«Δεν κινιόμουν όπως η υπόλοιπη οικογένεια μου. Και αν δεν γνωρίζεις ποιος είναι ο πατέρας σου, αναρωτιέσαι για τα πιο περίεργα πράγματα - πώς είναι τα αυτιά του; Πώς είναι το κούτελό του; Γιατί έχω αυτά τα ενδιαφέροντα όταν κανείς στην οικογένεια μου δεν τα έχει;». Αυτά σκεφτόταν για χρόνια η JoEllen Marsh’s, ένα παιδί με βιολογικό πατέρα έναν από τους ανώνυμους δωρητές σπέρματος και μεγαλωμένη σε μια οικογένεια από λεσβίες.Η οδύσσεια της 22χρονης JoEllen για να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από τον δωρητή 150 αποτυπώνεται στο ντοκιμαντέρ «Donor Unknown: Adventures in the Sperm Trade», που θα κυκλοφορήσει στις αρχές Ιουνίου. Σε αυτό επαναπροσδιορίζεται η έννοια της οικογένειας και των οικογενειακών σχέσεων τον 21ο αιώνα, η οποία απομακρύνεται τελείως από το παραδοσιακό μοτίβο που γνωρίζουμε εδώ και εκατοντάδες χρόνια.
«Ακόμη και όταν ήμουν μικρή, ήξερα πως η οικογένειά μου δεν είναι σαν της άλλες αλλά η ανατροφή μου μού φαινόταν απολύτως κανονική, γιατί ήταν το μόνο που είχα μάθει», λέει η JoeEllen στην «Guardian».
Σε ηλικία 7 χρονών οι γονείς της τής έδωσαν ένα χαρτί με το προφίλ του δωρητή: «Καυκάσιος, ηλικία 28 ετών, 2 μέτρα, γαλάζια μάτια, ανοιχτά καστανά μαλλιά, κιθαρίστας, χορευτής με πτυχίο φιλοσοφίας» και μια μικρή παράγραφο που έγραφε τις ιδέες του για τη ζωή: «Η μεγαλύτερη φιλοδοξία μου στη ζωή είναι πνευματική. Η επίγεια ζωή είναι παροδική και οι χαρές της ζωής είναι εφήμερες. Έτσι πρέπει να ζούμε τη στιγμή και, αν είναι ειλικρινής, μια μεγάλη τύχη θα μας βρει».
Η JoEllen χάρηκε με αυτά τα λόγια και άρχισε να φαντάζεται μια εικόνα αυτού του ανθρώπου. Δεν σκέφτηκε πως έπρεπε να τον συναντήσει αμέσως παρά μόνο αργότερα. Δεν αντιμετώπισε ποτέ σοβαρά προβλήματα ταυτότητας και ποτέ δεν ένιωσε ντροπή για τους γονείς της.
Όταν έγινε 12 χρονών, η μητέρα της, της έδωσε να διαβάσει ένα άρθρο για το donorsiblingregistry.com (DSR), ένα site που βοηθάει τα παιδιά δωρητών να βρουν τους βιολογικούς γονείς τους και αν έχουν άλλα αδέρφια από την ίδια διαδικασία. Δεν είχε σκοπό να κάνει κάποια έρευνα πριν κλείσει τα 18, αλλά παρόλα αυτά συμπλήρωσε τα στοιχεία της στο διαδίκτυο. Έτσι την βρήκε η ετεροθαλής αδερφή της Danielle Pagan, που έμαθε στα 14 της από την ετεροφυλόφιλη οικογένεια της ότι και αυτή ήταν παιδί του δωρητή 150.
Τα δυο κορίτσια συναντήθηκαν όταν η JoEllen ήταν 16 και η Danielle 15, μετά από αρκετά e-mail και τηλεφωνήματα. « Η πρώτη συνάντηση μας ήταν σουρεαλιστική. Περάσαμε τα 15 πρώτα λεπτά με το να λέμε πόσο περίεργο ήταν όλο αυτό, αλλά κάπως μπορούσαμε να αισθανθούμε μια ένωση».
Την ίδια περίοδο τις αναζήτησαν για το διάσημο πλέον άρθρο των «New York Times» για τα παιδιά δωρητών. Το ίδιο άρθρο διάβασε ένας 52χρονος στην άλλη άκρη της Αμερικής, στην Καλιφόρνια, όταν έπινε τον καφέ του το πρωί. Ο Jeffrey Harrison αναγνώρισε τον εαυτό του ως τον θρυλικό δωρητή 150, γιατί θυμόταν τον αριθμό που του είχαν δώσει στην Τράπεζα Σπέρματος της Καλιφόρνια.
