Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος, χαίρεται που δεν χρειάζεται να ανακαλύψει ξανά τη σεξουαλικότητα του και αναρωτιέται για τον κριτικό που βρήκε την ταινία «υπερσκηνοθετημένη», αν θα την προτιμούσε υποσκηνοθετημένη. Όπως λέμε υπόθετο.
STOKER Βαθμολογία: 8 / 10
Kαθυστέρησα να γράψω τη γνώμη μου για το «Stoker» επειδή πολύ απλά ήταν μια ταινία που την περίμενα όσο λίγες φέτος, και ήθελα να την απολαύσω με τη σωστή σκοτεινή διάθεση, σε βραδινή προβολή μέσα σε μια αίθουσα σαν θεατής κι όχι 10 το πρωί στη δημοσιογραφική της προβολή. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα ένας από τους πιο αγαπημένους σου, οπτικά και συναισθηματικά χορταστικούς και αιματοβαμμένους σκηνοθέτες, όπως είναι ο Παρκ Τσαν Γουκ («Old Boy»), να μετακομίζει στο Χόλιγουντ για το αγγλόφωνο ντεμπούτο του σε θρίλερ με πρωταγωνίστρια τη Νικόλ Κίντμαν. Το αν αυτή του η μετακόμιση θα έχει συνέχεια βέβαια μετά το «Stoker» είναι ακόμα ανοιχτό σαν θέμα. Το αναμφισβήτητο γεγονός πάντως είναι πως ο Παρκ Τσαν Γουκ, σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του που έχουν κάνει ανάλογες μετακομίσεις, όχι μόνο δεν έχασε ούτε μια σταγόνα, από το τεράστιο ταλέντο του, αλλά μπορώ να πω, πως το ραφινάρισε ακόμα περισσότερο, προσπαθώντας να το ενσωματώσει στη σύμβαση μιας αγγλόφωνης μυθοπλασίας.
Με αποτέλεσμα μερικές από τις πιο όμορφες και δυνατές σκηνές που μπορείς να δεις φέτος στο σινεμά. Ναι, είναι αυτό που ένας κριτικός κινηματογράφου περιέγραψε ως «υπερσκηνοθετημένο». Kαι πήγα να ξεράσω με την χοντράδα του. Δηλαδή μαντάμ, εσείς για να απολαύσετε μια ταινία πως τη θέλετε; Υποσκηνοθετημένη; Όπως λέμε υπόθετο; Να το πάρετε να το βάλετε και να το χαρείτε, γιατί μάλλον είστε δυσκοίλιος. Γιατί άκουσα και άλλη μαλακία από παρέα και καλά προχώ hipster στην αίθουσα που όταν τελείωσε η ταινία, σχολίαζε με την έπαρση του βλάχου, «σιγά το βιντεοκλίπ». Σόρι κουκλίτσα μου άπλυτη λόγω αναρχοαυτονόμησης, αλλά αν για σένα βαφτίζεται μέσα στην αμάθεια σου και το κόμπλεξ σου, βιντεοκλίπ η αισθητική αντίληψη, η σύνθεση του κάδρου, η εξαιρετική κίνηση - παιχνίδισμα της κάμερας και η διαλεκτική μεταξύ βίας και ευαισθησίας, καλύτερα να ξαναρχίσεις να βλέπεις το «Master Chef» που το κατανοείς.
