«Σπανιότατα μια υψιετής χώρα αναγκάζεται να προσγειωθεί μέσα σε μια νύχτα -αυτό ακριβώς συνέβη όμως πρόσφατα στη Γερμανία» γράφει σε άρθρο που δημοσιεύεται σήμερα στα Νέα ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, αντικαγκελάριος της Γερμανίας και πρώην ηγέτης των Πρασίνων Γιόσκα Φίσερ.
«Τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στην πολιτική η χώρα είχε φτάσει να ενσαρκώνει ένα ανάρμοστο μείγμα αλαζονείας και άρνησης. Θεωρούσε εαυτόν ως το μέτρο σε καθετί ευρωπαικό, τόσο στο Ευρωπαικό Πρωτάθλημα όσο και στην Ευρωπαική Ενωση. Και στις δυο περιπτώσεις βαυκαλιζόταν» γράφει σε ιδιαίτερα σκληρό ύφος ο κ. Φίσερ.
Ο Γιόσκα Φίσερ αναφέρει ότι η Αγκελα Μέρκελ ηττήθηκε έναντι της συμμαχίας Ιταλίας-Ισπανίας και Γαλλίας στην πρόσφατη Σύνοδο των ηγετών της ευρωζώνης στις Βρυξέλλες και συμφώνησε να γίνουν «μεγαλεπήβολες» αλλαγές στο νέο δημοσιονομικό σύμφωνο της ΕΕ που θα διευκολύνουν την αναχρηματοδότηση όσων χωρών βρίσκονται στη δίνη της κρίσης.
Ο γερμανός πρώην υπουργός αναφέρει ότι το νέο Σύμφωνο δεν θα σώσει το Νότο της Ευρώπης αλλά αποτελεί επανάσταση γιατί άλλαξε τις ισορροπίες εντός της ΕΕ :
«Η συμφωνία των Βρυξελλών δεν συνιστά σημαντική πρόοδο για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης της ευρωζώνης, διότι ουδέποτε υπερέβη τη λογική της διαχείρισης κρίσεων. Δεν προσφέρει η στρατηγική υπέρβαση της κρίσης στο Νότο, ο κίνδυνος για την ευρωζώνη δεν έχει αποσοβηθεί. Πολιτικά ωστόσο η συμφωνία ισοδυναμεί με μικρή επανάσταση διότι άλλαξε την ισορροπία των δυνάμεων εντός της ευρωζώνης : η Γερμανία είναι ισχυρή αλλά όχι αρκετά ισχυρή ώστε να μπορεί να απομονωθεί εντελώς από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές της Ευρώπης. Είναι δηλαδή δυνατές αποφάσεις που αντιτάσσονται στη Γερμανία».
Ο κ. Φίσερ ανησυχεί ωστόσο για την ήττα της Γερμανίας :
«Η ήττα της Γερμανίας εγείρει πολλούς λόγους ανησυχίας. Κατ'αρχάς δεν είναι όλα τα επιχειρήματα της Γερμανίας εσφαλμένα : η επείγουσα ανάγκη για μεσοπρόθεσμη δημοσιονομική εξυγίανση και για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα των χωρών σε κρίση δεν πρόκειται να εξαφανιστεί».
Ο κ. Φίσερ προειδοποιεί ότι μια ευρωσκεπτικιστική Γερμανία θα μπορούσε nα απειλήσει σοβαρά το ευρωπαικό οικοδόμημα και τάσσεται υπέρ ενός λειτουργικού γαλλο-γερμανικού άξονα χωρίς τον οποίο η Ευρώπη δεν μπορεί να πετύχει.