Με μια βαρύγδουπη ανακοίνωση, η διοίκηση του Υπερταμείου (πρόσφατα το βαπτίσαμε Growth Fund) μας ενημερώνει πως ο κ. Αντώνης Κεραστάρης αναλαμβάνει διευθύνων σύμβουλος του ΟΑΣΑ στη θέση του κ. Γιώργου Σπηλιόπουλου, η τριετής θητεία του οποίου έληξε χωρίς να ανανεωθεί.
Ο κ. Κεραστάρης έχει περάσει από υψηλές θέσεις διαφόρων ισχυρών επιχειρήσεων, κυρίως του τεχνολογικού κλάδου, αλλά εμπειρία από μεταφορές και αστικές συγκοινωνίες δεν διαθέτει. Ούτε μάθαμε ποτέ ποιοι άλλοι ήταν υποψήφιοι για την κομβική θέση του μεγαλύτερου οργανισμού αστικών συγκοινωνιών της χώρας ώστε να μπορεί η αντιπολίτευση και οι πολίτες της Αθήνας να κρίνουν τις επιλογές της διοίκησης του Υπερταμείου.
Το θέμα του περιορισμένου κοινοβουλευτικού και ευρύτερου ελέγχου του Υπερταμείου έχει απασχολήσει πρόσφατα και την αντιπολίτευση καθώς και ανθρώπους της αγοράς, οι οποίοι αναρωτιούνται αν ένας θεσμός που ιδρύθηκε σε μια περίοδο οικονομικής κατάρρευσης της χώρας έχει πλέον λόγο ύπαρξης. Ειδικά όταν μέχρι σήμερα πολλές από τις επιλογές της διοίκησης έχουν προκαλέσει πονοκεφάλους στην κυβέρνηση, με τελευταίο κρούσμα όσα συνέβησαν με το λουκέτο σε καταστήματα των Ελληνικών Ταχυδρομείων (ΕΛΤΑ). Δεν ισχύουν βέβαια αυτά για όλους τους βραχίονες του Υπερταμείου αφού στη μονάδα στρατηγικών έργων (PPF) τρέχουν και δεν φτάνουν!
Οι πλέον αρνητικοί στη συνέχιση της λειτουργίας του, όπως κ. Παύλος Γερουλάνος από το ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζουν πως πρόκειται για έναν θεσμό που στην ουσία προσφέρει παχυλές αμοιβές ιδιωτικού τομέα αλλά αποτελεσματικότητα χειρότερη από αυτή του δημοσίου! Επιπλέον, το γεγονός πως στη διοίκηση του Υπερταμείου συμμετέχουν και εκπρόσωποι των δανειστών φαίνεται πως δίνει ευρωπαϊκό άλλοθι σε ατυχείς επιλογές που γίνονται στην Αθήνα!
Δεν ευθύνονται, βέβαια, μόνο οι διοικήσεις του Υπερταμείου για σειρά ατυχών ιδιωτικοποιήσεων κυρίως στον τομέα των ακινήτων, με αποκορύφωμα την Κασσιόπη Κέρκυρας και την παραχώρηση παραλιακού ακινήτου της Χαλκιδικής στον επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη, που τελικώς δεν ολοκληρώθηκε. Είναι, επίσης, νωπά όσα είχαν συμβεί με την επέκταση της σύμβασης παραχώρησης του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος», όπου χρειάστηκε η επέμβαση των δανειστών για να αυξηθεί το τίμημα που είχε αρχικώς συμφωνηθεί επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Εκτός από τις τεράστιες δυσκολίες στην αξιοποίηση κυρίως της ακίνητης περιουσίας, αρκετοί αναρωτιούνται αν στο Υπερταμείο έχουν αίσθηση και του κοινωνικού ρόλου που επιτελούν οι κρατικές εταιρείες που παραμένουν στο χαρτοφύλακιό του, όπως ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών της Αθήνας. Η άλλη πλευρά υποστηρίζει πως οι διοικήσεις έχουν δεμένα τα χέρια και μόλις προ διετίας υπήρξαν νομοθετικές παρεμβάσεις που επιτρέπουν βελτίωση του μοντέλου λειτουργίας των ΔΕΚΟ που ελέγχονται από το Υπερταμείο. Και προσθέτει πως ούτως ή άλλως ο τελικός λόγος ανήκει στα εποπτεύοντα υπουργεία.
Το άρθρο γράφεται επειδή τελευταία πυκνώνουν και τα κυβερνητικά στελέχη που αναρωτιούνται για τον τρόπο που πολιτεύεται η διοίκηση του Υπερταμείου, για την αποτελεσματικότητά της και για τις επιλογές στελεχών στους κρίσιμους οργανισμούς που εποπτεύει. Υποτίθεται πως τον τελευταίο λόγο τον έχουν πάντα οι αρμόδιοι υπουργοί, αλλά μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι; Μήπως οι επιλογές που τους παρουσιάζονται, οι μελέτες που παραδίδονται κ.λπ. περιορίσουν τις επιλογές των πολιτικών προϊσταμένων; Ακόμα και κάποιοι υπουργοί μιλούν πλέον για «μαύρη τρύπα» που πρέπει να διαχειριστούν.