Οι τελικοί του ΝΒΑ ξεκίνησαν, με τους Ντάλας Μάβερικς να αντιμετωπίζουν τους Μαϊάμι Χιτ. Η χρονιά φτάνει στο τέλος της και ενώ οι υπόλοιπες ομάδες τρέχουν τον σχεδιασμό τους για του χρόνου, ένας μεγάλος «φιλόσοφος» αποφάσισε ότι πρέπει να αποχωρήσει.
Ο Σακίλ Ο’ Νιλ, αυτός ο τεράστιος ψηλός , με την καρδιά μωρού πήρε την απόφαση να μην ξαναγωνιστεί στον μαγικό κόσμο και να κρεμάσει τα αθλητικά του, μια και καλή, και να φορέσει τα αγαπημένα του σμόκιν. Ο σέντερ ύψους 2.16 μέτρων και βάρους 150 κιλών δεν θα μας ξαναχαρίσει, τουλάχιστον μέσα από τα παρκέ, άλλες στιγμές μαγείας.
Γιατί ο Σακίλ Ο’ Νιλ, ήταν ένας πραγματικός show-man. Ένας μοναδικός αθλητής και άνθρωπος που δεν γινόταν να μην λατρεύεις . Ένας παίχτης που αδιαφορούσε για την εξωτερική του εικόνα και το μόνο που ήθελε ήταν να διασκεδάζει με αυτό που αγαπούσε. Το μπάσκετ.
Δεν αξιοποίησε ποτέ του στο έπακρο τα φυσικά του προσόντα, τα οποία ήταν πάρα πολλά. Ποτέ δεν βελτίωσε τις επιδόσεις του στις ελεύθερες βολές, « Αυτός είναι ο τρόπος του Θεού για να δείξει ότι κανείς δεν είναι τέλειος» είχε δηλώσει κάποια στιγμή ο «Shaq Attack».
Δεν τον ενδιέφεραν οι τίτλοι, αλλά ούτε και τα χρήματα. Ίσως τότε να μην κατακτούσε μόνο 4 τίτλους. Τα χρήματα που κέρδισε στην ζωή του ήταν πολλά, αλλά δεν ήταν αυτό που τον κρατούσε στην κορυφή, έκανε αυτό που αγαπούσε, και κατάφερνε να κάνει τον κόσμο να περνάει καλά, να ευχαριστιέται την «μαγική» πλευρά του ΝΒΑ.
Στο ξεκίνημα της καριέρας του, το ΝΒΑ του «κόλλησε» την στάμπα του «θηρίου», του δυναμικού παίκτη, που παίζει στα όρια του αντιαθλητικού και βάζει τους αντιπάλους του στα καλάθια. Όμως ποτέ δεν υπήρξε αντιαθλητικός και ποτέ δεν αποβλήθηκε από αγώνα. Αγαπούσε το παιχνίδι, αγαπούσε τον κόσμο, οι τίτλοι και οι επιτυχίες, απλώς συμπλήρωναν αυτό που τον διασκέδαζε.
Θυμάμαι, όταν ο Σακίλ Ο’ Νιλ είχε έρθει στην χώρα μας, για μια και μοναδική εμφάνιση. Ήταν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όταν ο τότε σέντερ των Ορλάντο Μάτζικ και «next big thing» του ΝΒΑ ήρθε για επίδειξη. Το γήπεδο έσφυζε από κόσμο και όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία τον ήδη μεγάλο αστέρα. Όταν εμφανίστηκε στο γήπεδο, έγινε πανζουρλισμός. Ο «Σακ», ήταν ακριβώς στο στοιχείο του. Διασκέδασε με τον κόσμο και ζήτησε 2 εθελοντές να τον αντιμετωπίσουν σε έναν αγώνα one to one. Πέταξε μπάλες στους θεατές και αποχώρησε, αφού πρώτα κατεδάφισε 2 μπασκέτες στο ΣΕΦ, με τα εκπληκτικά του καρφώματα.
Αποχώρησε την ενεργό δράση έχοντας 4 τίτλους, αγωνίστηκε σε 5 ομάδες, αναδείχθηκε: Rookie της χρονιάς το 1993, 3 φορές MVP των τελικών, 15 φορές All-Star παίκτης, σκόραρε 11.330 πόντους, μάζεψε 13.090 ριμπάουντ, και είναι ο ένας από τους τρείς παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ που κατάφερε να αναδειχθεί MVP της χρονιάς, MVP στους τελικούς του πρωταθλήματος, και στο All-Star Game.
Μα πάνω απ’ όλα μας έμαθε ότι για να είσαι στην κορυφή δεν χρειάζεται να μπαίνεις σε φόρμες και καλούπια. Μας έδειξε ότι μπορείς να είσαι στην κορυφή, χωρίς να το κυνηγάς, χωρίς να γίνεσαι έρμαιο των φιλοδοξιών σου. Μας έμαθε να αγαπάμε τα πάντα γύρω από το μπάσκετ. Θα μας λείψεις μεγάλε φιλόσοφε…