Νισάφι πια με την καφρίλα

Ήμουν ένας από τους περίπου 45000 ΑΕΚτζήδες που το βράδυ του Σαββάτου πήγαν στο γήπεδο για να δουν την ομάδα τους να σηκώνει επιτέλους μια κούπα ύστερα από 10 χρόνια αγωνιστικής «ξηρασίας».
Πηγαίνοντας προς το ΟΑΚΑ σκεφτόμουν –είναι αλήθεια- ότι αν η ΑΕΚ δεν κατάφερνε να κερδίσει αυτό το παιχνίδι, η γνωστή-αγνωστη ομάδα των χουλιγκάνων που προσπαθούν να συνδιοικούν την ΠΑΕ ΑΕΚ εδώ και πολλά χρόνια, θα δρούσε με το γνωστό τρόπο.
Δεν μου περνούσε ποτέ όμως από το μυαλό ότι σε έναν αγώνα με τον Ατρόμητο που θα έληγε με 3-0 υπέρ της ΑΕΚ θα γίνονταν όλα όσα έζησα και όλα όσα είδαν εκατομμύρια άνθρωποι από τις τηλεοράσεις τους.
Είχα εφοδιαστεί με μια διαπίστευση για τα δημοσιογραφικά αλλά την τελευταία στιγμή φίλοι μου με ειδοποίησαν ότι βρήκαν κι ένα εισιτήριο. Ήταν στη θύρα 33. Μισή ώρα πριν ξεκινήσει ο αγώνας ήμουν εκεί. Σωματικός έλεγχος απολύτως τυπικός. Έτσι εξηγείται αυτός ο πόλεμος των βεγγαλικών και των καπνογόνων. Προσπάθησα να μπω στη θύρα και να βρω τη θέση μου. Μάταια...
Στην θύρα 33 βρίσκονταν ήδη τουλάχιστον 20-25% περισσότερος κόσμος από τις θέσεις και κανένας δεν καθόταν στο κάθισμα που έγραφε το εισιτήριο του. Για ελευθέρα σκαλιά στη μέση της κερκίδας ούτε λόγος ... Σαν να βρισκόμουν σε γήπεδο στην Μποτσουάνα...
Έφυγα τρέχοντας για τα δημοσιογραφικά... εκεί έζησα τον πόλεμο... Δεν έχει νόημα να περιγράψω αυτά που είδα γιατί τα είδαν όλοι από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες. Μια ζούγκλα...
Αυτό που δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου είναι η εικόνα ενός κοριτσιού που ήταν δεν ήταν 5 χρονών . Έκλαιγε το μικρό σπαρακτικά στην αγκαλιά της μητέρας του που προσπαθούσε να το ανεβάσει ψηλότερα στις κερκίδες γιατί εκεί που βρισκόταν κάποιοι κάφροι πετούσαν μπουκάλια, κουτάκια αναψυκτικών και ότι άλλο έβρισκαν πρόχειρο.
Δεν φεύγει επίσης από το μυαλό μου ότι αυτοί οι κάφροι και κάποιοι άλλοι δεν άφησαν ούτε εμένα ούτε χιλιάδες άλλους φίλους της ΑΕΚ να πανηγυρίσουμε όπως θέλαμε αυτό το τρόπαιο.
Κουράστηκα, βαρέθηκα, δεν αντέχω άλλο αυτή την αηδία... Μερικές εκατοντάδες ανεγκέφαλοι να με εμποδίζουν να πηγαίνω με το παιδί μου στο γήπεδο... Πρόεδροι ΠΑΕ και άλλοι παράγοντες που «αγκαλιάζουν» αυτούς τους χουλιγκάνους για να έχουν την εύνοια τους. Επικεφαλής του Ελληνικού ποδοσφαίρου που επιβάλουν ποινές-χάδια για τα επεισόδια . Ανεκδιήγητοι διαιτητές που τινάζουν στον αέρα ποδοσφαιρικούς αγώνες. Αστυνομία που δεν κάνει σωστά τη δουλειά της (ακούτε κύριε Χρήστο Παπουτσή;}
Άκουσα τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο ο οποίος είναι φίλαθλος να προτείνει κάτι που για μένα είναι και η μοναδική λύση σε αυτή την παράκρουση. Όποιας ομάδας οπαδοί προκαλούν επεισόδια στο γήπεδο να έχουν την... χαρά να την βλέπουν στην συνέχεια μια κατηγορία πιο κάτω. Μια πρώτη βαριά τιμωρία με αποκλεισμό της έδρας ίσως, και την επόμενη φορά που θα γίνουν έκτροπα ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ.
Αυτός είναι για μένα πλέον ο μοναδικός τρόπος για να συνετιστούν κυρίως οι επικεφαλής των ΠΑΕ που όχι μόνο κάνουν τα στραβά μάτια, αλλά μερικές φορές γίνονται και οι υποκινητές των επεισοδίων. Όχι όλοι, για να μην είμαι ισοπεδωτικός αλλά αρκετοί...
Κι αν χρειαστεί ας μείνουμε και χωρίς πρωτάθλημα για δυο-τρια χρόνια. Δεν θα χάσει η Βενετιά κανένα βελόνι αν δεν βλέπουμε αυτές τις ομάδες να παίζουν αυτό το ποδόσφαιρο... Το οποίο μάλιστα χρηματοδοτούμε εμείς μέσω του ΟΠΑΠ.Νισάφι πια...