Η WWF Ελλάς προχώρησε στην αποτίμηση της αντιπυρικής περιόδου για το 2018 και οι πρώτες διαπιστώσεις είναι πως αν και δεν υπήρξαν πολλές φωτιές, ωστόσο τo 2018 σημαδεύτηκε από την τραγωδία της απώλειας 99 συνανθρώπων μας σε μια μόνο δασική πυρκαγιά, αυτή στο Μάτι.
Αυτό και μόνο το γεγονός καταδεικνύει πόσο απροετοίμαστοι είμαστε απέναντι στις δασικές πυρκαγιές ακόμα και σε μια «καλή», κατά τα άλλα, αντιπυρική περίοδο.
Οπως γράφει και ο Ηλίας Τζιρίτης στον ιστότοπο της WWF Ελλάς η φετινή αντιπυρική περίοδος ήταν η πιο πολύνεκρη στα ελληνικά χρονικά με 99 ανθρώπους να βρίσκουν τραγικό θάνατο από μια δασική πυρκαγιά εντός της Αττικής (φωτιά στο Μάτι), αλλά και εκατοντάδες επιζήσαντες να προσπαθούν να ορθοποδήσουν. Τρεις μήνες μετά, ακόμα αναμένουμε μια λεπτομερή, συγκεκριμένη και πρακτικά εφαρμόσιμη πρόταση για την αναμόρφωση του εθνικού συστήματος δασοπυροπροστασίας.
Αν φέτος μετρούσαμε μόνο τις καμένες δασικές εκτάσεις θα κάναμε λόγο για μια από τις χρονιές με συγκριτικά μικρές ζημιές σε δάση και δασικές εκτάσεις, καθώς όπως προκύπτει από τα έως τώρα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Πληροφοριακού Συστήματος για τις δασικές πυρκαγιές (EFFIS), από την αρχή του έτους κάηκαν στην Ελλάδα περίπου 144.000 στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων, αριθμός χαμηλός συγκριτικά με το μέσο όρο της προηγούμενης δεκαετίας (273.000 στρ.) Δείτε το χάρτη με τα σημαντικότερα φετινά περιστατικά.
Τα πράγματα ωστόσο είναι διαφορετικά, καθώς το φετινό καλοκαίρι σημαδεύτηκε από την τραγική απώλεια 99 συνανθρώπων μας. Δεν υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια. Πρέπει να ληφθούν άμεσα γενναίες πολιτικές αποφάσεις που θα διασφαλίζουν ότι δεν θα θρηνήσουμε άλλα θύματα στο μέλλον, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη και τα νέα κλιματικά δεδομένα.
Το φετινό καλοκαίρι, υψηλές θερμοκρασίες και ξηρασία χτύπησαν τη Β. Ευρώπη και τις ΗΠΑ με αποτέλεσμα να έχουμε πρωτόγνωρες δασικές πυρκαγιές ακόμα και σε χώρες με παραδοσιακά δροσερά καλοκαίρια όπως η Σουηδία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Εσθονία. Στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, η πυρκαγιά στο Mendocino κηρύχθηκε ως η μεγαλύτερη δασική πυρκαγιά στην ιστορία της πολιτείας.
Δυστυχώς, όπως προκύπτει από διεθνείς και ευρωπαϊκές μελέτες, το φαινόμενο λαμβάνει πλέον παγκόσμιες διαστάσεις. Πιο συγκεκριμένα, η ειδική έκθεση για τον περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη στους 1.5 βαθμούς Κελσίου (Special Report on Global Warming of 1.5°C) του Διακυβερνητικού Πάνελ για την Κλιματική Αλλαγή του ΟΗΕ (Intergovernmental Panel on Climate Change -IPCC), που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, υπογραμμίζει την επιτακτική ανάγκη για άμεση δράση και προσαρμογή στις προκλήσεις της κλιματικής αλλαγής. Αν η παγκόσμια θερμοκρασία ανέβει κατά ενάμιση βαθμό Κελσίου, οι ακραίοι καύσωνες, που κανονικά εμφανίζονται μια φορά στα είκοσι χρόνια θα αυξηθούν κατά 173% και οι περίοδοι ξηρασίας θα αυξηθούν κατά 3 μήνες. Επίσης, σύμφωνα με νέα μελέτη Ισπανών και Ιταλών επιστημόνων (https://www.nature.com/articles/s41467-018-06358-z), μια τέτοια άνοδος της θερμοκρασίας μπορεί να προκαλέσει αύξηση κατά 40% των συνολικών καμένων εκτάσεων στη Μεσόγειο. Και αυτό είναι το «αισιόδοξο» σενάριο…
Φυσικά η κλιματική αλλαγή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για την έλλειψη ή την καθυστέρηση ανάληψης δράσης και αποφάσεων, αλλά πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ένας επιπλέον σοβαρός παράγοντας που καθιστά τα δάση μας ακόμα πιο ευάλωτα απέναντι στις δασικές πυρκαγιές. Διαχρονικές είναι οι τεράστιες πολιτικές ευθύνες για την έλλειψη αποτελεσματικής δασικής διαχείρισης, πολεοδομικό σχεδιασμό, οργάνωση της πολιτικής προστασίας με βλέμμα στραμμένο στην προστασία ανθρώπων και φύσης, καθώς και για την ισχνή οικονομική, υλική και επιστημονική ενίσχυση του μηχανισμού πρόληψης.