Εκτός από ενίοτε συνεργάτης σε περιοδικά (παλαιός ανταποκριτής του «Ποπ+Ροκ» από τη Βόννη πίσω στα '80s, Ταχυδρόμος, Sonik κ.ά.), DJ, πωρωμένος Αρειανός και πολλά άλλα, ο Απόστολος Βαρνάς είναι IT Specialist και πατέρας 2 παιδιών και μιας δισκοθήκης. O father Apo εδώ και τρία σχεδόν χρόνια λειτουργεί Τρίτες και Πέμπτες μετά τα μεσάνυχτα στον www.offradio.gr με ό,τι πιο ιδιαίτερο κυκλοφορεί μουσικά, αλλά κάνει και έκτακτες λειτουργίες –Dj set σε μπαρ της Θεσσαλονίκης με direct ήχους από την παραγωγή στην ακρόαση. Επίσης είναι ιδρυτής του SYMN (Support Young Musicians Network) ένα project που δημιούργησε στην μνήμη του John Peel και που έχει σαν σκοπό με την βοήθεια ενός δικτύου φίλων (ραδιοφωνικοί παραγωγοί, DJ, μουσικοί παραγωγοί) να προωθήσει να υποστηρίξει και να βοηθήσει, χωρίς κάποια οικονομική ανταμοιβή, το έργο των νέων μουσικών, είτε αυτοί βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη είτε στο Albukerki του Νέου Μεξικού.
Συναντήθηκα προχθές με τον Απόστολο με αφορμή την τέταρτη κατά σειρά επίσκεψη του στο Primavera Festival της Βαρκελώνης και μιλήσαμε για το festival και όχι μόνο.
Πες μου λίγο πώς γίνεται κι ενώ καταρρέει το σύμπαν στην Ελλάδα, η ελληνική παροικία αντί να μειώνεται να αυξάνεται; Πώς το εξηγείς, μεγαλώνει το hype γύρω από το Πριμαβέρα, οι Ισπανοί πορτιέρηδες μόλις βλέπουν Έλληνα τον αφήνουν να μπει τσάμπα, τι γίνεται, είμαι πολύ περίεργος…
Όλοι όσοι αποφασίζουν να πάνε στο Πριμαβέρα κάνουν έγκαιρα τα κουμάντα τους με τις ανάλογες θυσίες. Όποιος έχει πάει έστω και για μία φορά, όλο και κάποιους κολλητούς του θα παρασύρει και φυσικά έχει πάρει και την ανάλογη δημοσιότητα πλέον το φεστιβάλ. Με τους Καταλάνους, τους Γερμανούς της Νότιας Ευρώπης δηλαδή, αν δεν έχεις το σωστό βραχιολάκι τρως πόρτα μεγαλοπρεπέστατη, όσο μπίρι μπίρι και να κάνεις.
Πώς και επέλεξες πάλι να παρακολουθήσεις το Πριμαβέρα αν και θα μπορούσες λόγου χάρη να επιλέξεις και κάποιο άλλο φεστιβάλ, είναι θέμα συνήθειας, θέμα παρέας, ασφάλειας ότι ξέρεις την πόλη και τα στέκια, τι ακριβώς σε κάνει να το παρακολουθείς για τέταρτη συνεχόμενη χρόνια;
Όλα αυτά, συν το γεγονός ότι έχει το καλύτερο line up όσον αφορά τα προσωπικά μου γούστα. Σου δίνεται η ευκαιρία να δεις συγκροτήματα που δύσκολα μπορείς να δεις αλλού. Για ένα τριήμερο γινόμαστε όλοι παιδιά και απολαμβάνουμε την αγαπημένη μας συνήθεια, την ακρόαση ζωντανής μουσικής.
Τα νέα παιδιά που πιθανόν έρχονται εκεί περισσότερο λόγο της φήμης του φεστιβάλ και λιγότερο για να δουν κάποια μπάντα, πιστεύεις ότι έχουν κάτι να θυμούνται από αυτό το φεστιβάλ;
Η πρώτη φορά που παρακολουθείς όλο αυτό το πανηγύρι μένει ανεξίτηλα στην μνήμη και όλο και κάποια μπάντα θα βρεθεί να σε σημαδέψει με το live της.
