Ο Διονύσης Χαριτόπουλος είναι μια αυτόνομη περίπτωση. Συγγραφέας, Πειραιώτης, αριστερός, αγάπησε την Μαλβίνα και τον Άρη Βελουχιώτη όπως αγαπά κάθε αντάρτη. Ισως γιατί και ο ίδιος νιώθει πάνω από όλα αντάρτης.
Μεγάλωσα σε μια εποχή και γειτονιές που ακόμα και τα παιδιά τα τσάκιζαν στο ξύλο. Με το παραμικρό στο σπίτι τα έδερναν αλύπητα και πήγαιναν στο σχολείο προπονημένα για να τα δείρουν και οι δάσκαλοι. Κι εκείνα, όπως ήταν επόμενο, μαθημένα στο ξύλο, σκοτώνονταν μεταξύ τους. Στο σπίτι μου δεν με ακούμπησε πότε, ούτε με υποτίμησε κανείς. Αυτό που βλέπετε, αυτό είμαι. Δεν υπήρξα ποτέ των κραυγών, ούτε της ανώδυνης, επιφανειακής συνύπαρξης. Όσα δεν γούσταρα, δεν τα έκανα για να γίνω αποδεκτός. Δεν έκανα την παραμικρή υποχώρηση για να ενταχθώ σε μια ομάδα, κομματική, κοινωνική, επαγγελματική ή ό,τι άλλο. Έμεινα ο εαυτός μου, με τα καλά μου και τα κουσούρια μου. Αυτή η μοναχική στάση του χαρακτήρα μου, με εξυπηρετούσε και συγγραφικά. Με άφηναν στην ησυχία μου.
Να ανησυχείτε για τους ανθρώπους που τα έχουν καλά με όλους, δεν αντιμιλάνε, δεν θυμώνουν, δεν τσακώνονται ποτέ. Ή πρόκειται για μέγιστους υποκριτές ή πρόκειται για ψοφοδεείς και καταπιεσμένους. Δεν νομίζω ότι έχει τόση σημασία τι δηλώνεις, αλλά τι είσαι εσύ ο ίδιος. Δεν μου αρέσουν καθόλου αυτοί που κρύβονται πίσω από μια ιδεολογία, μια θρησκεία, ένα κόμμα, μια οργάνωση. Αυτοί μου θυμίζουν τους ομοφυλόφιλους της εποχής μου, που επειδή δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτοί, πήγαιναν να κρυφτούν στο ράσο.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη του Διονύση Χαριτόπουλου, στο bovary.gr