«Όσο κι αν οι σειρήνες της αντίδρασης και του οπορτουνισμού "τραγουδάνε" το "τέλος" της ιστορίας, το "τέλος" της εργατικής τάξης και του κινήματος της, η ζωή τους διαψεύδει».
«Η εργατική τάξη θα ανταποκριθεί αργά ή γρήγορα, στον ιστορικό της ρόλο, στην ιστορική της αποστολή. Στην οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. Κι αυτό γιατί έχει τη δύναμη, που σχετίζεται με τη συγκεντρωμένη βιομηχανοποιημένη παραγωγή. Από αυτό απορρέουν αρετές, όπως η συλλογικότητα, η συνειδητή πειθαρχία, η απαράμιλλη αντοχή στις δυσκολίες, δοκιμασμένες σε μεγάλους ταξικούς αγώνες», υπογράμμισε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στην ομιλία του στην 20η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, οι εργασίες της οποίας ξεκίνησαν σήμερα στον Περισσό.
«Η εργατική τάξη κατακτά αυτήν τη θέση όχι αυθόρμητα, αλλά με την επαναστατική θεωρία και δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος, της συνειδητής και οργανωμένης δηλαδή πρωτοπορίας της», πρόσθεσε. Καλωσορίζοντας τους 91 αντιπροσώπους από 73 χώρες, ο Δ. Κουτσούμπας, εξέφρασε την υπερηφάνεια του ΚΚΕ για τη συμπλήρωση 100 χρόνων δράσης, την αντοχή του «σε όλες τις στροφές της ταξικής πάλης» και για το γεγονός ότι «στάθηκε όρθιο στο μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα της αντεπανάστασης του 1991, μέχρι σήμερα».
Αναφέρθηκε στην πορεία ανασυγκρότησης του ΚΚΕ, καθώς και στην προσπάθεια που ξεκίνησε το 1996 και αποτυπώθηκε συλλογικά στο 18ο Συνέδριο του για τις συνολικές αιτίες της ανατροπής της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ο αιώνα. Ο Δ. Κουτσούμπας υπογράμμισε ότι κριτήριο αξιολόγησης της αξίας των εργατικών αγώνων «για άμεσες διεκδικήσεις και το ρόλο του Κόμματος σε αυτούς» αποτελεί το πόσο αυτοί βοηθούν στην πρόοδο της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης.
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, τόνισε, ότι «το ΚΚΕ παλεύει για πάρει η ταξική πάλη, την κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και σε αυτήν την κατεύθυνση επιδιώκει να συνδέεται ο αγώνας όλων των τμημάτων της εργατικής τάξης αλλά και των λαϊκών μεσαίων στρωμάτων, για τη βελτίωση των όρων εργασίας και ζωής τους».
Αναφέρθηκε στη φάση «σχετικής υποχώρησης, δυσαρέσκειας, αλλά και σχετικής ακινησίας», στην οποία βρίσκεται το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, σημειώνοντας ότι «η τάση απομαζικοποίησης και αλλοίωσης του ταξικού προσανατολισμού», είχε διαμορφωθεί πολλά χρόνια πριν την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κυρίως λόγω της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης.
«Ο ευρωκομουνισμός αποτέλεσε βασικό αγωγό, μέσα από τον οποίο, ο δυτικοευρωπαϊκός καπιταλισμός με δεξί χέρι τη σοσιαλδημοκρατία, κατάφερε σοβαρά κτυπήματα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με αποτέλεσμα την σταδιακή υποχώρηση του, ακόμα και τον εκφυλισμό του», πρόσθεσε. Είπε ότι στην Ελλάδα «ένα σημαντικό μέρος εργατών και εργατριών, λαϊκών μαζών "κουράστηκαν" ή απογοητεύτηκαν, γιατί οι συνδικαλιστικοί αγώνες δεν έφεραν άμεσα αποτελέσματα», ένα άλλο μέρος εργαζομένων κρατά στάση αναμονής «περιμένοντας, μάταια βέβαια, ότι κάπου θα μπει ένα τέλος στα βάρβαρα μέτρα, ελπίζοντας ότι από τα πάνω μπορεί κάποια αλλαγή να γίνει", ενώ "κυριαρχεί η στάση των μειωμένων απαιτήσεων».
Δεν παρέλειψε να σημειώσει ότι «αυτά τα δεσμά "πλέκονται" γύρω από τον εργάτη, τον υπάλληλο, τον φτωχό αυτοαπασχολούμενο και αγρότη, από τα πρώτα βήματα της ζωής του, και βεβαίως ενισχύονται αποφασιστικά στο χώρο δουλειάς, ενώ έχει προετοιμασθεί η συνείδηση να θεωρεί τον καπιταλιστή ως αυτόν που δίνει δουλειά, διανέμει τα εισοδήματα».
«Στον φόβο αλλά και στην αυταπάτη, στην απάθεια και στην απογοήτευση, εκφράζεται δυστυχώς, η αδυναμία κατανόησης της σχέσης οικονομίας και πολιτικής, του ταξικού χαρακτήρα των κομμάτων», επισήμανε. Είπε ότι η προγραμματική επεξεργασία του ΚΚΕ και ιδιαίτερα η πολιτική του στάση «προκάλεσε συστηματική επίθεση κατά του Κόμματος όχι μόνο από τον ταξικό αντίπαλο αλλά και από τον οπορτουνισμό».
