Στις 16 Μαΐου του 2004 ο Παύλος Τσιαντός με την ομάδα του κατέκτησαν την κορυφή των 8.850 μέτρων του Έβερεστ. Αυτή ήταν η πρώτη αμιγώς ελληνικής ομάδας που κατάφερε να κατακτήσει την «Κορυφή του κόσμου». Το εγχείρημά του Παύλου όμως δεν περιορίστηκε σ' αυτή την πρωτιά. Κατάφερε να είναι και ο πρώτος Έλληνας που κατέγραψε κινηματογραφικά την αποστολή, παραδίδοντας στο κοινό τα ντοκουμέντα της ανάβασης.
Η ανάβαση στο Έβερεστ, μαζί με τα στάδια της προετοιμασίας και του εγκλιματισμού διήρκησε 1,5 μήνα, διάστημα που χαρακτηριζόταν από προκλήσεις, αντίξοες συνθήκες, αλλά και πολύ ικανοποίηση.
Μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Παύλος ανέφερε σχετικά: «Το Έβερεστ είναι το σύμβολο της απόλυτης πρόκλησης. Η ουσία της αναρρίχησης είναι ότι εκθέτεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο και αναμετριέσαι με αυτόν. Πρέπει, όμως, να παλέψεις, ώστε να παραμείνεις εστιασμένος στο στόχο σου αποκρούοντας τις πιθανότητες αποσυγκέντρωσης. Η ανάβαση στο Έβερεστ στοιχίζει τη ζωή σε πολλούς, αλλά είναι τόσο έντονο το συναίσθημα το οποίο νιώθεις, που μπορεί να προκαλέσει και εθισμό».
Η ανάβαση στο Έβερεστ δεν ήταν η πρώτη μεγάλη αποστολή του Παύλου. Είχε προηγηθεί η ανάβαση σε άλλες τρεις κορυφές με υψόμετρο πάνω από τα οκτώ χιλιάδες μέτρα (από τις μόλις 14 κορυφές στον κόσμο): το Τσο Ογιού στο Θιβέτ, το Γκάσερμπρουκ 2 στο Πακιστάν και το Σισαπάνγκμα στο Θιβέτ. Επίσης, έχει κάνει ακόμα μία απόπειρα ανάβασης στο Νταουλαγκίρι του Νεπάλ, που όμως δεν ήταν επιτυχημένη.
Καθώς από μικρή ηλικία το χόμπι του ήταν η ορειβασία, ενώ οι σπουδές του ήταν γύρω από τη σκηνοθεσία (στο Εδιμβούργο), ο Παύλος Τσιαντός αποφάσισε να συνδυάσει σε μία αποστολή τις δύο του αγάπες. Το αποτέλεσμα ήταν το ντοκιμαντέρ «Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ», που αποτυπώνει την πορεία αυτής της ομάδας Ελλήνων ορειβατών μέχρι την κατάκτηση της κορυφής. Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε το 2007 στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου απέσπασε το δεύτερο βραβείο κοινού.
Η κινηματογράφηση δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Το βάρος της κάμερας πολλαπλασιαζόταν κάτω από τις αντίξοες συνθήκες, οι μπαταρίες τελείωναν γρήγορα με το κρύο και οι παροχές ρεύματος ήταν ανύπαρκτες για τη φόρτισή τους. Όμως ο Παύλος δεν το έβαλε κάτω. Είχε μαζί του δύο γεννήτριες και τις μπαταρίες καλά προφυλαγμένες μέσα στο μπουφάν του για να μην έρχονται σε επαφή με το κρύο. Το αποτέλεσμα είναι να καταφέρει να κινηματογραφήσει πλάνα διάρκειας 90 ωρών.