Κυβέρνηση και θεσμοί φαίνεται πως τελικά συμφώνησαν, οι διαπραγματεύσεις τελειώνουν και η αξιολόγηση κλείνει.
Το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας δεν είναι ακόμη γνωστό στις λεπτομέρειές του, εκεί δηλαδή που κρύβονται πολλές σημαντικές ρυθμίσεις. Αυτές θα τις μάθουμε όταν ετοιμασθούν τα σχετικά νομοσχέδια.
Δύο ερωτήματα αξίζει να τεθούν και να απαντηθούν αυτή την ώρα. Έπρεπε να κλείσει η αξιολόγηση; Έχει λόγους η κυβέρνηση για να χαίρεται και να θριαμβολογεί; Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ότι η αξιολόγηση έπρεπε να είχε κλίσει από την άνοιξη του 2015, δηλαδή πριν από δύο χρόνια. Η αξιολόγηση θα είχε κλίσει με πολύ μικρότερο κόστος, και πιθανότατα σήμερα η οικονομία θα βρισκόταν στο μονοπάτι της ανάπτυξης. Μπαρουφάκηδες και διάφοροι άλλοι επαγγελματίες συνδικαλιστές και ταραχοποιοί, ενθουσιασμένοι από τις προεκλογικές πολεμικές ιαχές του κ. Τσίπρα ( Go back κα Μέρκελ, και άλλα παλαβά) νόμιζαν ότι στην διεθνή πολιτική παίζουν τις κουμπάρες, όπως στην κακόμοιρη Ελλάδα, και με την πρακτική τους φόρτωσαν πολλά βάρη στις πλάτες του Ελληνικού λαού. Έρχονται κι άλλα βάρη για τις πλάτες του φορολογούμενου, αλλά η αξιολόγηση έπρεπε να κλείσει, έστω και καθυστερημένα.
Το δεύτερο ερώτημα, γιατί δηλαδή θριαμβολογεί και χαίρεται η κυβέρνηση, μου φέρνει στο νου τους αιώνιους φοιτητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, της παλαιάς ΑΣΟΕΕ. Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο έχει την μεγαλύτερη αναλογία αιωνίων φοιτητών για έναν απλό λόγο: Εκεί οι καθηγητές κάνουν την δουλειά τους με συνέπεια, με αυστηρότητα και με πραγματικό ενδιαφέρον για την μόρφωση των φοιτητών. Συνεπώς, είναι αυστηροί και δεν μοιράζουν δημοκρατικά πενταράκια για να ξεφορτωθούν την φοιτητική πλέμπα, πολιτική και άλλη. Αν, λοιπόν, δείτε κάποιο πτυχιούχο να πετάει από την χαρά του μετά την ορκωμοσία σημαίνει ότι ήταν αιώνιος φοιτητής που πήρε πτυχίο μετά από πολλά χρόνια. Αυτούς μου θυμίζει η κυβέρνηση όταν καμαρώνει για την συμφωνία. Αντί να θριαμβολογούν, ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του πρέπει να απολογούνται για την καθυστέρηση και τους καταστροφικούς χειρισμούς του θλιβερού Βαρουφάκειου τετραμήνου του 2016.
Ένα ενδιαφέρον θέμα είναι να εξετάσει κανείς και να εντοπίσει τους λόγους της ανικανότητας αυτής της κυβέρνησης. Ένας λόγος ήταν η ανικανότητα του τότε υπουργού κ. Βαρουφάκη, ο οποίος συνηθισμένος να ζει στον δικό του κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο υπάρχουν μόνο καθρέφτες, ήταν ανίκανος να αντιληφθεί την ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα. Στην τρελή του πορεία, ο κ. Βαρουφάκης είχε την υποστήριξη του κ. Τσίπρα, ο οποίος ζώντας και αυτός στον δικό του κόσμο, τον κόσμο του αμφιθεάτρου των πρωτοετών, δεν είχε αίσθηση του τόπου και χρόνου της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής.
Η πορεία των υπουργών Τσακαλώτου και Χουλιαράκη στην διαπραγμάτευση είναι διαφορετική, Δεν έχει σχέση με ανικανότητα. Μετά την εξευτελιστική ήττα του Βαρουφάκη και της κυβέρνησης με τα capital controls, και με ένα άγαρμπο και αντιφατικό κυβερνητικό περιβάλλον κομμουνιστών (π.χ. Κατρούγκαλος, όπως ο ίδιος είπε) σοσιαλδημοκρατών, Πασόκων και ασχέτων, με κόκκινες, κίτρινες και πράσινες γραμμές, ο κ. Τσακαλώτος έπρεπε να προχωρά αργά και με προσεκτικά βήματα διότι έφερνε στους ώμους του το φορτίο των αποτυχιών του προκατόχου του.
Τελικά, η συμφωνία επήλθε, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση. Και αυτό είναι καλό νέο.
……………………………………………………………………………………………………………..
Οκ. Θ. Π. Λιανός είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.