Ο Robert Pattinson αγαπά τον ελέφαντα του τσίρκου σχεδόν όσο αγαπά τον Patinson η γυναίκα του κτηνίατρου, σ' αυτό το ρομάντζο εποχής βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίου της Sara Gruen. Στις αίθουσες την Πέμπτη 16 Ιούνη, ως Νερό για Ελέφαντες.
«Σου ‘φερα νερό στη χούφτα, για να πιεις να ξεδιψάσεις» δεν ήταν που τραγουδούσε η θεϊκή Τζένη Καρέζη σε μια ταινία μη με ρωτάς ποια τέτοια ώρα γιατί έχω κατεβάσει και μια βότκα; Θέλω να πω, ότι την λατρεύουμε την Τζένη δεν το συζητάω και δεν το διαπραγματεύομαι, αυτό όμως για να είμαστε και ειλικρινείς μεταξύ μας, δεν την καθιστά και φοβερή ηθοποιό έτσι; Φοβερή σταρ ναι, αλλά ως εκεί, το ηθοποιός το κατέκτησε στα τελευταία της.
Εννοώ, (γιατί για καλό τα γράφω όλα τα παραπάνω όσο και αν δε μου φαίνεται) ότι ο Robert Pattinson, που (εν προκειμένω, σε αυτή την ταινία τον συνδέει με την αείμνηστη το νερό και το βλέμμα αλλά προφανώς όχι οι ελέφαντες) ζωή να έχει το παλληκάρι, απέχει όμως πολύ ακόμα από τα τελευταία του και φτού του μην το βασκάνω να ζήσει να μεγαλουργήσει, αλλά ηθοποιός ακόμα δεν είναι. Όσο κι αν με λιγώνει με το βλέμμα «διαβάζω και Μποντλέρ και μελαγχολώ» πέρα από δύο τρεις στάνταρ πόζες (σαν τον Zoolander) δεν το έχει ακόμα το ερμηνευτικό. Πράγμα που το τρως όταν έχεις να τον δεις να βρυκολακίζεται και να χαμουρεύει την παρθένα στα Λυκόφωτα, σου κάθεται όμως λίγο βαρύ και δύσκολο όταν συναγωνίζεται σε εκφραστικότητα τα βλέμματα που έχουν τα υπόλοιπα ζα του τσίρκου.
Διότι σε τσίρκο στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης εργάζεται σαν κτηνίατρος αυτή τη φορά το αγόρι το οποίο το διοικεί ο βάναυσος Christoph Waltz (Όσκαρ β’ αντρικού για τους Μπάσταρδους του Tarantino) ο οποίος είναι παντρεμένος με την Reese Witherspoon (Όσκαρ α γυναικείου ρόλου για το Walk The Line) η οποία ερωτεύεται τον κτηνίατρο, ενώ ανάμεσα τους μπαίνει και μια ελεφαντίνα που παρά τα Όσκαρ των υπολοίπων, μάλλον παίζει καλύτερα από όλους.
Για ρομάντζο εποχής βασισμένο σε ένα μέτριο best seller της Sara Gruen πρόκεται, κι όσο κι αν θέλει να πάρει τον εαυτό του περισσότερο στα σοβαρά δεν του βγαίνει. Το πρόβλημα είναι όμως πως δεν του βγαίνει ούτε και το ρομάντζο στον πυρήνα για να σε παρασύρει σαν μελό, και το μόνο που μένει, είναι η αξία και η στιλπνότητα της παραγωγής, στην οποία όμως ο σκηνοθέτης Francis Lawrence (I am Legend) αδυνατεί να προσθέσει το βάθος και τη διεστραμμένη μαγεία, που κουβαλάει εξ’ ορισμού ένας χώρος σαν αυτός του περιπλανόμενου τσίρκου άλλων εποχών.
Οπότε αναγκαστικά, το μόνο που σου κάθεται για να βολευτείς στο τέλος τέλος είναι η προβοσκίδα πράγμα που δεν το λες και κακό αν έχεις ελαστικά γούστα.
*στείλε την προβοσκίδα σου στον υπογράφοντα στο terra_gelida@hotmail.com