Επιστρέφω σε κατάσταση ηρεμίας μετά to ξέσπασμα μου και συνεχίζω: Άθλος για τον Παρκ Τσαν Γουκ το πώς σε καθηλώνει εικαστικά και σαν ατμόσφαιρα και σαν εξέλιξη το αποτέλεσμα χωρίς την σεναριακή υποστήριξη που θα έπρεπε να έχει και που πολλές φορές φλερτάρει επικίνδυνα με το να τινάξει όλη την ταινία στον αέρα. Γιατί όσο το παιχνίδι, και λόγω τίτλου, σου αφήνει πολύ ωραία στημένες, αμφιβολίες για βαμπιρισμό ή κάτι άλλο μεταφυσικό, όταν τελικά καταλήγει σε ορθολογική εξήγηση σε αδειάζει χοντρά και άτσαλα ως προς τη συνέπεια όσον είδες πριν. Πολύ απλά θέλω να πω, ότι ο σκηνοθεταράς εδώ, καπελώνει την κουλαμάρα του σεναριογράφου του ή των παρεμβάσεων των παραγωγών και δίνει το στίγμα του με μαγκιά και καθαρότητα. Σαν φόρο τιμής στον Χίτσκοκ, σαν ψυχοπαθολογική και αιματοβαμμένη ιστορία ενηλικίωσης και σεξουαλικής αφύπνισης (όλα τα λεφτά η σκηνή του αυνανισμού της 24 χρονης αλλά 18χρονης στο ρόλο Μία Βασικόφσκα στο μπάνιο), σαν δράμα δωματίου, σαν υπνωτιστικά θραύσματα αναμνήσεων από τις αναμνήσεις ενός οπιομανούς, σαν όπερα, σαν, σαν, σαν. Μαθήματα στιλ και ουσίας με τον καλύτερο τρόπο από ένα σκηνοθετικό μάτι που αντιλαμβάνεται τη λεπτομέρεια όπως μόνο ένας καλλιτέχνης ή ένας ευαίσθητος ψυχοπαθής μπορεί.
Με μια Νικόλ Κίντμαν στη μέση, και λόγω ρόλου και λόγω μπότοξ, να μην μπορεί να κουνήσει κύτταρο στη μούρη της, παίζοντας σαν υπνωτισμένη ή υπό την επήρεια χαπιών. Κάτι που τουλάχιστον εδώ, της βγαίνει σε καλό εφ' όσον αυτό απαιτεί ο ρόλος, και συνεισφέρει στην παγωμένη ατμόσφαιρα, αν και ποτέ δεν εξηγείται σεναριακά η περσόνα της. Και έναν Μάθιου Γκουντ, στα χνάρια του Άντονι Πέρκινς από το «Ψυχώ» να παίζει μόνο με το βλέμμα του, λες και το έχει βάλει στον καταψύκτη. Σε έναν μάλλον κακογραμμένο ρόλο, με σπασμωδικές, αδικαιολόγητες αλλαγές κατεύθυνσης και κουλό background που όπως έγραψα και πριν, υπονομεύει όλη την ταινία. Το ρόλο του θείου Τσάρλι, που εμφανίζεται μυστηριωδώς στο σπίτι της έφηβης Ίντια και της χαπακωμένης και αδιάφορης μάνας της, Έβελιν, λίγο μετά τον ξαφνικό και μυστηριώδη θάνατο του συζύγου και πατέρα τους. Ανατρέποντας τις ισορροπίες και ξυπνώντας καταπιεσμένους και επικίνδυνους ερωτικούς πόθους τόσο στη μάνα όσο και την κόρη με μερικά πτώματα από γνωστούς, να αρχίζουν να συσσωρεύονται τριγύρω από την γοτθική οικογένεια, σαν ντεκόρ. Αν ξεπεράσεις τα σεναριακά ξεχαρβαλωμένα πατώματα που σου έγραψα και πριν, και το παρακολουθήσεις σαν ένα παρανοημένο, παραλίγο αριστούργημα που ακολουθεί την ιδρωμένη, αποσπασματική λογική ενός εφιαλτικά υπέροχου ονείρου όχι απλά θα το απολαύσεις αλλά μπορεί και να ταραχτείς. Με έναν τρόπο που δε θα ξέρεις πώς να αντιδράσεις απέναντι του λόγω μουδιάσματος.
* Στις αίθουσες από την Πέμπτη 28 Μαρτίου
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.