Στα τέλη των 50’s και στις αρχές των 60’s, η Ιταλία ζει το δικό της οικονομικό «θαύμα». Ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος, οι Ναζί, η ήττα, τα συμμαχικά στρατεύματα, η πείνα, οι άνθρωποι με τα κουρέλια και τα ορφανά παιδιά είναι πίσω, είναι μια κακή ανάμνηση.
Αυτά είναι τα χρόνια της οικονομικής έκρηξης, της χαράς, της επιθυμίας να απολαύσει κανείς ανέμελα τη ζωή, να ερωτευτεί, να διασκεδάσει. Να μαγευτεί.
«Kαλώς ήρθες στο Χόλιγουντ» -έτσι λέγεται πως καλωσόρισε ο Blake Edwards, τον Peter Sellers, όταν αυτός έφτασε στη Ρώμη, το 1961, για τα γυρίσματα του «Ροζ Πάνθηρα». «Μα… είμαστε στην Ιταλία..» απάντησε ο δεύτερος, λίγο μπερδεμένος. Ο σκηνοθέτης γέλασε «Αγαπητέ μου, το Χόλιγουντ είναι μια κατάσταση του μυαλού…»
To μυαλό και η θηριώδης καρδιά του σινεμά των ‘60΄s χτυπούσε στο «Χόλιγουντ του Τίβερη», την περίφημη Cinecittà: μια ολόκληρη πόλη-στούντιο, 73 πλατό, απλωμένα πάνω σε 400.000 τ.μ, στα προάστια της Ρώμης -έμπνευση του Βenito Mussolini, ο οποίος θεωρούσε τον κινηματογράφο, ως το αποτελεσματικότερο όπλο προπαγάνδας. Λόγω του χαμηλού εργατικού κόστους, αμερικανικές, ιταλικές, γερμανικές παραγωγές συνέρρεαν εκεί, γουέστερν, φτηνές κωμωδίες, θρησκευτικά έπη γυρίζονταν με το τσουβάλι....
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Κάλλιας Καστάνη στο Bovary.gr