Μέσα στις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου αντλήθηκαν από τις αγορές περί τα 150 εκ ευρώ, σε ένα κρεσέντο εκδόσεων κρατικών ομολόγων.
Όσοι εκτιμούσαν ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον η Ελλάδα θα δίσταζε να ξεμυτίσει για να μη τη λιώσουν τα «βουβάλια» ή ότι θα “έτρωγε” στο κεφάλι ένα 5% και πάνω, μάλλον δάγκωσαν τη γλώσσα τους.
Τι είναι, όμως, αυτό που «πούλησε» η Ελλάδα κι έφερε με το καλημέρα στο τραπέζι σχεδόν 22 δισ ευρώ, ξεπερνώντας τις προσδοκίες ακόμα και των πιο αισιόδοξων; Με δύο λέξεις: οι αριθμοί.
Η τελευταία πραγματική έξοδος της χώρας στις αγορές έγινε τον περασμένο Απρίλιο, την ώρα που καιγόταν το σύμπαν κι έκτοτε απλώς διέψευσε πανηγυρικά όσους πίστευαν ότι μπλόφαρε όταν έλεγε ότι δεν έχει τον παραμικρό λόγο να γίνει παιχνιδάκι στα χέρια των κερδοσκόπων.
Η εκδοτική στρατηγική του ΟΔΔΗΧ
Το Δεκέμβριο του 2021, παρουσιάζοντας την εκδοτική στρατηγική του 2022, ο ΟΔΔΗΧ είχε ενημερώσει τους επενδυτές ότι προτίθεται να αντλήσει 12 δισ ευρώ από τις αγορές και να “κάψει” περί τα 6,6 δισ ευρώ από τα ταμειακά διαθέσιμα. Στην πορεία κι ενώ είχε ξεσπάσει ο πόλεμος και είχε “φουντώσει” η ενεργειακή κρίση απαιτώντας κρατικές επιδοτήσεις για νοικοκυριά- επιχειρήσεις, η χώρα “τράβηξε” από τις αγορές μόνο 8,3 δισ ευρώ κι “έκαψε” μόλις 1 δισ ευρώ από τα διαθέσιμα, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ένα από τα μυστικά ήταν η υπεραπόδοση της οικονομίας και τα πρόσθετα έσοδα που μπήκαν στα ταμεία. Κι αυτό καταγράφηκε στο “σκληρό δίσκο” της αγοράς.
Το story της φετινής χρονιάς “εξίταρε” ακόμα περισσότερο. Ενώ στην Ευρωζώνη υπολογίζεται ότι στο α’ 3μηνο θα αντληθούν περί τα 350 δισ ευρώ παραπάνω από το σύνηθες, λόγω των λήξεων που “καίνε” πολλές χώρες, όπως η Ιταλία, η Ελλάδα ενημέρωσε την επενδυτική κοινότητα ότι από τη στιγμή που είχε προεξοφλήσει τα δάνεια του ΔΝΤ και μέρος των δανείων του 1ου Μνημονίου, δεν θα χρειαστεί παρά μόλις 7 δισ ευρώ από τις αγορές, ενώ οι δαπάνες για τόκους περιορίζονται στα 4,650 δισ ευρώ. Και κάπως έτσι στήθηκαν άπαντες στην ουρά, περιμένοντας το πρώτο ομόλογο.
Αν έλεγε κανείς ότι η Ελλάδα θα δανειζόταν υπό αυτές τις συνθήκες με 4,279%- αυτή είναι η ονομαστική απόδοση του 10ετούς- μάλλον θα αντιμετωπιζόταν με συγκατάβαση. Η πραγματικότητα είναι ακόμα καλλίτερη, καθώς χάριν στις κινήσεις που έκανε όλο το προηγούμενο διάστημα ο ΟΔΔΗΧ ως αντιστάθμισμα στον επιτοκιακό κίνδυνο, η τελική απόδοση του 10ετούς είναι κάτω από το 3% και συγκεκριμένα γύρω στο 2,6%!
Όσο, δε, για τη σύνθεση των “πελατών”, μόλις το 11% είναι hedge funds και το υπόλοιπο κατέληξε σε τράπεζες, Κεντρικές Τράπεζες, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία, επενδυτικά ταμεία.
Έχοντας καλύψει ήδη το 50% του φετινού δανειακού προγράμματος, η Ελλάδα έχει την πολυτέλεια να περιμένει την κατάλληλη στιγμή, παίζοντας έξυπνα το χαρτί της επενδυτικής βαθμίδας που έχει προεξοφληθεί αλλά και του ελκυστικού προφίλ του Χρέους της. Ειδικά όσον αφορά στην ωρίμανση του Χρέους, οι κινήσεις που έκανε ο ΟΔΔΗΧ τα τελευταία χρόνια, την έχουν “σπρώξει” στα 20 χρόνια. Πόση είναι η αντίστοιχη διάρκεια για την Ιταλία; Μόλις 7 έτη. Όσον αφορά στις δαπάνες για τόκους, από εκεί που αντιστοιχούσαν στο 11,3% των ετήσιων εσόδων, πλέον έχουν πέσει στο 4,8%, όταν η Ιταλία “παλεύει” με 8,1%.