Σε ηλικία μόλις τριών ετών ο Ομάρ γνώρισε το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής.
Ζούσε με την οικογένειά του σ’ έναν κάδο απορριμμάτων στα περίχωρα του Καράκας μέχρι που οι γονείς του αποφάσισαν να αναθέσουν τη φροντίδα του στις καλόγριες ενός μικρού μοναστηριού, του Κάτια Λα Μαρ, περίπου 50 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας της Βενεζουέλας.
Εκεί, όπως λένε οι Times του Λονδίνου, μεταφέρθηκε κι ο μόλις οκτώ μηνών Ισμαήλ, όταν βρέθηκε παρατημένος, αποστεωμένος από την πείνα, στα σκαλιά ενός νοσοκομείου...
Πιο ανησυχητική ένδειξη της κατάρρευσης της Βενεζουέλας από τα εγκαταλελειμμένα παιδιά της δεν υπάρχει. Είναι αυτά που πληρώνουν το υψηλότερο τίμημα: λιμοκτονούν, πεθαίνουν από ιάσιμες ασθένειες, πωλούνται σε παιδεραστές, ή απλά εγκαταλείπονται.
Όπως οι 27 τρόφιμοι ηλικίας τριών έως δεκαεπτά ετών ενός ορφανοτροφείου, του Fundacion la Casa de Ana, λίγο έξω από το Καράκας. Πολλά από τα κορίτσια που φιλοξενούνται εκεί υπήρξαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, κάποια τα εξέδιδαν οι ίδιοι οι γονείς τους, όπως είπε μια εθελόντρια στη Daily Mail.
Σύμφωνα με το συνταρακτικό ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας τουλάχιστον ένα στα επτά παιδιά στον «παράδεισο» του Νικολάς Μαδούρο υποσιτίζονται καθώς οι μισθοί των σκληρά εργαζόμενων γονιών τους δεν φθάνουν για να καλύψουν τα χρειώδη. Κοινές ασθένειες, όπως η ιλαρά, η διφθερίτιδα, η διάρροια από ροταϊό (rotavirus) που είχαν σχεδόν εξαλειφθεί, θερίζουν πλέον πολλές ζωές παιδιών, όπως και η πνευμονία, ενώ μητέρες σε απόγνωση εκδίδουν τις κόρες τους για να αγοράσουν τρόφιμα...
«Η Βενεζουέλα ήταν κάποτε η πλουσιότερη χώρα στη Λατινική Αμερική. Έρχονταν ασθενείς στο Καράκας επειδή μπορούσαμε να παράσχουμε τις καλύτερες υπηρεσίες στην περιοχή. Τώρα ούτε τους ασθενείς δεν έχουμε να ταϊσουμε», λέει ο διευθυντής παιδιατρικού νοσοκομείου στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας δρ Ουνιάδες Ουρμπίνα.
Χωρίς κονδύλια και αποδυναμωμένο λόγω των παρεμβάσεων του καθεστώτος Μαδούρο το Hospital de Niños José Manuel de los Ríos στερείται πλέον του αναγκαίου εξοπλισμού: ούτε ακτινοσκοπικό μηχάνημα έχει, ούτε αξονικό, ενώ έχουν κλείσει εννιά από τα δώδεκα χειρουργεία του και μόλις 90 από τις 400 κλίνες του χρησιμοποιούνται. Αν δεν μπορούν οι γονείς τους να αγοράσουν τα απαραίτητα φάρμακα, τα παιδιά είναι καταδικασμένα σε θάνατο, αφού το νοσοκομείο δεν μπορεί να τους παράσχει.
Επιδημίες διφθερίτιδας και ιλαράς θερίζουν τα παιδιά καθώς η κυβέρνηση Μαδούρο ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να συνεχιστεί το πρόγραμμα εμβολιασμού κατά κοινών παιδικών ασθενειών. «Παιδιά πεθαίνουν από διάρροια που προκαλεί ο ροταϊός, ενώ θα μπορούσε αυτό να αποτραπεί εύκολα. Άλλα είναι τόσο αδύναμα που πεθαίνουν από πνευμονία. Αλλά ο μεγαλύτερος δολοφόνος είναι ο υποσιτισμός, από τον οποίο πάσχουν περίπου 15% των παιδιών της Βενεζουέλας» διαπιστώνει ο δρ Ουρμπίνα.
Επίσημα στοιχεία για τους θανάτους των παιδιών πέρυσι δεν υπάρχουν, αφού αρνήθηκε να τα δημοσιοποιήσει η κυβέρνηση Μαδούρο. Αλλά σε λιγότερο από μια δεκαετία -συμφωνα με στοιχεία του 2017- διπλασιάστηκαν από 16,6 ανά χίλια παιδιά σε 30.9.