Νέους δρόμους στον τομέα της Γενετικής ανοίγονται για τους επιστήμονες, μετά την ανακάλυψη μίας φυλής του Αμαζονίου στο Περού, τα μέλη της οποίας, αν και δεν έχουν εμβολιαστεί ποτέ, έχουν αναπτύξει φυσική άμυνα απέναντι στη λύσσα.
Οι φυλές αυτές, εκτίθενται σε νυχτερίδες- βαμπίρ οι οποίες είναι φορείς του ιού της λύσσας και έτσι φαίνεται πως έχουν σταδιακά αποκτήσει φυσική ανοσία. Η ανακάλυψη αυτή, όχι μόνο καταρρίπτει την έως τώρα πεποίθηση ότι η μόλυνση από λύσσα είναι σχεδόν 100% θανατηφόρα, αλλά αποτελεί και ένα μεγάλο άλμα στον τομέα της ιατρικής, αφού δίνει ελπίδες για μελλοντική θεραπεία της λύσσας που συνεχίζει να σκοτώνει πολλούς ανθρώπους σε διάφορα σημεία του πλανήτη.
Οι ερευνητές του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (CDC) των ΗΠΑ, με επικεφαλής την Έιμι Γκίλμπερτ, ανέφεραν ότι, από το δείγμα ανθρώπων που εξέτασαν, περίπου ένας στους δέκα (ποσοστό 11%) είχε προστασία απέναντι στην επικίνδυνη λοιμώδη ασθένεια χωρίς να έχει δεχτεί στο παρελθόν οποιαδήποτε ιατρική αγωγή.
«Τα ευρήματά μας δείχνουν για πρώτη φορά ότι ίσως υπάρχει ένα είδος φυσικής αντίστασης ή αυξημένης ανοσολογικής αντίδρασης σε ορισμένους πληθυσμούς που εκτίθενται συχνά στη νόσο», δήλωσε η Γκίλμπερτ εξηγώντας τη σημαντικότητα αυτής της ανακάλυψης
Η λύσσα εκτιμάται ότι προκαλεί περίπου 55.000 θανάτους ετησίως μόνο στην Αφρική και την Ασία, ενώ ήδη σημειώνονται αυξημένα περιστατικά στην Κίνα, τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, καθώς επίσης την Κεντρική και Νότια Αμερική.
Στην περίπτωση όμως των κατοίκων του Αμαζονίου, παρόλο που δεν είχαν εμβολιαστεί ποτέ πριν, βρέθηκαν να έχουν στο αίμα τους τέτοια αντισώματα κατά του ιού της λύσσας. Αυτό οδήγησε τους επιστήμονες, στο συμπέρασμα ότι η έκθεση των ανθρώπων στον ιό, μπορεί να μην έχει απαραίτητα μοιραία κατάληξη, αλλά βοηθάει στην ανάπτυξη αντισωμάτων εναντίον της ασθένειας.
Μετά την πρόσφατη αυτή ανακάλυψη, οι επιστήμονες σχεδιάζουν ήδη γενετικές μελέτες στα άτομα με φυσική ανοσία στη λύσσα, προκειμένου να ανακαλύψουν τα συγκεκριμένα «μονοπάτια» στη βιοχημεία και φυσιολογία των εν λόγω ανθρώπων, που επιτρέπουν την ανάπτυξη της φυσικής αντίστασης του οργανισμού, ώστε αυτή να μπορεί, στη συνέχεια, να αναπαραχθεί και σε άλλους ανθρώπους με ελεγχόμενο τρόπο, κάτι που θα έσωζε ζωές.