Ο φοιτητής στο τμήμα ηλεκτρονικής μουσικής του Ινστιτούτου Τεχνών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Τζεφ Μπράιαντ, παροτρυνόμενος από τον επιβλέποντά του σε θέματα σχεδιασμού interface, αποφάσισε να παρουσιάσει ως διπλωματική εργασία μία πολύ ενδιαφέρουσα κατασκευή.
Με τη συνεπικουρία ενός σχεδιαστή κουστουμιών, ο Μπράιαντ έπλεξε μερικές αγώγιμες ίνες μαζί με κλωστές, φτιάχνοντας μία σειρά από ενδύματα υπό μορφή κασκόλ, τα οποία κατόπι ζήτησε να τα φορέσει ένας χορευτής.
Καθώς ο χορευτής κινείτο, τα αγώγιμα κασκόλ έθεταν σε λειτουργία τα πλήκτρα ενός πιάνου, μέσω ενός συστήματος υποδοχής και αποκωδικοποίησης ασύρματου σήματος, δημιουργώντας ένα μαγικό αποτέλεσμα το οποίο διέφευγε της οπτικής αντίληψης των θεατών.
Λόγω της ιδιαιτερότητας των υλικών, ο Μπράιαντ αγόρασε από το διαδίκτυο μια μεταχειρισμένη μηχανή πλεξίματος και στρώθηκε στη δουλειά, χρησιμοποιώντας ως πρώτες ύλες αγώγιμες ίνες, κλωστή και μικροσκοπικούς ασύρματους ραδιοπομπούς.
Ο συνδυασμός των συγκεκριμένων υλικών προσφέρει ιδιαίτερη ελαστικότητα, έτσι ώστε όταν το ένδυμα τεντωθεί, τραβηχθεί ή συμπιεσθεί, τότε η αγώγιμη ίνα έρχεται σε ολοένα μεγαλύτερη επαφή με τον εαυτό της, επηρεάζοντας με τη σειρά της την αυξομείωση της τάσης που δίνεται προς αποκωδικοποίηση.
Προκειμένου τώρα να μετατρέψει τις αυξομειώσεις της τάσης σε μουσική, ο συνθέτης σχεδίασε ένα πολύπλοκο πρόγραμμα το οποίο μετέφραζε τα σήματα σε μουσική σημειογραφία, η οποία εν συνεχεία τροφοδοτούνταν, με τη βοήθεια software, σε μία παλιά πιανόλα (μηχανικό σύστημα με βαλβίδες και φυσερά) που εντέλει καθόριζε τα χτυπήματα των πλήκτρων στο αυτόματο πιάνο.
«Το σπουδαίο με τη χρήση ασύρματων τεχνολογιών είναι το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να δει τον τρόπο σύνδεσης του πιάνου και εκείνου που το ενεργοποιεί», εξηγεί ο Μπράιαντ. Και συνεχίζει, αναφερόμενος στο παράδειγμα του καλλιτέχνη-συνθέτη Τζον Κέιτζ και στον τρόπο με τον οποίο αυτός απελευθέρωσε το πιάνο από το ρόλο που του επιφυλασσόταν μέχρι τότε, λέγοντας πως η δημιουργικότητα συνίσταται σε αυτή ακριβώς τη διαδικασία εύρεσης νέων χρήσεων σε παλιές μορφές.
Ειδικά δε, όταν πλέον μπορεί κανείς να προμηθευτεί έναντι πέντε-δέκα δολαρίων έναν αισθητήρα που άλλοτε κόστιζε δύο και τρεις χιλιάδες δολάρια...