«Δεν νιώθω θυμό για τον βιαστή. Τον λυπάμαι. Αργότερα μάθαμε ότι ήταν 17 χρονών» γράφει ο Adrian Sell στη Guardian.
«Με βίασαν, αλλά είμαι εντάξει. Είμαι ζωντανή, ενώ νόμιζα πως θα πεθάνω». Αυτές ήταν οι πρώτες κουβέντες που θυμάμαι να μου λέει η σύζυγός μου μετά τον βιασμό της κατά τη διάρκεια των διακοπών μας μαζί με τα δυο μικρά παιδιά μας στη Γαλλία τον περασμένο Αύγουστο.
Ήταν η πρώτη μέρα των διακοπών μας και αποφάσισα να πάω με τα παιδιά για κανό ώστε η Κέιτ να έχει λίγο χρόνο για τον εαυτό της. Επιστρέφοντας στο κέντρο θαλάσσιων σπορ αργότερα το ίδιο πρωινό, ένας από τους εκπαιδευτές μάς περίμενε στην ξηρά. «Η γυναίκα σας είναι εδώ», είπε. Και μετά στα γαλλικά: «Τη βίασαν». Ήξερα τι σήμαινε η λέξη, αλλά σκεφτόμουν ότι κάποιο λάθος είχε γίνει. Έτρεξα στο κέντρο όπου συνάντησα πάρα πολλά περιπολικά. Η Κέιτ βρισκόταν στην αίθουσα αναμονής και προσπαθούσε να συνέλθει, αλλά ήταν φανερό πως η κατάστασή της ήταν κακή.
Δεν υπήρχε χρόνος να επεξεργαστούμε αυτό που συνέβη και να ξεπεράσουμε το σοκ. Αφήσαμε τα παιδιά μας σε μια άλλη οικογένεια Βρετανών και ένα περιπολικό μάς οδήγησε στο τμήμα για να απαντήσουμε στις ερωτήσεις των αστυνομικών. Στο δρόμο περάσαμε από το σημείο που είχαν βιάσει την Κέιτ - κοντά στη γέφυρα του ποταμού που κάναμε κανό. Ένιωσα έντονη δυσφορία όταν το είδα.
Πριν ακόμα φτάσουμε, η αστυνομία μάς είπε ότι ο βιαστής είχε πιαστεί. Ήταν ξεκάθαρο - είχαν επιτεθεί τυχαία στην Κέιτ, αλλά η αστυνομία εξακολουθούσε να τη ρωτάει πόσο μακρύ ήταν το φόρεμά της και αν κάλυπτε τους ώμους. Στο νοσοκομείο, ο γιατρός που την εξέτασε και της έδωσε φάρμακα για HIV φαινόταν δυσαρεστημένος και ανυπόμονος. Κανείς εκτός από εμένα δεν ρώτησε την Κέιτ αν ήταν καλά. Καθ’ όλη τη διάρκεια, την αντιμετώπιζαν περισσότερο σαν αποδεικτικό στοιχείο παρά σαν θύμα ενός εγκλήματος.
Είχε πάει 7 το απόγευμα όταν γυρίσαμε στο σπίτι. Βάλαμε τα παιδιά για ύπνο και ξεκινήσαμε να παίρνουμε τηλέφωνο τις οικογένειές μας, τους φίλους μας και την ασφαλιστική μας. Κάνεις απ’ τους δυο μας δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ. Η Κέιτ έκανε εμετό και ζαλιζόταν όλη νύχτα. Καθίσαμε μαζί για ώρες πίνοντας κακάο. Αγκαλιαζόμασταν και μιλούσαμε για ό,τι είχε συμβεί.
Το αξιοπερίεργο ήταν ότι ο βιαστής της ήταν παντελώς άγνωστος. Η Κέιτ είχε πάει στο χωριό για ψώνια και ένας άντρας στην άκρη του δρόμου της ζήτησε βοήθεια. Φαινόταν φιλικός, αλλά μόλις του είπε ότι έπρεπε να φύγει την έριξε κάτω και, κρατώντας την από τον λαιμό, τη βίασε. Η γυναίκα μου νόμιζε πως θα τη σκότωνε, μέχρι που εκείνος σηκώθηκε και έφυγε τρέχοντας.
Δεν νιώθω θυμό για τον βιαστή. Τον λυπάμαι. Αργότερα μάθαμε ότι ήταν μόνο 17 χρονών και στοιχηματίζω πως σαν παιδί είχε και εκείνος κακοποιηθεί. Όλο μου τον θυμό τον κρατάω για τη γαλλική αστυνομία και το νομικό σύστημα, που στάθηκε ανίκανο να φροντίσει την Κέιτ μετά τον βιασμό της. Έλπιζα να βρούμε περισσότερη στήριξη επιστρέφοντας στην Αγγλία, αλλά η γραμμή υποστήριξης για τα θύματα βιασμών είναι ανοιχτή μόνο μερικές ώρες τη βδομάδα. Επίσης, δεν προσφέρονται πρόσωπο με πρόσωπο συμβουλευτικές υπηρεσίες.
Ευτυχώς, δεχτήκαμε υπερβολικά μεγάλη στήριξη από τους φίλους και τις οικογένειές μας. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο άλλο έγκλημα που θα μας έβαζε στη διαδικασία να συζητάμε το αν θα κρύβαμε ή θα αποκαλύπταμε τη θυματοποίησή μας. Αποφασίσαμε να μην το κρύψουμε. Ξέραμε πως και οι δυο μας περνούσαμε μια τραυματική εμπειρία και δεν θέλαμε να υποκρινόμαστε κάτι άλλο.
Εφτά μήνες μετά, παραμένουμε σε κατάσταση σοκ, βλέπουμε εφιάλτες, νιώθουμε κουρασμένοι και περνάμε περιόδους κατάθλιψης. Συνέβη μια βίαιη παρείσδυση στο πιο ιδιωτικό κομμάτι της σχέσης μας και η κατάσταση είναι δύσκολη. Θυμάμαι να μιλάω με έναν φίλο μου και να μου λέει: «Σε κάνει να νιώθεις σκατά, έτσι δεν είναι;». Σε κάνει να κατανοήσεις καλύτερα την ανισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δυο φύλων. Η Κέιτ προσπαθεί με κόπο να εμπιστευτεί ξανά τους ανθρώπους και φοβάται πως δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να περπατήσει μόνη της στην εξοχή.
Είμαστε όμως σχετικά τυχεροί. Η Κέιτ είχε πιστέψει πως θα πέθαινε. Σκεφτόταν πως θα έριχναν το σώμα της στο ποτάμι και ότι θα έμενα μόνος μου να μεγαλώνω τα παιδιά μας. Μετά την επίθεση μείναμε στη Γαλλία για άλλες δύο μέρες και προσπαθήσαμε να προσφέρουμε στα παιδιά κάτι που να θυμίζει έστω και λίγο διακοπές. Πήγαμε βόλτα με τρενάκι, σε ζωολογικό κήπο και σε λούνα παρκ. Είναι παράξενο, αλλά έχω πολύ δυνατές, ευτυχισμένες αναμνήσεις από τις μέρες αυτές. Έντονες εικόνες ολόκληρης της οικογένειας να γελάει. Η Κέιτ ήταν χάλια σωματικά και συναισθηματικά, όμως ήταν ζωντανή. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα.
Πηγή: Guardian