Πολλοί θα έσπευδαν να θεωρήσουν πως δεν είναι διόλου δύσκολο να μπει κανείς στο μυαλό – και όχι μόνο – του πρώην μοντέλου και κατά περίσταση αστέρα του πορνό, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί μέσα που να δυσχεραίνει την εγκατοίκησή του.
Εμφορούμενοι από το σύμπλεγμα της αγέλης που θέλει να καταξεσκίσει την ασεβή αποδιοπομπαία κατσίκα, βρίσκουν στο πρόσωπό της την αντανάκλαση και την πραγμάτωση κάθε ποταπής όψης που οι ίδιοι φέρουν εν ενεργεία ή εν δυνάμει.
Άλλοι πάλι επικαλούνται τον εμφανώς πάσχοντα ψυχισμό της και τον προβληματικό χαρακτήρα της που την ωθεί προς την αυτοκαταστροφή και μάλιστα με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, επιδεικνύοντας – ή έτσι δείχνουν τουλάχιστον – κατανόηση και συμπόνοια για την «κατάντια» μιας πρώην καλλονής που έκανε τα πάντα για να τσαλακώσει την εικόνα της.
Είναι οι ίδιοι, όμως, που θα την κάνουν κομμάτια μόλις διαβλέψουν την έλλειψη μεταμέλειάς της για τις όσες άνομες και προβοκατόρικες πράξεις στις οποίες προέβη με περίσσιο κυνισμό και αδιαφορία.
Διότι, δεν θέλουν να δεχτούν ότι όλα όσα κάνει τα κάνει επειδή δεν την ενδιαφέρουν ποσώς ούτε τα σχόλια, ούτε η συμπόνοια, ούτε η κατανόηση, ούτε η απόλαυση της πρόκλησης, ούτε καν η επιβράβευση και η αναγνώριση, αλλά η αυτοτιμωρία και μέσω αυτής η τιμωρία εκείνων που συνέβαλαν στον αποσυντονισμό του εγώ της, κατασκευάζοντας για λογαριασμό της την εικόνα της απρόσιτης «χρυσομούνας» ξανθιάς που κοστολογεί ακριβά τον εαυτό της, καταλήγοντας – όπως συμβαίνει στις περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις – να τον πουλάει εξευτελιστικά φτηνά.
Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η γυναίκα πάσχει από αναφροδισία. Δηλαδή από γενικευμένο μούδιασμα και καθήλωση της ψυχοσεξουαλικής ενέργειάς της σε όργανα στα οποία ΔΕΝ συγκαταλέγονται τα γεννητικά όργανα και οι ερωτογενείς ζώνες.
Στην περίπτωσή της, η λίμπιντο είναι αφιερωμένη στην υπηρεσία ΟΧΙ της αρχής της ευχαρίστησης, αλλά του αντίθετου της: της ορμής του θανάτου. Θανάτου της ηδονής, της απόλαυσης (η οποία πλέον αντλείται μονάχα από την αυτοκατάργησή της), ακόμη και του ίδιου του σώματος. Διότι όσοι πιστεύουν ότι η συγκεκριμένη γυναίκα έχει σαφή αντίληψη των σωματικών της προσόντων σφάλλουν οικτρά.
Η παγκόσμια ποπ κουλτούρα έχει γνωρίσει άπειρες στάρλετ και it girls που έμειναν στην ιστορία για τις αυτοκαταστροφικές τάσεις τους, οι οποίες τις οδήγησαν στην καλπάζουσα φθορά και εν τέλει στην εξαΰλωση. Μόνο εκείνες που τριγύριζαν στους κύκλους του Ουόρχολ να θυμηθούμε ούτε σελίδες επί σελίδων δεν φτάνουν για να τις καταγράψουμε.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ηδονικό, αλλά και αποκαλυπτικό για την ύπαρξη από το να κυλιέσαι στα σκατά και στο βούρκο, είχε πει κάποτε ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας Ζαν Ζενέ. Παρόμοια θέση είχε κάποτε διατυπώσει και ο Αμερικανός μαιτρ της αυτοκαταστροφής Τσαρλς Μπουκόφσκι.
Το θέμα όμως είναι ότι τέτοιες καταστάσεις τις περιέγραψαν και τις βίωσαν λαμπρά μοναδικές περιπτώσεις ανθρώπων, όπως ο Ζενέ και ο Μπουκόφσκι. Και ΔΕΝ μπορούν όλοι να είναι Ζενέ και Μπουκόφσκι.
Ακόμη και σε αυτόν τον τομέα, η Τζούλια Αλεξανδράτου ωθήθηκε (από άλλους; Από την ίδια;) προς την λάθος κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να στερήσει τον εαυτό της και τους άλλους από τη σπάνια αισθητική απόλαυση που προσφέρει στο μάτι και στο αυτί η φθορά, η αυτο-ανάλωση, η πτώση και η συντριβή.
Διότι, άλλο να βρίσκεσαι στη Νέα Υόρκη του εξήντα, του εβδομήντα και του ογδόντα και άλλο στην Ελληνική επαρχία με χοντροκομμένους γορίλες να σε ραίνουν με πανέρια γεμάτα γαρύφαλλα...
Σε αυτή την περίπτωση, μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και πας να επιχειρήσεις να καταστραφείς αλλού, εκεί όπου εκτιμώνται τέτοιες απόπειρες.
Κάτι τέτοιο όμως θα φανέρωνε έναν ορισμένο βαθμό συνειδησιακής διαύγειας που φαίνεται να μην υπάρχει.
Κατ' αυτή την έννοια, μήπως τελικά έχουμε να κάνουμε με μία αυθεντικότατη περίπτωση αυτοκαταστροφικού ατόμου που αντιστέκεται ακόμη και στην απόλαυση της αυτοκαταστροφής του;