Είναι «σκέψη». Είναι «σχολή». Και, πάντως, είναι βολικό άλλοθι-ξόρκι για όσους εγκατέλειψαν την φιλελεύθερη κεντροδεξιά παράταξη με την οποία αναδείχθηκαν και προσέτρεξαν να βολευθούν κάτω από τις φτερούγες της «πρώτης φοράς...αριστερά».
Περί «καραμανλισμού» ο λόγος. Γενικώς και αορίστως τον επικαλούνται, όταν τους βολεύει, Καμμένος, Παπακώστα, φυσικά και Αντώναρος, που προσβλέπουν στην παραμονή τους στο πολιτικό προσκήνιο με τις...«άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» του ΣΥΡΙΖΑ. Κι’ από κοντά και αρκετά άλλα δεξιά στελέχη που πλησίασαν τους κυβερνητικούς μηχανισμούς...
Σε ποιόν «καραμανλισμό» ομνύουν Καμμένος, Παπακώστα και Αντώναρος; Του ιδρυτή Κωνσταντίνου, ή του συνονόματου και συνεπώνυμου επιγόνου Κώστα; Του πρώτου που τόλμησε ρήξεις αλλά και καινοτομίες (μετά το ‘74), ή του δεύτερου, οπαδού της (γενικώς...) «ήπιας προσαρμογής», των προσλήψεων, των παροχών, της «θωρακισμένης οικονομίας», όταν η κρίση χτυπούσε ήδη την πόρτα της Ελλάδας το 2008 αλλά η κυβέρνηση... υποπολλαπλασίαζε το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος;
Ο Κώστα Καραμανλής, ο «επιτήδειος ουδέτερος που αμίλητος και απαθής παρακολουθεί τι εξελίξεις...», όπως τον περιγράφουν τα σημερινά «ΝΕΑ», λόγω επωνύμου κατά κύριο λόγο, θεωρείται ότι εκπροσωπεί την παραδοσιακή-ιδρυτική συνιστώσα της ΝΔ και αριθμεί στις τάξεις της παλαιά αλλά και νέα στελέχη, βουλευτές, πρώην υπουργούς. Κάποιοι, μάλιστα, πιστεύουν ότι αποτελεί το «θεσμικό» αντίβαρο μακροπρόθεσμης προστασίας και επιβίωσης, απέναντι στην «νεοφιλελεύθερη» ηγεσία του κόμματος από τους καταληψίες «σώγαμπρους».
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Κώστας Καραμανλής, επιμένει (ποτέ...ο ίδιος, «κύκλοι» του) ότι ουδείς τον εκφράζει και τον εκπροσωπεί, παρά μόνο ο ίδιος.
Μόνο που δεν είναι γνωστόν τι εκφράζει, δεδομένου ότι παραμένει εκκωφαντικά αμίλητος από την ημέρα που έχασε τις εκλογές του 2009! Από τότε μέχρι σήμερα έχουν συμβεί κοσμογονικές μεταλλάξεις στην χώρα, με επαχθέστατες συνέπειες για την κοινωνία, αλλά «ο Καραμανλής» απέφυγε αιδημόνως να μιλήσει, να παρέμβει, να εξηγήσει, να απολογηθεί ή ν’ αναλάβει τις δικές του ευθύνες, ακόμη και όταν κατηγορήθηκε (και μάλιστα με επιβεβαιωθέντα στοιχεία...) ότι σε μεγάλο βαθμό είναι υπόλογος για το τίναγμα του ελλείμματος κοντά στο 16%, και τον υπερδιπλασιασμό του χρέους κατά την πενταετία της διακυβέρνησής του.
Μια φορά μίλησε δημόσια και πήρε θέση. Το επάρατο καλοκαίρι του 2015, όταν τάχθηκε υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα όταν διακυβευόταν η παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ (και κάποιοι τον είχαν πείσει ότι το «ναι» θα είναι πλειοψηφικό...)- αλλά το αποτέλεσμα της «παρέμβασής» του αποδείχθηκε... γκαντέμικο. Κι έκτοτε, επανακατέφυγε στην σιωπή του.
