Για την απόφασή του να γίνει πατέρας και για τις επιλογές στην προσωπική του ζωή μίλησε ο Φώτης Σεργουλόπουλος σε συνέντευξή του.
«Το να λες την αλήθεια, το να είσαι ξεκάθαρος είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Λύνει τα μεγάλα προβλήματα. Το να κρύβεσαι, το να παρουσιάζεις έναν άλλο εαυτό, το να παρουσιάζεσαι στην οικογένεια σου διαφορετικά από ότι είσαι, αυτό δημιουργεί άγχος στον άνθρωπο που το ζει, πολύ μεγάλο και είναι και ένα πράγμα καταστροφικό για όλους όσοι είναι κοντά. Είναι πολύ απελευθερωτικό. Για εμένα το πιο σπουδαίο πράγμα για τον άνθρωπο είναι να είναι ορατός. Να περπατάει στο δρόμο και να φαίνεται αυτό που είναι, να μην προσπαθεί να κρύψει κάτι», είπε ο παρουσιαστής στην εκπομπή Dot.
«Σιγά σιγά εάν βλέπουν ότι ένας άνθρωπος γνωστός κοινοποιεί τον εαυτό του, βοηθιέται ο άλλος. Είχα πάρει πολλά μηνύματα χωρίς εγώ να έχω κάνει κάτι σπουδαίο. Αυτό που έκανε ήταν ότι κάποια στιγμή στη ζωή μου είπα ότι τα πράγματα είναι έτσι. Δεν είπα κάτι καινούριο, ούτε κάτι που δεν το υποπτεύονταν, ούτε κάτι που δεν φαινόταν. Αλλά το να βγεις να πεις εγώ είμαι εδώ, θέλω να με σέβεστε, δεν ήθελα ποτέ να είμαι ο άνθρωπος που θα κρυφτεί για να σου κάνει εσένα τη χάρη», είπε.
Αναφερόμενος στην επιλογή του να μιλήσει ανοιχτά, παραδέχθηκε ότι ξαλάφρωσε.
«Οι γνωστοί μου που ήταν gay και ήταν σε μια gay κοινότητα και με έβλεπαν στην τηλεόραση μου έλεγαν “Γιατί δεν μιλάς;”. Έλεγα “Μα δεν υπάρχει κανένας λόγος να μιλήσω”. Έλεγα τι μου λένε, δεν χρειάζεται να βγάζουμε την ταυτότητα μας. Οι υπόλοιποι άνθρωποι που μπορεί να είναι πιο ακτιβιστές από εμένα ή σε μια οργάνωση. Εγώ δεν ανήκω σε κάποια οργάνωση. Συμβαίνει να έχω το θάρρος επειδή η οικογένεια μου ήταν έτσι, να μπορώ να μιλήσω πολύ άνετα. Στην οικογένεια μου δεν είχαμε να κρυφτούμε από κανέναν.
Νομίζω ότι μετά που μίλησα ανοιχτά ξαλάφρωσα. Έχουν δημιουργηθεί και πολλά προβλήματα στο ότι αντιδρούν ορισμένοι πολύ επιθετικά απέναντι στην gay κοινότητα. Οι gay που δημιουργούν μια κατάσταση ώστε να πουν για τα δικαιώματα τους, είναι γιατί δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους. Έναν gay μπορεί να τον διώξουν από το σπίτι του, ένας straight δεν θα το ζήσει αυτό. Δεν θα βγει με την κοπέλα του και θα κρυφτεί. Οι άνθρωποι ζουν ελεύθερα και ο καθένας πρέπει να χαίρεται που ο άλλος ζει ελεύτερος», ανέφερε ο κ. Σεργουλόπουλος.
Στο ερώτημα τι πρέπει να εξηγήσει κανείς παιδί του, σημείωσε «Εξήγησε του ότι υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί. Πες του την αλήθεια. Μη του κρύβεις τα μισά».
Σε σχετική ερώτηση, απάντησε ότι η απόφασή του να μιλήσει ανοιχτά του έφερε, έμμεσα, κάποιες επαγγελματικές δυσκολίες.
«Πιστεύω το ότι δήλωσα τη σεξουαλική μου ταυτότητα δεν μου έφερε άμεσα επαγγελματικές δυσκολίες, ίσως έμμεσα. Φαντάζομαι ότι ας πούμε μπορεί να μη με διαλέγουν πάντα όπως θα με διάλεγαν παλιότερα, όχι μόνο τηλεοπτικό, να είναι ένα εμπορικό κομμάτι ας πούμε. Δεν είχε τραγικές επιπτώσεις. Από την άλλη εγώ αναπτύχθηκα σε επιχειρήσεις που ποσώς με ενδιαφέρει αν με επιλέγουν για κάτι που δεν μου αρέσει. Αισθάνομαι πολύ πιο ελεύθερος», ανέφερε για το θέμα.
Στο γεγονός ότι ο ίδιος δεν δυσκολεύτηκε να μιλήσει για αυτό, ενδεχομένως οφείλεται και στον τρόπο που μεγάλωσε: «Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ φιλελεύθερος άνθρωπος. Είχε σπουδάσει, ήταν στο Πολυτεχνείο. Ήταν πολιτικός μηχανικός. Η μητέρα μου είχε ξαδέλφια που ζούσαν στη Γαλλία και είχε πάει και δυο χρόνια στη Γαλλία, όταν ήταν πολύ μικρή. Ήταν να μείνει εκεί για πάντα, αλλά ερωτεύτηκε τον πατέρα μου και γύρισε πίσω. Ήταν άνθρωποι οικονομικά καλά. Μια αστική οικογένεια της Αθήνας. Στην οικογένεια μας δεν είχαμε ποτέ το φόβο “Τι θα πει ο γείτονας”. Δεν είχα ντροπή για το παραμικρό. Δεν χρειάστηκε ποτέ να πω τίποτα. Μεγάλωσα κανονικά. Θα σου πω κάτι πολύ χαρακτηριστικό: Είχε έρθει ο πατέρας μου, ήμουν 20 – 21, πρέπει να είχα τελειώσει τη δραματική σχολή. Μου λέει θέλω να σου μιλήσω. Μου λέει: «δεν βλέπω στις παρέες σου πολλές κοπέλες». Του λέω: «τι θέλεις να μου πεις;». Μου λέει: «Μπορεί κοινωνικά αυτό να σου φέρει δυσκολίες». Του λέω: «Καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένος». Μου λέει: «Εντάξει τότε χαίρομαι για αυτό και είμαι ήσυχος». Αυτή ήταν η μόνη κουβέντα του πατέρα μου».