Ενας βαθύπλουτος, αστός ποιητής του 1900, ο Λορέτζος Μαβίλης είναι σήμα κατατεθέν της Χρυσής Αυγής. Οπαδός του Νίτσε και του Καντ, αναγνώστης του Σοπενχάουερ, μελετητής των σανσκριτικών φιλοσοφικών κειμένων, μεταφραστής του ινδικού έπους Μαχαμπχαράτα, δημιουργών λυρικών σονέτων ο Λορέντζος Μαβίλης τι σχέση μπορεί να έχει με τον Ηλία Παναγιώταρο και τον Ηλία Κασιδιάρη;
Ο Γάλλος ακροδεξιός ηγέτης Ζαν Μαρί Λεπέν είχε διαλέξει για μασκώτ, γιά έμβλημα τέλος πάντων, την Ζαν ντ'Αρκ. Κάπως πιο προσβάσιμη φιγούρα, η Ζαν ντ'Αρκ ήταν μια αμόρφωτη χωριατοπούλα της γαλλικής επαρχίας που άκουγε «φωνές» και κήρυξε την επανάσταση κατά των κατακτητών και μαρτύρησε στα χέρια των ηγεμόνων.
Αλλά ο Λορέντζος Μαβίλης τι δουλειά μπορεί να έχει με το πολιτισμικό επίπεδο του κόμματος του Νίκου Μιχαλολιάκου;
Κάνουν εκδηλώσεις για τον Μαβίλη
Κι όμως η Χρυσή Αυγή κάνει εκδηλώσεις στη μνήμη του και καταθέτει στεφάνια στα πόδια του ανδριάντα του. Στις 24/11/2012 πραγματοποιήθηκε από τον Πυρήνα Ιωαννίνων του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή εκδήλωση μνήμης προς τιμήν του ποιητή και εθνικού αγωνιστή Λορέντζου Μαβίλη.
Οπως ανάφεραν «ενός ξεχασμένου από τους πολλούς πολεμιστή, που ζει μέσα στις καρδιές των αγνών Ελλήνων, μέσα στις καρδιές όλων των Ελλήνων εθνικιστών και φωτίζει με τη θυσία του το δύσβατο μονοπάτι των ιδανικών και των οραμάτων τους».
Το συγκεντρωμένο πλήθος έδωσε, μάλιστα, δυναμικό παλμό στην εκδήλωση φωνάζοντας εθνικιστικά συνθήματα κατά την διάρκεια των ομιλιών.
Ελληνο-ισπανός αστός ο Μαβίλης
Ο Λορέντζος Μαβίλης (Lorenzo Mavili) γεννήθηκε το 1860 στην Ιθάκη και είχε Ισπανική καταγωγή. Ο παππούς του, εκ πατρός, ήταν πρόξενος της Ισπανίας στην Κέρκυρα, όπου η οικογένειά του είχε εγκατασταθεί. Στην Κέρκυρα πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.
Πήγε στην Γερμανία το 1880 για να σπουδάσει φιλολογία και φιλοσοφία. Οι σπουδές συνεχίστηκαν επί δεκατέσσερα χρόνια και επηρεάστηκε από τις θεωρίες του Νίτσε, του Καντ, και του απαισιόδοξου Αρθούρου Σοπενχάουερ. Ασχολήθηκε με τα σανσκριτικά φιλοσοφικά κείμενα και μετέφρασε αποσπάσματα από το ινδικό έπος Μαχαμπχαράτα.
Κατά την παραμονή του στη Γερμανία, ασχολήθηκε με την σύνθεση λυρικών ποιημάτων (κύρια σονέτων), και ήταν μανιώδης παίκτης σκακιού.
Από τα καλύτερα ποιήματα του «H Λήθη»:
Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε τὴν πίκρια τῆς ζωῆς.
Ὅντας βυθίσει ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,
μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.
Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν
καὶ πᾶνε στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,
ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.
Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,
πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.
Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.
Ερωτευμένος με την ποιήτρια Μυρτιώτισσα
Η ποιήτρια Μυρτιώτισσα η οποία εμπνευσμένη από τον έρωτά της για τον Μαβίλη-ακόμα και μετά τον θάνατό του- έγραψε μερικά από τα ωραιότερα ερωτικά ποιήματα που έχουν γραφτεί ποτέ.