Τους Ισπανούς πώς τους είδες, είναι μαγκωμένοι κι αυτοί από την κρίση, ή λόγω του φεστιβάλ και της Mπαρτσελονα επικρατεί στην πόλη μια μεγάλη γιορτή και τα προβλήματα ξεχνιούνται;
Την Βαρκελώνη την σώζει σε ένα μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι έχει πολύ τουρισμό όλο τον χρόνο. Ντόπιους στα μαγαζιά δεν πολυβλέπαμε, όντως. Το Revolver, ένα απο τα δισκάδικα που τακτικά επισκεπτόμαστε, πρέπει να βάλει τιμητική πλακέτα για τους Έλληνες στην γωνιά με τα βινύλια. Η Μπάρτσα για τους ντόπιους είναι θρησκεία. Στο φεστιβάλ μια σκηνή ήταν αφιερωμένη στην παρακολούθηση του τελικού απο γιγαντοοθόνες.
Τι είναι εκείνο που λείπει από ένα ελληνικό φεστιβάλ, για να μπορέσει να πλησιάσει ένα αντίστοιχο φεστιβάλ του εξωτερικού, είναι θέμα οργάνωσης, line up, ήχου, τι από όλα φταίει;
Κυρίως επαγγελματική οργάνωση, εύρεση χορηγιών, υπομονή όταν τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά και εξωστρέφεια. Το Πριμαβέρα έγινε αυτό που έγινε και επειδή το έμαθε όλη η Ευρώπη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Σε μια χώρα που είναι τουριστικός προορισμός νομίζω ότι δεν έχει δοθεί ως τώρα η ανάλογη βαρύτητα, ή αν δόθηκε, δεν είχε τα ανάλογα αποτελέσματα.
Τι ετοιμάζεις για την εκπομπή σου στον off radio μετά την επιστροφή σου από το Πριμαβέρα, γιατί οι πληροφορίες μου λένε ότι γυρνάτε και με αρκετά σπάνια βινύλια κάθε χρόνο από Βαρκελώνη.
Θα υπάρξει μέσα στον Ιούνιο μια εκπομπή με τον φίλο και συνοδοιπόρο Άρη Καραμπεάζη όπου θα αναφερθούμε διεξοδικά και στα του φετινού. Ο Άρης είναι και ο άνθρωπος που με τράβηξε για πρώτη φορά στο Πριμαβέρα το 2008 και έχουμε ζήσει μεγάλες στιγμές από κοινού εκεί.
Πώς κόλλησες το μικρόβιο του ραδιοφώνου, πιστεύεις ότι το ραδιόφωνο μπορεί να αντέξει σαν μέσο επικοινωνίας και πώς θα πρέπει να προσαρμοστεί, ούτως ώστε να μπορέσει να επιβιώσει από την επέλαση της εικόνας;
Ακούγοντας Πετρίδη και John Peel στα εφηβικά μου χρόνια. Μεγάλοι δάσκαλοι αμφότεροι. Πέρασαν βέβαια τρεις δεκαετίες από τότε, αλλά τελικά τα κατάφερα και οφείλω να ομολογήσω ότι είναι από τις ωραιότερες εμπειρίες. Πάντα θα υπάρχει κόσμος που θα ακούει ραδιόφωνο. Το μέσο από το οποίο θα το ακούει σίγουρα θα αλλάξει τα επόμενα χρόνια με το βάρος να πέφτει στο ιντερνετικό. Το ατού του ραδιοφώνου είναι το μυστήριο της αόρατης φωνής.
Πες μου πέντε δίσκους που άλλαξαν την ζωή σου.
