Τα εξαγγελθέντα μέτρα της κυβέρνησης για τη διαχείριση της οικονομικής βοήθειας της ΕΕ στη χώρα μας, καθώς και των υπολοίπων μελών-κρατών, θα δείξουν αν πράγματι η συμφωνία των «27» είναι «ιστορική», όπως αναφέρεται.
Αν οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τα προνομιούχα δάνεια, πέραν της προσωρινής ανακούφισης των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, συμβάλλουν και στη θέσπιση ενός νέου οικονομικού περιβάλλοντος, με κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, με κοινούς φορολογικούς και τελωνειακούς κανόνες, με κοινά επιτόκια και με οικονομική στήριξη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, τότε η Ιστορία θα την καταγράψει ως πραγματικά «ιστορική».
Αν η εξαίρεση γίνει κανόνας, η ΕΕ θα ξαναφανεί στον παγκόσμιο χάρτη ή, στην αντίθετη περίπτωση, θα εξακολουθεί να παραμένει έρμαιο των εκάστοτε αρπακτικών του πλανήτη, είτε ιδιωτικών συμφερόντων (GAFA: Google, Apple, Facebook, Amazon), είτε εθνικών, όπως είναι οι επανιδρυόμενες αυτοκρατορίες.
Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ουδέποτε η γεωπολιτική κατάσταση στον πλανήτη δεν ήταν τόσο ασταθής και αβέβαιη.
Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πανδημία, που έκλεισε εκατομμύρια ανθρώπους στα σπίτια τους και παρέλυσε την παγκόσμια οικονομία.
Η αστάθεια χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό στους διάφορους «ηγέτες», που ανέμελα και με περίσσια περηφάνια βρήκαν την ευκαιρία να εξαπλώσουν περαιτέρω τα σκοτεινά τους σχέδια.
Μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα δύο στρατόπεδα, ανατολικό και δυτικό, συνυπήρξαν για περίπου τρεισήμισι δεκαετίες σε μια κανονικότητα, υπό τον φόβο εκατέρωθεν των πυρηνικών όπλων.
Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και για μια δεκαετία (την τελευταία του 20ού αιώνος) επικράτησε ο φιλελεύθερος δυτικός κόσμος, μέχρι την επίθεση των ισλαμιστών στο World Trade Center της Νέας Υόρκης, στις 11.09.2001.
Η κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων, πέραν του συμβολισμού, ήταν η αρχή της αμφισβήτησης της ηγεμονίας των ΗΠΑ, η οποία βαθμιαία αποσυρόταν από τις παραδοσιακά στρατηγικές θέσεις της, αρχίζοντας κατά την οκταετία του προέδρου Obama, για να φθάσουμε στην πιο κυνική και βίαια εγκατάλειψή τους, από τον πρόεδρο Trump.
Παράλληλα, η διπολική ιδεολογία, καπιταλισμός vs σοσιαλισμός, υπέστη φθορά, σε όφελος των γεωπολιτικών προβλημάτων, που ανέδειξε η αναγέννηση των ξεχασμένων αυτοκρατοριών: η τσαρική Ρωσία του Putin, η Οθωμανική Τουρκία του Erdogan, η Κίνα των Αυτοκρατορικών Δυναστειών του Xi Jinping (βλέπε νέο δρόμο του μεταξιού, καθώς και οικονομική κατάληψη της Αφρικής ), χωρίς να λησμονούμε τη φιλοδοξία των ισλαμιστών για να φτιάξουν νέα Χαλιφάτα και να εξαπλώσουν με τη βία τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις στη Δύση.
Ετσι η Ρωσία, μετά την Ουκρανία, συμμετέχει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, στο πλευρό του προέδρου Assad στη Συρία, καθώς και στη Λιβύη, στηρίζοντας ποικιλοτρόπως τον στρατάρχη Haftar.
Η Τουρκία έδειξε τις ορέξεις της, επιχειρώντας στρατιωτικά σε τρία μέτωπα, Ιράκ, Συρία και Λιβύη, χωρίς να ξεχνάμε την Κύπρο και το ελληνικό Αιγαίο.
Η Κίνα από την πλευρά της προσπαθεί να «συνετίσει» στο δικό της δόγμα, τους διαφορετικής πολιτικής (βρετανικής) κουλτούρας κατοίκους του Hong Kong, διατηρώντας όμως τα οφέλη που καρπώνεται, από την εποχή της Βρετανικής Διοίκησης, δηλαδή διαφορετική Κεντρική Τράπεζα (The Hong Kong Banking Corp. Ltd) και διαφορετικό νόμισμα (Hong Kong Dollar), που καθιστούν το Hong Kong μια τεράστια χρηματοοικονομική πλατφόρμα της Ασίας.
