήτη ως απελευθερωτή της Βενεζουέλας - και ίσως και του κόσμου.
Αυτός ο ετοιμόρροπος κόσμος που βλέπει ο Ντιέγκο, υπό την επήρεια της μαγικής σκόνης, θα καταρρέει κάθε φορά που ο τεχνητός παράδεισος συγκρούεται με την πραγματικότητα.
Και στο τέλος θα δει τον Εσκομπάρ σαν τον Ιησού Χριστό.
Και ο Πολάκης τον Τσίπρα σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου.