Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος σηκώνει τα λάβαρα της γαλλικής επανάστασης μαζί με το Γιάννη Αγιάννη τραγουδώντας με ορχήστρα.
ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ / LES MISERABLES Βαθμολογία: 8 / 10
Είναι «βόδι» επειδή βασικά είναι απαίδευτος. Και θα συνεχίσει να μένει έτσι, εφ' όσον η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών μετεγγραφών του είδους, χαρακτηρίζονται από παροιμιώδη προχειρότητα, επιθεωρησιακή προσέγγιση και αισθητική τσαντιριού πασπαλισμένου με άφωνους σταρ που στα χορευτικά μιμούνται σε χάρη τη μαούνα στο τρικυμισμένο (ή κοιμισμένο) πέλαγος. Καθ' όλου παράλογο το φαινόμενο σε μια χώρα με ανύπαρκτη θεατρική παιδεία. Παράλογο το φαινόμενο σε μια χώρα που δε γέννησε μόνο το θέατρο, αλλά και την ιδέα του μιούζικαλ με τα χορικά της αρχαίας της τραγωδίας.
Για το μέσο εγχώριο επισκέπτη του θεάτρου, το μιούζικαλ είναι ανεκτό μόνο αν συνοδεύεται από φτερά και πούπουλα και κραγμένες τρελές. Αν έχει ελληνικό ενδιαφέρον όπως η «Mamma Mia». Αν έχει πρωταγωνίστρια τη Μιμή Ντενίση σε κακόφωνο playback και τον Τσαλίκη σε ρόλο 17χρονου. Ή αν πρόκειται για μετάκληση κάποιας ξένης παραγωγής (που πλέον λόγω κρίσης και κόστος σπανίζουν) την οποία κάθε φιλότεχνη μαντάμ, αισθάνεται υποχρέωση να παρακολουθήσει μόνο και μόνο για να διηγηθεί την εμπειρία της, επιστρέφοντας στις φιλενάδες της στο Κιλκίς.
Καταδικασμένο να έχει αρχειοθετηθεί στο συλλογικό ασυνείδητο με την ταμπέλα «ελαφρύ», δεν κατορθώνει στην Ελλάδα, να απασχολήσει σοβαρά ούτε τους βαρείς και ασήκωτους οπαδούς της όπερας, μολονότι αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις όπως «Οι Άθλιοι» τη σύγχρονη εκδοχή της. Έχοντας ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου, μπορώ με σιγουριά να πω, ότι πρόκειται για ένα καθαρά ελληνικό φαινόμενο, καλλιτεχνικής βλαχιάς. Με τους περισσότερους «συγχωριανούς» μου, να δηλώνουν με την βλακώδη έπαρση του αδαούς, πως βρίσκουν ανόητο και εκνευριστικό ένα θέαμα στο οποίο οι ηθοποιοί τραγουδάνε από την αρχή μέχρι το τέλος. Λογικό, εφ' όσον βρίσκουν άκρως ψυχαγωγικό το να ακούνε για 5 ώρες μέχρι το ξημέρωμα, ξεπλυμένες βίζιτες της μπουζουκοπίστας, να τραγουδάνε με τα οπίσθια τους, μέσα σε μπαρουτοκαπνισμένες, γκλαμουροτρώγλες.
Εύχομαι ολόψυχα, κάτι από όλο αυτό να αλλάξει με το οσκαρικό σουξέ, και το star power των κινηματογραφικών «Αθλίων». Οι 1900 σελίδες ενός από τα ογκωδέστερα και σημαντικότερα βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1862, έγιναν ένα από τα πιο πετυχημένα και μακροβιότερα μιούζικαλ στην ιστορία του μουσικού θεάτρου το οποίο παίζεται αδιάκοπα στο West End από το 1985. «Οι Άθλιοι» ή «Les Miz» για τους φανατικούς. Παρ' όλα αυτά η αρχή της θρυλικής τους πορείας, δεν ήταν αυτή που νομίζετε. Η πρώτη τους μορφή, ήταν αυτή ενός γαλλικού concept άλμπουμ, το 1980, από τον συνθέτη Κλοντ Μισέλ Σόνμπεργκ και τον στιχουργό Αλέν Μπουμπλίλ. Η τεράστια επιτυχία του άλμπουμ οδήγησε στην πρώτη θεατρική παραγωγή του την ίδια χρονιά στο Παρίσι. 5 χρόνια αργότερα, δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου στον κόσμο, ο παραγωγός Μάκερον Μάκιντος και ο σκηνοθέτης Τρέβορ Ναν, αναλαμβάνουν την αγγλική μεταποίηση του. Το σόου ανεβαίνει το 1985 με μερικές από τις χειρότερες κριτικές που έχουν γραφτεί ποτέ για μιούζικαλ. 28 χρόνια μετά, αποτελεί έναν αξεπέραστο σταθμό του κλασσικού μουσικού θεάτρου που έχει παιχτεί σε 42 χώρες και έχει μεταφραστεί σε 21 γλώσσες. Η Ελλάδα, έχει κι αυτή τη δική της συμμετοχή στον θρίαμβο, εφ' όσον τα κοστούμια της παράστασης που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, είναι της Ανδριανής Νεοφύτου κι ένας από τους πιο πετυχημένους ερμηνευτές στο ρόλο του Μάριο στο West End ήταν ο Μάριος Φραγκούλης.