Έκανε λόγο για «ύπουλη και επεξεργασμένη επίθεση» εκ μέρους του οπορτουνισμού «κυρίως μετά το 2012», όταν «με τη γραμμή μιας ψεύτικης ελπίδας, ότι κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να φρενάρει την αντιλαϊκή επίθεση, προσπάθησαν να παρασύρουν το ΚΚΕ στη γραμμή πολιτικής κυβερνητικής συνεργασίας, μεταρρυθμίσεων και δήθεν εξόδου από την Ευρωζώνη, με μια κυβέρνηση δήθεν "αριστερών" πολιτικών δυνάμεων».
Αναφέρθηκε στην κοινωνική βάση του οπορτουνισμού, όπως η διαμόρφωση εργατικής αριστοκρατίας, σημειώνοντας ότι αυτή «διαμορφώνει και την τάση συμβιβασμού με τον ταξικό αντίπαλο, την αναζήτηση άμεσων πολιτικών λύσεων μέσα στο αστικό σύστημα, τον οπορτουνισμό μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα, αλλά και στο κόμμα της εργατικής τάξης».
«Γι' αυτό η πάλη με τον οπορτουνισμό -που αναμφίβολα αποτελεί και συνώνυμο του πολιτικού τυχοδιωκτισμού- είναι προϋπόθεση για τη διατήρηση του επαναστατικού εργατικού χαρακτήρα του κόμματος, σε κάθε περίοδο και σε κάθε φάση της ταξικής πάλης του συσχετισμού δυνάμεων», υπογράμμισε. «Στην Ελλάδα, έχουμε αρνητική πείρα, από την ολιγόχρονη συμμετοχή του Κόμματός μας, σε διάφορες αστικές κυβερνήσεις και το 1944 και το 1989.Η πείρα στην καπιταλιστική Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική, έχει δείξει ότι όταν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, αποφασίζει να πάρει μέρος σε μια κυβέρνηση διαχείρισης στο όνομα μιας μεταβατικής επιλογής, έχει ήδη δέσει τα χέρια του, ακόμα και όταν δεν δεσμεύεται με επίσημη συμφωνία ή έχει διακηρύξει τη διατήρηση της αυτοτέλειάς του.
Καμιά εγγύηση δεν παρέχουν γραπτές ή όχι δεσμεύσεις. Οι νόμοι της καπιταλιστικής αγοράς δεν εξαρτώνται από τις πολιτικές συμφωνίες», επισήμανε.
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του είπε ότι «ο αρνητικός διεθνής συσχετισμός θα αρχίζει να δέχεται πλήγμα στο βαθμό που σε εθνικό επίπεδο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, αποκτά αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, συγκρούεται κάθετα με την πολιτική διεξόδου από την κρίση και τις στρατηγικές επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ».
Ο Δ. Κουτσούμπας είπε ότι μπροστά σε εκλογικές μάχες, «το δικό μας επιθετικό σύνθημα είναι η ανάγκη ισχυροποίησης του ΚΚΕ, ώστε να ενισχυθεί η εργατική λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην αστική αντιλαϊκή πολιτική, τον ευρωμονόδρομο, είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης είτε σε συνθήκες μιας ορισμένης ανάκαμψης του ελληνικού καπιταλισμού, σε συνθήκες είτε μεγαλύτερης είτε πολύ μικρότερης συνοχής της ΕΕ».
Χαρακτήρισε ως «λαθεμένη και αστικά και οπορτουνιστικά υπαγορευμένη», την άποψη ότι το εργατικό κίνημα, γενικότερα το λαϊκό κίνημα, δεν πρέπει να παίρνει θέση στο ζήτημα της διακυβέρνησης, της εξουσίας, σημειώνοντας ότι «η ουδετερότητα για τους αστούς, τους ρεφορμιστές, τους οπορτουνιστές, είναι η "ταξική συνεργασία", ο "κοινωνικός εταιρισμός", η αναγνώριση της προτεραιότητας του κεφαλαίου έναντι της εργατικής δύναμης, η λογική του ευρωενωσιακού μονόδρομου».
«Το ερώτημα, αν πρέπει να διαλέξουν οι εργαζόμενοι να ενωθούν για τα άμεσα προβλήματα τους ή για την εργατική λαϊκή εξουσία είναι ένα παραπλανητικό δίλημμα, σκόπιμα διαχωρίζει τον αγώνα για να τον υπονομεύσει και να τον νικήσει» επισήμανε, προσθέτοντας «όσο πιο υψηλή πολιτική συνείδηση έχει η εργατική τάξη στο μεγαλύτερο τμήμα της, τόσο ο αγώνας για τα άμεσα προβλήματα έχει ελπίδα να εμποδίσει κάτι χειρότερο, ή να αποσπάσει κάτι καλύτερο».
Ο Δ. Κουτσούμπας τόνισε ότι η διάθεση για αντίσταση που υπάρχει «δεν θα σβήσει χάρη στο ΚΚΕ και στις ριζοσπαστικές δυνάμεις που υπάρχουν και συμπαρατάσσονται στο κίνημα».
«Αν και ο συσχετισμός παραμένει αρνητικός, ωστόσο, επίσης, παραμένει η δυναμική του ΚΚΕ που συνδέεται και με την μακρόχρονη πείρα του, με τα διδάγματα που έχει πάρει, αλλά και με την ικανότητα αντοχής στις παγίδες της ενσωμάτωσης και της μετάλλαξης. Είναι κι αυτός ένας όρκος πίστης προς το λαό μας, προς τους λαούς όλου του κόσμου, στην παγκόσμια εργατική τάξη, που σε κάθε χώρα, σε κάθε ήπειρο, δίνει τις ίδιες μάχες, για να γίνει τελικά πραγματικότητα οριστικά και αμετάκλητα αυτή τη φορά στον αιώνα μας, η δυνατότητα της πραγματικά ανώτερης σοσιαλιστικής- κομμουνιστικής κοινωνίας», κατέληξε στην ομιλία του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.