Εξήντα χρόνια στο θέατρο κλείνει η Μάρω Κοντού και ακόμα δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Της φαίνεται σαν χτες... Ισως γιατί κρατά για τον εαυτό της μια εφηβική ματιά πάνω στη ζωή και μαζί, την νεανική της κοψιά. Ισως πάλι γιατί νοιώθει γεμάτη από αυτά που έχει κάνει και περιμένει αυτά που έρχονται.
Νομίζω ότι γεννήθηκα ανεξάρτητη. Μπορεί ασυνείδητα να με επηρέασε και το γεγονός ότι ήξερα από πολύ νέα ότι δεν θα κάνω παιδιά και δεν με απασχόλησε το θέμα. Ξέρει τελικά τι κάνει η φύση και σου δίνει αυτό που πραγματικά επιθυμείς. Τα λατρεύω τα παιδιά, αλλά δικά μου δεν έχω. Δεν μου λείπει όμως. Οταν έχεις ανήψια, όπως έχω εγώ από την αδελφή μου, τώρα είναι σαν να έχω και εγγόνια.
Η πολιτική κι αυτή ήρθε και με βρήκε. Αρχικά ο Αβραμόπουλος για να πάω στον δήμο Αθηναίων, μετά ο Εβερτ για να πάω στη Νέα Δημοκρατία... Πίεση, πίεση, είπα να το δοκιμάσω κι αυτό. Η εμπειρία μου από τα δημοτικά ήταν πιο ήπια, πιο νορμάλ, πιο ουσιαστική. Η Βουλή μου άφησε την αίσθηση σαν να πήγα σε μια άλλη χώρα. Δεν μου έλειψε καθόλου μετά. Για να μην πω ότι το “έχω μετανοιώσει” -ήταν κι αυτό μια εμπειρία.
Ο Κωνσταντάρας ήταν ένας άνθρωπος που δεν μου άρεσε καθόλου σαν άντρας. Ημασταν τελείως διαφορετικοί. Ηταν οξύθυμος, βωμολόχος, εγωκεντρικός. Αλλά μου άρεσε πολύ να παίζουμε μαζί, είχαμε μια επικοινωνία στο παίξιμο...»
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Μάρως Κοντού στο Bovary.gr