Τεράστιο ρίσκο η διασκευή ενός τέτοιου θρύλου, σε ταινία με τους ηθοποιούς να τραγουδάνε τους ρόλους τους από την αρχή μέχρι το τέλος. Υπεύθυνος για την επιτυχία, ο βραβευμένος με Όσκαρ για το «Λόγο του Βασιλιά» σκηνοθέτης Τομ Χούπερ, που σε αντίθεση με την συνήθη τακτική των κινηματογραφικών μιούζικαλ, τα οποία γυρίζονται με τους ηθοποιούς να τραγουδάνε play back προηχογραφημένα στο στούντιο, επέλεξε οι ερμηνείες να γίνουν ζωντάνα στο πλατό. Το αποτέλεσμα, ένας θρίαμβος από κάθε άποψη και μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές διασκευές δραματικού, οπερατικού μιούζικαλ, που μεγεθύνει την επική διάσταση και το συναίσθημα του πρωτότυπου, σεβόμενο τόσο το θεατρικό θρύλο όσο και το πνεύμα του Ουγκό. Με το σενάριο να ακολουθεί πιστά το θεατρικό, κάνοντας διακριτικές επεμβάσεις προκειμένου να του δοθεί κινηματογραφική υπόσταση. Και τον Χούπερ να επιλέγει έναν έξυπνο και αποτελεσματικό συνδυασμό ρεαλισμού και θεατρικότητας, εναλλάσσοντας την προσέγγιση της κάμερας του.
Από τις επικές σκηνές στα οδοφράγματα, στην πειστική απεικόνιση της παριζιάνικης εξαθλίωσης κι από το παρακμιακό καμπαρετζίδικο στήσιμο του «Pretty Ladies» στα σπαραχτικά κοντινά πλάνα των πρωταγωνιστών. Με την κάμερα να αποτυπώνει κάθε φλέβα του λαιμού τους στην τραγουδιστική τους "live" απόπειρα, κάθε παλμό του συναισθήματος τους, σαν να κάθεσαι στην πρώτη σειρά. Kαι την Αν Χαθαγουέι να κλέβει την παράσταση και το Όσκαρ Β γυναικείου ρόλου στον μικρότερο ρόλο της ταινίας, κάνοντας δικό της το τραγούδι «I dreamed a dream». Δίπλα σε ένα εξαίρετο Χιου Τζάκμαν, ένα μέτριο Ράσελ Κρόου, ένα απολαυστικά μαύρο κωμικό ντουέτο του Σάσα Μπάρον Κοέν με την Ελένα Μπόναμ Κάρτερ, και μια γλυκιά αλλά μάλλον αδιάφορη Αμάντα Σέιφριντ. Αδιάφορη εξ' αιτίας του ίδιου του πρωτότυπου υλικού που υποφέρει από απότομη πτώση σφυγμών στο δεύτερο μέρος του, με την εστίαση στο ρομάντζο μεταξύ της Κοζέτ και του Μάριου αλλά ξαναβρίσκει την επική του υπόσταση στις συμπλοκές και το φινάλε.
Παραδοσιακά, οι αδαείς, σνομπ και ξινοί κινηματογραφικοί κριτικοί, θα γράψουν (ή ήδη έγραψαν) παπαρολογίες για την δραματουργική υπεραπλούστευση του πρωτότυπου υλικού, των υποπλοκών, των χαρακτήρων και των θεμάτων που διαπραγματεύεται το βιβλίο. Είναι απλά ηλίθιοι και μόνο που μπαίνουν στον κόπο να βρούνε ως κατηγορία το αυτονόητο στη μεταφορά ενός τόσο ογκώδους έργου στη σκηνή και στο σινεμά. Που όπως έγραψα νωρίτερα, σέβεται και με το παραπάνω το πνεύμα του βιβλίου. Αφαιρεί λόγια, σελίδες και γεγονότα, το ακολουθεί όμως με μια εμπνευσμένα παθιασμένη παρτιτούρα. Την οποία για πρώτη φορά, έχοντας επισκεφτεί αρκετές φορές το θεατρικό μιούζικαλ, είχα την ευκαιρία να απολαύσω σαν να μην έχω ξανακούσει, από μια συμφωνική ορχήστρα 70 μουσικών.
Μια πραγματική οπτικοακουστική εμπειρία, για τους λάτρεις των μιούζικαλ, μια εξαίρετη πρώτη ευκαιρία για όσους θέλουν να γνωρίσουν τη μαγεία του μουσικού θεάτρου, αυτοί οι «Άθλιοι» ανήκουν στις πιο απολαυστικές, μεγαλειώδεις και συγκινητικές κινηματογραφικές στιγμές της χρονιάς. Ναι, έκλαψα ξανά και το ευχαριστήθηκα.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz, στο twitter ως klarinabourana, κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb SIGAIKA PRODUCTIONS, για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.