Συνεχίζει, δε, να ρίχνει κρυφές ματιές προς την Taiwan (Formosa), έναν σταθερό σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή.
Ολες οι προαναφερθείσες δυνάμεις (Ρωσία, Τουρκία, Κίνα, Ισλαμιστές) δεν ασπάζονται τις δημοκρατικές αρχές, όπως τις δίδαξαν στον κόσμο οι αρχαίοι Ελληνες και όπως αυτές εφαρμόζονται από αιώνες στον δυτικό πολιτισμό.
Εν μέσω των φιλοδοξιών αυτών, που ταράζουν αναμφίβολα την παγκόσμια ειρήνη, έρχεται και η σοβαρή διένεξη των ΗΠΑ με την Κίνα, που δείχνει να εντείνεται όλο και περισσότερο (ας ευχόμαστε να μην τραβήξει στα άκρα, διότι οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες).
Μέσα σε αυτό το ταραχώδες παγκόσμιο περιβάλλον, η ΕΕ (παρά τις ατέλειες, γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και δυσλειτουργίες της), δείχνει σε ιδεολογικό επίπεδο πιο ώριμη, πιο σταθερή, πιο συγκροτημένη και κυρίως αγκιστρωμένη στις διαχρονικές αξίες, όπως η ισότητα, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη.
Αν και υπάρχουν κάποιες αντιρρήσεις και ακούγονται φωνές, εδώ κι εκεί, οι παλιές ιδεοληψίες και ιδεολογικές διαφορές έχουν σε μεγάλο βαθμό αφεθεί πίσω.
Ευτυχώς για την Ευρώπη, κανείς αριστερός δεν παίρνει το μέρος του Xi Jinping, όπως και κανείς δεξιός δεν στηρίζει τον Trump.
Η ΕΕ για να συνεχίσει να έχει τον παγκόσμιο ρόλο που της αναλογεί, σαν πολιτική, οικονομική και στρατιωτική / διπλωματική δύναμη, πρέπει να πάρει γενναίες αποφάσεις.
Η αμοιβαιοποίηση του χρέους, που απορρέει από την οικονομική βοήθεια στα κράτη-μέλη, λόγω της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, πρέπει να προχωρήσει ακόμα περισσότερο.
Παρακάμπτοντας τις αντιρρήσεις των φειδωλών βόρειων (κυρίως Ολλανδίας, Δανίας, Σουηδίας) και της λιτότητας που πρεσβεύουν, η ΕΕ οφείλει να βαδίσει στον δρόμο που θα της δώσει το «κύρος» που της λείπει σήμερα.
Η ΕΕ, γύρω από τον γαλλογερμανικό άξονα, με τη δυναμική στήριξη των πραγματικών ευρωπαϊστών, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, το Βέλγιο, η Ελλάδα, η Κύπρος και η Μάλτα (περίπου 80% του ΑΕΠ της ΕΕ), οφείλει να ενοποιήσει την οικονομική της πολιτική, με κοινή φορολογία και επιτόκια για τους εταίρους, καθώς και αμοιβαιοποίηση του χρέους.
Αυτή και μόνον η κίνηση μπορεί να μετατρέψει την Ευρώπη σε έναν από τους δύο ισχυρότερους οικονομικούς παράγοντες στον πλανήτη (446 εκατ. κάτοικοι με ΑΕΠ περίπου 20 τρισ. $, ΑΕΠ ανά κάτοικο 42.600 $ - μόνον οι ΗΠΑ έχουν μεγαλύτερο ΑΕΠ ανά κάτοικο).
Η οικονομική ενοποίηση θα στηρίξει σθεναρά το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και θα ανοίξει τον δρόμο για τις δύο επόμενες στρατηγικές κινήσεις της ΕΕ, που δεν είναι άλλες από τη δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού στρατού, καθώς και την από αυτήν απορρέουσα κοινή διπλωματία και εξωτερική πολιτική.
Η οικονομική, στρατιωτική και διπλωματική ενοποίηση θα κάνει την ΕΕ μια τεράστια δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία όμως θα ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους διότι στηρίζεται, πέραν των προαναφερθέντων, στις διαχρονικές αξίες της δημοκρατίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και των λοιπών αρετών, που έχει διδάξει από αιώνες πλέον στους Ευρωπαίους ο δυτικός πολιτισμός.