Σε επίπεδο αξιοπιστίας, απόδοσης, εργονομίας, λειτουργικότητας και επιδόσεων είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τους επιγόνους τους. Αλλά, ούτως ή άλλως, η ύπαρξή τους δεν απευθύνεται πλέον σε εκείνους που αποζητούν το βέλτιστο σε όλα τα επίπεδα.
Αυτός που κατέχει και χρησιμοποιεί τα εν λόγω αντικείμενα δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσει την αποθέωση και τον έντονο θαυμασμό, παρά μόνο από μία πολύ μικρή μερίδα ανθρώπων – και ακόμη μικρότερη γυναικών – που διαθέτουν και εκτιμούν το γούστο, είναι λάτρεις του παρωχημένου design, εξακολουθούν να ακούνε προσεκτικά τα παλιά άλμπουμς των Talking Heads, των ύστερων Tangerine Dream και των Simple Minds, σνομπάρουν ό,τι έχει παραχθεί από το 1995 και μετά, όπως επίσης σνομπάρουν όλη αυτή την κραυγαλέα αναβίωση της vintage αισθητικής που εξαντλείται στις εσπαντρίγιες, τις μαρινιέρες και τα κοκάλινα Rayban.
Η μέριμνα για την αισθητική της καθημερινής διαβίωσης πρέπει να υπάρχει, αλλά να μη φαίνεται. Ειδάλλως, γίνεται κλισέ....