Ότι υπήρξε τεράστιος λυρικός ποιητής και πεζογράφος, βαθύνους κριτικός τέχνης και δοκιμιογράφος, φιλόσοφος με γλωσσικό όργανο κοφτερό σαν ξυράφι, μεγάλος στυλίστας της γραφής και κυρίως της ζωής, enfant terrible του καιρού του, οπιομανής, αλκοολικός, λάτρης των παραισθήσεων, μέγας πουτανιάρης και χίλια δυο άλλα γοητευτικά πράγματα που συνθέτουν τη στερεότυπη φυσιογνωμία του κατ' εξοχήν ποιητικού όντος σε αναζήτηση των πιο σπάνιων εμπειριών – όλα αυτά είναι λίγο ή πολύ γνωστά.
Ότι υπήρξε, όμως, ένας από τους μεγαλύτερους ανατόμους της καπιταλιστικής λογικής και των ψυχο-αισθητικών προεκτάσεων της μητροπολιτικής ζωής στην ακμή του καπιταλισμού, αυτό είναι κάτι που διαφεύγει από πολλούς, τουλάχιστον από εκείνους που αρκούνται να βλέπουν στο έργο του την έκφραση ενός «καταραμένου» ποιητή που λατρεύει να παραδοξολογεί, παραδέρνοντας μέσα σε μία κατάσταση προσομοιωμένης τρέλας.
Σε αυτόν οφείλονται οι όροι «μοντέρνος» και «μοντερνικότητα», οι οποίοι αποδίδουν την εμπειρία του φευγαλέου και του εφήμερου, της χαοτικής δυναμικής και του μεθυστικού πληθωρισμού των εντυπώσεων και των οπτικοακουστικών ερεθισμάτων στην καπιταλιστική παρισινή μητρόπολη του 19ου αιώνα.
Στο έργο του συμπυκνώνονται όλες οι καίριες όψεις της ιστορίας και του πολιτισμού του πρώιμου καπιταλισμού: η ανάδυση μίας καλπάζουσας, βιομηχανοποιημένης κοινωνίας, βασισμένης στη μαζικοποίηση της παραγωγής και των ατόμων, ο φαντασμαγορικός, φετιχιστικός χαρακτήρας του εμπορεύματος, η μαγεία των βιτρινών των παρισινών στοών, η μεθυστική εικόνα του πλήθους στους δρόμους και στα πλακόστρωτα της μεγαλούπολης, και κάπου εκεί ανάμεσα οι sui generis, παρηκμασμένες φιγούρες του δανδή, του ρακοσυλλέκτη, του μποέμ, του πλάνητα (ή περιπλανώμενου), ο οποίος περιφέρεται μέσα σε αυτό το περιδινούμενο σύμπαν σημείων, εικόνων, παραστάσεων και αισθήσεων, σαν μία μελαγχολική φαντασματική μορφή που δηλώνει τη απώλεια ενός κόσμου που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Σε αυτό ακριβώς συνίσταται και η ουσία του Μπωντλερικού διανοητικού και αισθητικού σύμπαντος: σε αυτό το μείγμα ισοπεδωτικής, ολοκληρωτικής γοητείας του νέου βιομηχανικού ψευδο-ονειρόκοσμου και μελαγχολίας που απορρέει από την καταστροφή και τον αφανισμό του παλαιού κόσμου.
Σαν μια νεκρή αγαπημένη που ενώ δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω της καθώς απομακρύνεσαι, παρ' όλα αυτά δεν σταματάς να βαδίζεις μακριά της, μη μπορώντας παρά να την εγκαταλείψεις.
Αυτή ακριβώς η μεταιχμιακή εμπειρία είναι όλος ο Μπωντλαίρ...