Θα προτιμούσα σημάδεψαν: Sex Pistols –Never Mind The Bollocks, Cure –Pornography, Simple Minds –New Gold Dream, Propaganda –A Secret Wish, The Black Angels–Passover
Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για την μουσική, με αφορμή ποιον δίσκο πήρες την απόφαση να αρχίσεις να μαζευεύεις δίσκους και να ακούς μουσική;
Από το ραδιόφωνο όπως ανάφερα και πιο πάνω. Τότε πιο πολύ έπαιζε βέβαια η κασέτα, γιατί λεφτά για δίσκους δεν πολυπερίσσευαν.
Όταν ήσουν ανταποκριτής του ΠΟΠ+ΡΟΚ στα 80ς στην Βόννη ποιες μπάντες είχες γνωρίσει στο ελληνικό κοινό; Είχες κάνει κάποια συνέντευξη που σου έμεινε ως τώρα;
Τώρα όρκο ότι τους γνώρισαν από μένα δεν θα πάρω, αλλά έχω παρουσιάσει τους Propaganda, Chris Isaak, Sisters of Mercy, Jesus and Mary Chain, Gun Club, Die Toten Hosen, Xmal Deutschland, Einstürzende Neubauten, DAF κ.α. Από τους πιο πολλούς έχω πάρει και συνέντευξη. Μου έχει μείνει σίγουρα αυτή των Sisters of Mercy, γιατί ήταν επεισοδιακή. O Eldritch με τον Hussey είχαν αρπαχτεί επί σκηνής και αν θυμάμαι καλά μετά από εκείνη την περιοδεία ο Hussey εγκατέλειψε τους Sisters και έφτιαξε τους Mission. Όταν λοιπόν μπήκα μετά στα παρασκήνια η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Με ρίξανε στο πάτωμα και άρχισαν να πέφτουν ψηλές. Τελικά μπήκαν στην μέση κάποιοι ψυχραιμότεροι και η συνέντευξη έγινε μετ’εμποδίων με τον Wayne Hussey στην τουαλέτα.
Από τις μπάντες των 80ς υπήρξε κάποιο συγκρότημα που πίστεψες σαν ταλέντο και τελικά οι προσδοκίες σου δεν επαληθεύθηκαν;
Δεν θα το έλεγα. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο δώσανε αυτό που μπορούσαν.
Πες μου για το πρότζεκτ SYMN. Έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον μπάντες για να συμμετέχουν στο πρότζεκτ;
Ναι, κατά διαστήματα αρκετές, αλλά πέρα από αυτό, όπου μπορούμε βοηθάμε ποικιλοτρόπως και αθόρυβα πάντα.
Πες μου 5 ονόματα καλλιτεχνών-γκρουπ που δεν έχουν κάνει ακόμα επιτυχία, αλλά πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα ακούσουμε έντονα γιαυτους.
Για το αν θα ακουστούν έντονα δεν μπορώ με σιγουριά να το προβλέψω αλλά στα νέα ονόματα που ξεχώρισα το 2011 ανήκουν οι Girls Names, SubRosa, Altar of Plagues, The New Slave και απο τους παλιότερους οι Joy Formidable γιατί απο οτι βλέπω παίζουν σε αρκετά μεγάλα φεστιβάλ.
Πρότεινε μας και κάποιες ελληνικές μπάντες που ξεχωρίζεις. Ξέρω ότι αρκετοί πρωτοεμφανιζόμενοι Έλληνες καλλιτέχνες άκουσαν τραγούδια τους να παίζονται πρώτα από την εκπομπή σου (κάτι τέτοιο μου έλεγε τις προάλλες και ο Μonsieur Μinimal).
Μακρύς ο κατάλογος. Ας αναφέρω ενδεικτικά τους Abbie Gale, Electric Litany, Your Hand In Mine, Sleepin Pillow, Gravitysays_i, Prefabricated Quartet, Vello Leaf, Five Star Hotel, Monsieur Minimal, Cayetano, Serafim Tsotsonis, Kid Moxie, Killinnosense, Sonny Touch, Monika, Μαριέττα Φαφούτη, Marys Flower Superhead κ.α.
