Ακόμη και στο θάνατο, μπορεί να υπάρξει μεγάλη ομορφιά και ένα καλό παράδειγμα αυτής της ρήσης είναι οι εκρήξεις σούπερνόβα, τα εντυπωσιακά αστρονομικά φαινόμενα που δημιουργούνται κατά τον θάνατο ενός μεγάλου άστρου.
Κάθε 50 χρόνια περίπου, ένα άστρο στο γαλαξία μας, με μάζα 10 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του ήλιου μας, θα πεθάνει. Όταν τέτοια αστέρια πεθαίνουν, γίνονται «υπερκαινοφανείς αστέρες» (σουπερνόβα), οι εκρήξεις των οποίων αποτελούν ένα από τα πιο βίαια γεγονότα στο σύμπαν μας, αφού εκτοξεύουν τόνους υλικού από το κεντρικό άστρο με ταχύτητα μέχρι και 10% της ταχύτητας του φωτός.
Αν και η περιοχή γύρω από αστέρια φαίνεται άδεια, συνήθως φιλοξενεί τεράστιες ποσότητες διαστρικού αερίου και σκόνης. Η έκρηξη σουπερνόβα δημιουργεί ένα κρουστικό κύμα και ανεβάζει την θερμοκρασία του χώρου στους 10.000 Κελσίου. Τα υπολείμματα που αφήνουν πίσω τους, αλλάζουν την μορφολογία του σύμπαντος και δημιουργούν μία πολύπλοκη χημεία, αφού εκτοξεύουν βαρέα στοιχεία, όπως το οξυγόνο, ο άνθρακας, και σχεδόν όλα τα μέταλλα στο ευρύτερο σύμπαν. Τα στοιχεία αυτά βρίσκουν τελικά το δρόμο τους στα πλανητικά συστήματα, καθιστώντας δυνατή τη ζωή σε αυτά.
Στις εικόνες που ακολουθούν θα ρίξουμε μια ματιά σε μερικά από τα πιο διάσημα και όμορφα απομεινάρια σουπερνόβα, εξετάζοντας τη ζωή, το θάνατο, και τους κύκλους ανανέωσης στο σύμπαν.
Από τη σουπερνόβα του Κέπλερ, λοιπόν στον αστερισμό σπαγγέτι, (ο οποίος είναι τα απομεινάρια μίας έκρηξης σουπερνόβα που έγινε πριν 40.000 χρόνια) το μόνο σίγουρο είναι ότι ο θάνατος ενός άστρου είναι τουλάχιστον φαντασμαγορικός και αλλάζει την μορφολογία του διαστήματος γύρω του με τρόπο μοναδικό.