«Αυτό που ξεπήδησε από τη σελίδα ήταν ο θυμός της Danielle και το γεγονός ότι ήταν τσαντισμένη επειδή οι γονείς της τής είχαν πει ψέματα. Και εμένα μου είχαν πει ψέματα οι γονείς μου όταν ήμουν παιδί και αυτό με διέλυσε. Από τη στιγμή που το είδα, ήξερα πως έπρεπε να δώσω μια κατάληξη. Είτε με ενέκριναν ή όχι, ήταν δικαίωμα τους να μάθουν».
Ο Jeffrey ήταν τελείως διαφορετικός άνθρωπος από το πρόσωπο που κυριαρχούσε στην φαντασία της JoEllen. H ίδια είχε σχηματίσει μια εικόνα του πατέρα της που απείχε πολύ από την πραγματικότητα. «Σαν μικρό παιδί φανταζόμουν ότι θα ήταν κάποιος διάσημος ή ένας πετυχημένος επιχειρηματίας ή κάποιος γοητευτικός τύπος που ταξίδευε σε όλο τον κόσμο, έτσι ανυπομονούσα επιτέλους να μάθω».
Δεν φανταζόταν ότι ο Jeffrey ήταν πρώην εσώφυλλο του Playgirl και στρίπερ με χρόνια κατάθλιψη και με μια εμμονή για τις θεωρίες συνομωσίας. Οι γονείς του άνηκαν στην υψηλή μεσαία τάξη και χώρισαν όταν εκείνος ήταν έξι ετών. Μεγάλωσε σε ένα πολύ αυστηρό πατριαρχικό και στρατιωτικό περιβάλλον με πολλά αδέλφια. Όταν ήταν έφηβος, έπασχε από σοβαρής μορφής κατάθλιψη και βρήκε διέξοδο στην παρέα των ζώων παρά των ανθρώπων. Αντικοινωνικός από τη φύση του, στη δεκαετία του ‘80 δούλεψε σαν μοντέλο, σερβιτόρος και μασέρ και κατέληξε σήμερα να ζει σε ένα τροχόσπιτο μαζί με τα σκυλιά του και ένα περιστέρι που έσωσε.
Ο ίδιος δηλώνει οικογενειάρχης, απλά τα παιδιά του έχουν όλα τέσσερα πόδια. Ξεκίνησε να δίνει σπέρμα στις αρχές του ‘80 και πληρωνόταν 80 δολάρια για κάθε συνεισφορά. Δεν το έκανε μόνο για τα λεφτά όμως, όπως δηλώνει. «Έδωσα περίπου 500 φορές και είναι όλα μικρές ψυχές. Κάθε φορά ένιωθα ότι πρόκειται για θαύμα». Την πρώτη φόρα που τον είδε η JoEllen ήταν από μια φωτογραφία που της έστειλαν από το DSR και κατέβασε στην οθόνη του υπολογιστή της. Η στιγμή της γνωριμίας τους ήταν μια περίεργη εμπειρία.
Όταν τελείωσαν τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ, η JoEllen είχε ανακαλύψει ότι έχει 14 ακόμη αδέρφια από τη μεριά του πατέρα της, που γεννήθηκαν με τον ίδιο τρόπο. Η ίδια δεν μετανιώνει που ήταν από τα πρώτα παιδιά δωρητών σπέρματος που έμαθαν για τις πραγματικές ρίζες τους και που προέρχεται από μια «τρελή» οικογένεια του 21ου αιώνα.
«Δεν περιμένω από αυτόν να γίνει μια πατρική φιγούρα για μένα. Έχω ήδη μεγαλώσει και δεν υπέγραψε γι’ αυτό. Το να αποδεχτώ τον Jeffrey γι’ αυτό που είναι και το να τον γνωρίσω ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι. Και πιστεύω ότι σκεφτόταν τα παιδιά που δημιουργούσε. Προφανώς το έκανε για τα λεφτά, αλλά το είχε στο μυαλό του ότι έκανε παιδιά με αυτόν τον τρόπο. Όσο για το μέλλον, ποιος ξέρει; Ξέρω ότι πάντοτε θα έχουμε φιλικές σχέσεις και θα κρατήσω μια επικοινωνία. Θα προσπαθώ να τον επισκέπτομαι όποτε μπορώ και όταν κάνω παιδιά στο μέλλον θα τους διηγηθώ όλη την ιστορία και ελπίζω να μπορώ να τους γνωρίσω τον Jeffrey και τους θείους και τις θείες τους».
Ολόκληρο το άρθρο των The New York Times εδώ και το άρθρο της Guardian εδώ