Σαν χάρτινος πύργος κινδυνεύει να καταρρεύσει και το νέο σχέδιο βιωσιμότητας του ελληνικού Χρέους, όχι μόνο γιατί δεν προβλέπεται- στη παρούσα φάση τουλάχιστον- νέο «κούρεμα», αλλά γιατί το βασικό σενάριο στηρίζεται σε «γυάλινα» πόδια.
Το πρώτο τρωτό σημείο είναι η υποεκτίμηση των επιπτώσεων από τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας στη πραγματική οικονομία και το δεύτερο, που είναι άμεση απόρροια του δεύτερου, είναι η υπερεκτίμηση των προβλέψεων για τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας από το 2014 και μετά, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον μακροπρόθεσμο δημοσιονομικό σχεδιασμό.
Ειδικότερα, όπως προκύπτει σαφώς και από τον σχεδιασμό της Τρόικα για τον Προϋπολογισμό του 2013, το σενάριο που χρησιμοποιήθηκε στηρίζεται σε ανάλογα προγράμματα παρελθόντων ετών του ΔΝΤ, με βάση τα οποία οι αποκαλούμενοι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές ήταν πολύ κοντά στο 0,5, κάτι που σημαίνει πολύ απλά ότι κάθε 1 δισ. ευρώ συνεπάγεται «ψαλίδισμα» περίπου μισής μονάδας στο ΑΕΠ.
Ωστόσο, νεότερες μελέτες δείχνουν μια σημαντική αύξηση των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών στη μετά τη κρίση περίοδο, σε ένα επίπεδο από 0,9 μέχρι και 1,7, κάτι που εάν επαληθευτεί στη περίπτωση της ελληνικής προσαρμογής, θα προκαλέσει τον πλήρη εκτροχιασμό του ελληνικού προγράμματος και θα εκτινάξει στα ύψη όχι μόνο το χρηματοδοτικό «κενό» έως το 2016 αλλά και το Χρέος.
Από εκεί και πέρα είναι σαφές ότι εάν αλλάξει το έτος αναφοράς, όσον αφορά στην επιστροφή σε ρυθμούς ανάπτυξης στα επίπεδα του 2-2,5%, τότε ανατρέπεται και ο σχεδιασμός για επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων στα επίπεδα του 4,5% από το 2014 και σταθερά έως τα 2020, που είναι αναγκαία συνθήκη για τη μείωση του Χρέους σε βιώσιμα επίπεδα.
Και για να γίνει σαφές τι ακριβώς συνεπάγεται μια μεγαλύτερη των προβλέψεων ύφεση ή μικρότερη των εκτιμήσεων ανάπτυξη, το ΔΝΤ στη τελευταία Έκθεση βιωσιμότητας για το ελληνικό Χρέος είχε ανεβάσει το πήχη κοντά στο 178% του ΑΕΠ, σε συνδυασμό και με την υποεκτέλεση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, η οποία είναι ήδη γεγονός.