Κορυφαίο το περίφημο «Σ' αγαπώ δεν μπορώ τίποτ' άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο..» γνωστό και στην μελοποιημένη του εκδοχή.
Πατριώτης και εθνικιστής
Φλογερός πατριώτης και οραματιστής, εγκαταλείπει τελικά την «απραξία» και συμμετέχει ενεργά στους απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους:
Όταν ξέσπασε το 1896 η κρητική επανάσταση με τους τούρκους να σφάζουν τους χριστιανούς στα Χανιά, ο Μαβίλης έτρεξε εθελοντής, πολέμησε στα κρητικά βουνά και τραυματίστηκε στο χέρι. Και όταν κηρύχθηκε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος συγκρότησε σώμα εθελοντών από 70 κερκυραίους, τους ώπλισε με δικά του χρήματα και τράβηξαν για την Ήπειρο να πολεμήσουν. Μερικά χρόνια αργότερα ο Βενιζέλος τον παίρνει στο επιτελείο του και το 1910 εκλέγεται βουλευτής Κέρκυρας στη Β' Αναθεωρητική Βουλή.
Ο λόγος του στη Βουλή (16.2.1911) για το «γλωσσικό» άρθρο 107 του Συντάγματος αποτελεί την κορύφωση των αγώνων του για τη δημοτική γλώσσα και σταθμό στην ιστορία του γλωσσικού ζητήματος: ο δημοτικιστής Μαβίλης υπερασπίζεται την ευγένεια της δημοτικής («χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι»), δέχεται όμως ότι η γλώσσα του λαού πρέπει να καλλιεργηθεί και να εμπλουτισθεί από «ολόκληρον την κληρονομίαν του παρελθόντος».
Αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο υπερασπίζεται με θέρμη τη μετάφραση της Οδύσσειας του Πολυλά, όταν κάποιοι «φιλολογίσκοι» και «νάνοι τον νουν και την αίσθησιν» καταδικάζουν τον συγγραφέα ενός διδακτικού βιβλίου του 1884 που τόλμησε να χρησιμοποιήσει αποσπάσματα της μετάφρασης αυτής και όχι την «κλέφτικη» μετάφραση του Βικέλα, όπως γράφει ο χαρισματικός Γιώργος Γιατρομανωλάκης στο Βήμα.
Πέθανε στη μάχη
Η ανώτατη πράξη του βίου του όμως υπήρξε ο θάνατός του στο πεδίο της μάχης. Διαθέτουμε μια φωτογραφία με τον ποιητή να κείτεται στο χώμα και γύρω του, σκυφτοί, να τον φροντίζουν οι συμπολεμιστές του. Ηρωικός θάνατος με στυλ ομηρικό! Αλλωστε ο τρόπος που σκοτώνεται μοιάζει με τον θάνατο του Πάνδαρου (Ιλιάδα Ε 290 κκ) όπου το βέλος που κατευθύνει η Αθηνά στη μύτη του ήρωα, δίπλα στο μάτι, του τρύπησε τα δόντια και του έκοψε τη γλώσσα.
Τον θάνατο του Μαβίλη τον ορίζει η ίδια η μοίρα: την ώρα της μάχης μια σφαίρα τού διαπερνά τα μάγουλα και του σπάει τα δόντια. Καθώς μεταφέρεται αιμόφυρτος στο πρόχειρο νοσοκομείο μια δεύτερη σφαίρα τον χτυπά στο στόμα. Βρίσκω αυτόν τον τρόπο του θανάτου σημαδιακό για έναν ποιητή. Ενα τολμηρό και συνάμα γλυκό στόμα έτσι μόνο μπορεί να σταματά: με μια σφαίρα να του σμπαραλιάζει τα δόντια και να του κόβει τη γλώσσα στη μέση.
Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Επερίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου».
Γι'αυτό λοιπόν τον ξεχώρισε η Χρυσή Αυγή και τον έκανε μασκώτ στο εθνικιστικό της οπλοστάσιο, γιατί εκφράζει, κατά την άποψή τους τον μαχητή υπέρ της πατρίδας.
Οι απόγονοι του Μαβίλη συμφωνούν;