Ακόμη πριν αναλάβει την εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας, πολλά ειπώθηκαν αλλά και γράφτηκαν για κάποια «εκλεκτική συμπάθεια» του πρώην πρωθυπουργού με τον σημερινό πρωθυπουργό. Κάτι περί «αυτόν τον μικρό τον πάω...», κάτι άλλα περί «δεν αποκλείεται κάτι να καταφέρει...» και διάφορα παρόμοια. Τα οποία δεν διαψεύσθηκαν ποτέ. Ούτε από τους «κύκλους» της Παναγή Κυριακού...
Η επιλογή του κ. Τσίπρα να προτείνει ως υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Προκόπη Παυλόπουλο το 2014 (για να εκβιάσει πρόωρες εκλογές...), ερμηνεύθηκε από πολλούς ως απόδειξη της «χημείας» που υπήρχε μεταξύ Τσίπρα-Καραμανλή. Κατά ορισμένες πληροφορίες, μάλιστα, οι οποίες επίσης δεν διαψεύσθηκαν, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αρχικά είχε βολιδοσκοπήσει τον ίδιον τον Κώστα Καραμανλή για το αξίωμα, ο ίδιος (για προφανείς λόγους...) δεν δέχθηκε, αλλά αντιπρότεινε στον σημερινό πρωθυπουργό τον παλιό στενό συνεργάτη του.
Οι φήμες για την ανομολόγητη προσέγγιση Τσίπρα -Καραμανλή, φούντωσαν (και κατά κάποια άποψη επιβεβαιώθηκαν...) από τον διορισμό «καραμανλικών» στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (με εμβληματικότερο αυτόν του κ. Παγγελόπουλο, διοικητή της ΕΥΠ επί Καραμανλή, στο υπουργείο Δικαιοσύνης), όσο και -κυρίως- από την σύνθεση της υπηρεσιακής κυβέρνησης που σχηματίσθηκε τον Ιούλιο του 2015. Στην οποία συμμετείχαν ως υπουργός Εξωτερικών ο Πέτρος Μολυβιάτης, πρόεδρος του ιδρύματος Κωνσταντίνος Καραμανλής, στενός συνεργάτης του ιδρυτή της ΝΔ αλλά και του νεώτερου Καραμανλή, ως υπουργός Εθνικής Άμυνας ο επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ιωάννης Γιάγκος, ως υπουργός Δημόσιας Τάξης ο Αντώνης Μακρυδημήτρης, με φιλικές σχέσεις με τον πρώην πρωθυπουργό, και άλλους.
Με τις εκλογές επερχόμενες -το πολύ μέχρι τον Μάιο- τα «ανοίγματα» του ΣΥΡΙΖΑ και των... συνοδοιπόρων του να οικειοποιούνται «οικόσημα» και τίτλους, με την προσδοκία οι προσπάθειες αυτές ν΄ αποφέρουν και ψήφους, θα εντείνονται. Προς την κεντροαριστερά, με εκκλήσεις για «ευρύτερη δημοκρατική συμπόρευση» (και τον κ. Νίκο Παππά να... συνεορτάζει με το ΠΑΣΟΚ την 3η Σεπτέμβρη...), και προς την κεντροδεξιά με τον μεν κ. Τσίπρα να υπουργοποιεί την κ. Παπακώστα και να δηλώνει ότι «δεν έχει πρόβλημα συνεργασίας με την κεντροδεξιά- με την ακροδεξιά ΝΔ του Μητσοτάκη έχει πρόβλημα...», και τον κ. Καμμένο να διακηρύσσει όχι μόνο την πίστη του στην «καραμανλική σκέψη», αλλά και την πεποίθησή του ότι «αυτός και οι ΑΝΕΛ εκφράζουν τις αρχές του Κώστα Καραμανλή, της κοινωνικής δεξιάς, εγώ είμαι η ΝΔ, και όχι αυτοί...»!