Πιστεύεις ότι κάποια ελληνική μπάντα μπορεί να ξεφύγει από τα ελληνικά δεδομένα και να ακουστεί έντονα στο εξωτερικό, όχι ότι θα φουσκώσω και από περηφάνια, αλλά τι πιστεύεις ότι φρενάρει την εξέλιξη στις ελληνικές μπάντες;
Μέσα στον χαμό απο κυκλοφορίες είναι δύσκολο για τις ελληνικές μπάντες να ακουστούν και να γίνουν γνωστές χωρίς έμπρακτη υποστήριξη σε χρόνο και χρήμα για την προώθηση τους.
Άντε τελειώσαμε δώσε και την ευλογία father Apo να φύγω τώρα…
Δι ευχών των αγίων πατέρων ημών ...
Και εδώ μια εκτενέστερη ανάλυση του Primavera Sound 2011 όπως το είδεαπό κοντά ο Father Apo
Με λογαριθμική αύξηση εισιτηρίων, χωροταξίας, χρονικής διάρκειας άμα συμπεριλάβει κανείς και τις εκδηλώσεις πριν την επίσημη έναρξη, συμμετοχών, χορηγών κλπ το Primavera Sound έχει περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο και έχει παύσει οριστικά και αμετάκλητα να είναι ένα ακόμα «απλό» εναλλακτικό φεστιβάλ. Κάτι αναμενόμενο φυσικά, μετά τα περσινά sold out με τους διοργανωτές να βρίσκονται προφανώς στο δίλημμα να το αφήσουν ως έχει ή να το μεγαλώσουν και άλλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με την χαλεπότητα των καιρών δεδομένη και έχοντας και το ατού ότι η Βαρκελώνη αποτελεί έναν από τους top τουριστικούς προορισμούς, σιγά μην άφηναν χαμένη την ευκαιρία. Το σύστημα πληρωμής ποτών μέσω κάρτας κράσαρε την πρώτη μέρα, οι ουρές στα μπαρ, φαγάδικα και τουαλέτες μεγάλωσαν και μαζί τους και οι γκρίνιες και η σχετικά εύκολη ως τώρα πρόσβαση και παραμονή στις πρώτες σειρές έγινε ηρωική πράξη για γερές σωματικές αντοχές. Αυτό που ευτυχώς παραμένει αμετάβλητο είναι η φιλοσοφία στην σύνθεση του εκάστοτε line up. Ο σεβασμός προς τους παλιούς συνδυάζεται ιδανικά με τα χοτ ονόματα του παρόντος και με αυτούς για τους οποίους θα μιλάς και ίσως να παραμιλάς αύριο και ειδικά όταν πρόκειται για Αμερικάνους, πολύ δύσκολα υπάρχει περίπτωση να τους δεις μεμονωμένους στην Ευρώπη. Η ελληνική κοινότητα εκπροσωπήθηκε για ακόμα μια φορά πολυάριθμα και με νέες προσθήκες και το μόνο σίγουρο παρά τις ενστάσεις μας για την γιγάντωση του PS είναι ότι τον Μάη του 2012 πάλι εκεί θα μας βρεις!
TOP 5 του φετινού Πριμαβέρα
The Black Angels. Παρά τις αντιξοότητες και τα προβλήματα, πάτησαν τα γκάζια στο τέρμα από την αρχή και αποτέλεσαν το ιδανικό κλείσιμο για όλους εμάς που εξακολουθούμε να πιστεύουμε στις βρώμικες κιθάρες.
Swans. Μαεστρικά ενορχηστρωμένος και ανεπτυγμένος θόρυβος με δύο ντράμερ Βίκινγκς. Τρίζανε τα τσιμέντα.
PIL. Είπανε τα καλύτερα, ο κιθαρίστας έκοβε και έραβε ιδανικά και μας ξαναθύμισαν γιατί τους λατρεύουμε.
Fleet Foxes. Η μαγεία της αρμονίας σε όλο της το φωνητικό και μή μεγαλείο.
Pulp. This is what you want, this is what you get τραγουδούσε ο John Lydon την προηγούμενη και αυτό ήταν που πρόσφερε απλόχερα και άκρως επαγγελματικά ο Jarvis με την παρέα του.