Ο Jerzy Skolimowski υποβάλλει τον Vincent Gallo στα πάνδεινα, σε ποιητική και βίαιη περιπέτεια επιβίωσης που βραβεύθηκε για την βουβή ερμηνεία του πρωταγωνιστή της στο Φεστιβάλ Βενετίας. Στις αίθουσες την Πέμπτη 16 Ιούνη, ως Ο Θάνατός σου η Ζωή μου.
Βραβείο ερμηνείας για τον αντιπαθέστατο υπό κανονικές συνθήκες Vincent Gallo στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας, που αποδεικνύει ότι όταν δεν μιλάει (όλος του ο ρόλος είναι στη μούγκα) και έχει έναν μάστορα από πάνω του να τον καθοδηγεί, όπως ο Jerzy Skolimowski, μπορεί και να τα αξίζει τα λεφτά του.
Ίσως πάλι να τον συμπάθησα και να θεωρώ σωστή τη βράβευσή του, για πολύ προσωπικούς μου λόγους, εφ’ όσον είναι τέτοια τα σωματικά μαρτύρια που τον βάζει να περάσει ο Skolimowski στην ταινία, που αισθανόμουνα σαν να ήμουν εγώ πίσω από την κάμερα και να τον βασάνιζα για κάθε μία από τις μαλακίες που έχει κάνει και πει η ξιπασμένη ψωνάρα.
Άτυπο βραβείο ερμηνείας κι από μένα για την Emmanuelle Seigner στον επίσης μακράν καλύτερο ρόλο της καριέρας της γιατί παίζει τη μουγκή. Ναι, όπως καταλάβατε, από διάλογο, δεν έχει πολύ πράγμα η ταινία κι όσο κι αν αυτό σας φαίνεται αποτρεπτικό για να τη δείτε είναι στην ουσία του ένα από τα μεγαλύτερα της ατού.
Γιατί ο Skolimowski, αψηφώντας ρεύματα, τάσεις και μόδες της τέχνης, επιστρέφει το σινεμά στα ουσιώδη του, σε πλήρη αντιστοιχία με τον πρωτότυπο τίτλο της ταινίας (ο ελληνικός Ο Θάνατός σου η Ζωή μου είναι απλώς ηλίθιος και κακόγουστος και απευθύνεται σε μόγγολα). Ο Ουσιώδης Φόνος αρνείται πεισματικά να σου χαρίσει διευκρινίσεις, αφήνοντας την δύναμη της εικόνας και του ενστίκτου να αναμετρηθούν με τη λογική σου.
Με μια εντυπωσιακά κινηματογραφημένη (όπως και η υπόλοιπη ταινία) εναρκτήρια σεκάνς με ελικόπτερα να κυνηγάνε τον Ταλιμπάν – Gallo σε μια δαιδαλώδη τοποθεσία αμμόλοφων βουνών και κρυφών σπηλιών, η ταινία συνεχίζει με τη σύλληψη του, την μεταφορά του σε ένα αλά Γκουαντάναμο στρατόπεδο συγκέντρωσης, την δραπέτευση του και τον αιματηρό αγώνα του για επιβίωση στο αφιλόξενο, χιονισμένο τοπίο, χωρίς να προβαίνει σε καμία άλλη εξήγηση ή πολιτική παπαρολογική θέση.
Κάτι σαν ποιητική, βίαιη και αλληγορική περιπέτεια επιβίωσης, με μια σημαντική όμως διαφορά. Αυτήν που έχει η συμβατική ποίηση με τα ιαπωνικά χαϊκού. Κι αυτήν που έχει η διανοητική (και τόσο μα τόσο υπερεκτιμημένη) νοημοσύνη, με την συναισθηματική. Από τη σαγηνευτική βιαιότητα του εξωτερικού τοπίου, στην απωθημένη για τον (εξευγενισμένο φορέα του δυτικού πολιτισμού) σαρκοφάγα τρυφερότητα του πιο εσωτερικού ενστίκτου, ο Skolimowski, αναζητά και πλάθει την παραβολή ενός νέου Μεσσία, σε πόλεμο με την ίδια του τη φύση, καταδικασμένου να επικοινωνήσει μουγκά την ανάγκη της σωτηρίας, με μοναδικό του ευαγγέλιο, το γρύλισμα της επιβίωσης. Σε μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία.
*στειλε στον υπογράφοντα το βουβό φόνο σου στο terra_gelida@hotmail.com