Το «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο έχει αναχθεί σε ... δημόσια «αρετή», ή μάλλον «αρετή» του ελληνικού δημοσίου! Αρνείται το κράτος να πληρώσει χιλιάδες συμβασιούχους που επέστρεψαν στην εργασία τους, έχοντας δικαιωθεί από τη Δικαιοσύνη.
Όπως τονίζεται σε αναλυτικό ρεπορτάζ της εφημερίδας «Έθνος», το ελληνικό κράτος αρνείται να καταβάλλει μισθούς στη συγκεκριμένη κατηγορία συμβασιούχων «ενεργοποιώντας μια πρόσφατη αμφίβολης συνταγματικότητας ρύθμιση του Ν. 4072/12».
«Οχυρωμένο» πίσω από αυτή τη ρύθμιση, το κράτος ζητά από τους συμβασιούχους να προσκομίσουν εγγυητικές τραπεζικές επιστολές, ίσες με τα ποσά που «έχουν λαμβάνειν» ως μισθοδοσία. Έτσι, το Δημόσιο ακυρώνει εμπράκτως τις ευμενείς για τους συμβασιούχους δικαστικές αποφάσεις: Πρωτοβάθμιες δίκες, προσωρινές διαταγές, ασφαλιστικά μέτρα, κλπ.
Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους έχει ήδη αποστείλει σχετικό έγγραφο, σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Στο έγγραφο επισημαίνεται ότι τα δικαστήρια μπορούν να μειώσουν μέχρι το μισό το ύψος κάθε τραπεζικής επιστολής, αναλόγως της φερεγγυότητας εκάστου δικαιούχου, ή άλλων εγγυήσεων που είναι σε θέση να παράσχει.
Εν ολίγοις, με το «τρικ» των εγγυητικών επιστολών οι συμβασιούχοι καλούνται να ... πληρώνουν τον εαυτό τους για την εργασία που παρέχουν, τουλάχιστον έως ότου κριθούν από τη Δικαιοσύνη οι υποθέσεις τους, «οριστικώς κι αμετακλήτως».
«Αντισυνταγματικό», λένε οι Εργατολόγοι.
Όπως παρατηρεί το «Έθνος», ο ...θεσμός της δωρεάν παροχής εργασίας (ή, τυπικά, ο θεσμός «συμβασιούχος δουλεύει – συμβασιούχος πληρώνει») μπορεί να διαρκέσει τρία ή και τέσσερα χρόνια. Τόσο ενδέχεται να παραταθεί η περίοδος αναμονής, έως ότου εκδοθούν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις. Είναι φυσικά εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσο μπορεί να παραταθεί, επί τέτοιο χρονικό διάστημα, η οικονομική αντοχή των εργαζομένων.
«Απολύτως αντισυνταγματικό» χαρακτηρίζει το νόμο 4072/12 ο πρόεδρος των Εργατολόγων κ Νικολουτσόπουλος, προσθέτει δε ότι «υποπίπτουν στο αδίκημα της παράβασης καθήκοντος προϊστάμενοι που απαιτούν από τους δικαστικά δικαιωθέντες συμβασιούχους τέτοιες εγγυητικές επιστολές».
Το σκεπτικό που «κυοφόρησε» αυτήν τη ρύθμιση ήταν πως το Δημόσιο έπρεπε να διασώσει μεγάλα ποσά, τα οποία αφορούν προμήθειες και έργα. Να αποφύγει δηλαδή να καταβάλλει ποσά, τα οποία δεν θα ήταν βέβαιο ότι θα του επιστρέφονταν, εάν εκείνο κέρδιζε δίκες σε βάρος προμηθευτών, κλπ. Να όμως που η ρύθμιση εφαρμόζεται εναντίον συμβασιούχων, για να ακυρώσει τη δική τους δικαστική δικαίωση...