Μεταπολιτευτικά δεν έχουμε ξαναδεί τη Βουλή των Ελλήνων να παρουσιάζει αυτήν την εικόνα. Για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα η Βουλή έχει «αποσυντεθεί», και αυτό, λόγω της πλειάδας τών βουλευτών που αποσκίρτησαν από τα παραδοσιακά κόμματα. Κάτι τέτοιο, πολλούς τους φοβίζει, όμως μια ματιά στην Ιστορία, ίσως μπορεί να φέρει έναν αέρα αισιοδοξίας και παραδειγματισμού.
Οι ανεξάρτητοι αυτοί βουλευτές, όπως βλέπουμε πασχίζουν να χωριστούν σε ομάδες 10 ατόμων προκειμένου να σχηματίσουν Κοινοβουλευτική Ομάδα η οποία ουσιαστικά θα τους μετατρέψει σε ισότιμο με τα παραδοσιακά, κόμμα. Μέχρι σήμερα, αυτό το επιτυγχάνουν η Ανεξάρτητοι Ελληνες του Πάνου Καμμένου, και η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη.
Η «αποσύνθεση» αυτή για μερικούς, ή αλλαγή για άλλους, τού πολιτικού συστήματος, δεν συναντάται πρώτη φορά στην Ελλάδα. Όπως επίσης και τα οικονομικά προβλήματα, ο οικονομικός έλεγχος, η κοινωνική αναταραχή, και οι πολιτικές αλλαγές, επίσης δεν είναι πρωτόγνωρες για τους Ελληνες.
Το τότε
Μία μικρή αναδρομή στο μακρινό 1906, μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως ένας καθρέφτης τού σήμερα. Η Ελλάδα είχε νωπές τις αναμνήσεις τής ήττας από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Οι σχέσεις με την Τουρκία δεν ήταν και στο καλύτερο σημείο, ενώ και οι εξελίξεις στην Μακεδονία βρίσκονταν σε αδιέξοδο. Στο εσωτερικό, η δομή και η λειτουργία τού κράτους μπορούσε να πει κανείς πως κυριαρχείτο από φαυλότητα και διαφθορά, και το πολιτικό σύστημα έψαχνε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που εμφανίζονταν χωρίς ωστόσο να μπορεί να τα εξηγήσει.
Οι «Ιάπωνες» στην Βουλή
Κάποια στιγμή λοιπόν με την διάλυση της δηλιγιαννικής παράταξης το 1905 και την εκλογή μερικών ανεξάρτητων βουλευτών στις εθνικές εκλογές τού 1906, δημιουργείται στους κόλπους τής Βουλής, μία πολιτική ομάδα, η οποία ήταν τόσο μαχητική στις συνεδριάσεις, που ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Ακροπόλις», Βλάσης Γαβρηιλίδης της έδωσε την ονομασία «Η ομάδα τών Ιαπώνων». Η ονομασία αυτή δόθηκε, γιατί ο δημοσιογράφος παρομοίασε την μαχητικότητα των πολιτικών αυτών ανδρών, με τις ηρωικές μάχες στις οποίες συμμετείχαν οι περίφημοι Ιάπωνες Σαμουράι, κατά τον Ρωσωιαπωνικό πόλεμο τού 1904-1905.
Τους «Ιάπωνες» αποτελούσαν οι:
- Στέφανος Δραγούμης (1842-1923), βουλευτής Αττικοβοιωτίας, από το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη, τυπικά αρχηγός της ομάδας.
- Δημήτριος Γούναρης (1867-1922), ανεξάρτητος βουλευτής Πατρών, από το κόμμα του Γεώργιου Θεοτόκη, ουσιαστικά η ψυχή της ομάδας.
- Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (1860-1922), βουλευτής Κυκλάδων, από το κόμμα του Θεόδωρου Δηλιγιάννη.
- Εμμανουήλ Ρέπουλης (1863-1924), βουλευτής Ερμιονίδας, από το κόμμα του Δηλιγιάννη και αργότερα «εξ απορρήτων» συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου.
- Χαράλαμπος Βοζίκης (1862-1937), ανεξάρτητος βουλευτής Κυνουρίας, προερχόμενος από τα κόμματα του Δηλιγιάννη και του Ζαΐμη.
- Ανδρέας Παναγιωτόπουλος, βουλευτής Αιγιαλείας από το κόμμα του Αλέξανδρου Ζαΐμη (1851-1936).
- Απόστολος Αλεξανδρής (1879-1961), πρωτοεκλεγείς, ανεξάρτητος βουλευτής Καρδίτσας.
Το σήμερα
Μελετώντας τήν Ιστορία, καμμία κατάσταση δεν είναι ίδια, και το να ψάχνουμε την ταύτιση, μας οδηγεί στην μοιρολατρία. Ωστόσο μία παρόμοια κατάσταση με αυτήν του 1906, ζει και η Ελλάδα σήμερα. Τα δημοσιονομικά μας βρίσκονται αν όχι υπό την κηδεμονία, τουλάχιστον υπό τον έλεγχο της Τρόικα. Το κράτος, κατά κοινή ομολογία, είναι γιγάντιο και δυσκίνητο, με την διαφθορά να είναι βαθειά ριζωμένη στους κόλπους του.
Οι διεθνείς σχέσεις βρίσκονται και αυτές σε φάση αναπροσαρμογής, καθώς προσπαθούμε να δώσουμε μία λύση στο Σκοπιανό, και στο Κυπριακό, αλλά προσπαθούμε και να αποκωδικοποιήσουμε τις προθέσεις τής Τουρκίας, στην νέα εποχή που αναδεικνύει την ανατολική Μεσόγειο σε «πετρελαϊκή φλέβα». Και ως κερασάκι, έρχεται και η διατάραξη τής κοινωνικής συνοχής, η οποία εκφράζεται με διάφορους τρόπους, όπως το να προσανατολίζονται πολλοί συμπολίτες μας να ακολουθήσουν ακραίες επιλογές στις επόμενες εκλογές, ενώ άλλοι αποφασίζουν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα.
Το έργο, η δράση τους, και η κληρονομιά που άφησαν
Κάπως έτσι, και τότε στο μακρινό 1906, γεννήθηκε η ανάγκη από μερικούς πολιτικούς άνδρες να αντιπολιτευτούν τις πρακτικές που δεν ενέκριναν, με τόσο μαχητικό τρόπο που έμεινε αξιομνημόνευτος. Στόχος τους, η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Θεοτόκη, την οποίαν λοιδόρησαν και επέκριναν. Η ομάδα αυτή μπορεί να μην σχημάτισε κάποιον κομματικό σχηματισμό, λόγω της ανομοιογένειας των ιδεολογιών τών ανδρών που την αποτελούσαν, όμως μέσα στην Βουλή δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από οργάνωση και μαχητικότητα, από τα άλλα κόμματα.
Συμμετείχαν σε όλες τις συνεδριάσεις και εξέφραζαν λόγο όχι μόνο σε όλα τα θέματα, αλλά στα σημαντικότερα, κατέθεταν και αξιόλογες προτάσεις. Στα οικονομικά θέματα, ειδήμονες ήταν ο Γούναρης και ο Πρωτοπαπαδάκης, ενώ στα θέματα των αλύτρωτων Ελλήνων (τα σύνορα της Ελλάδας τότε ήταν μέχρι την Θεσσαλία), εξειδικευμένος ήταν ο Δραγούμης. Οι «Ιάπωνες» είχαν γίνει γνωστοί και στους απλούς πολίτες οι οποίοι θαύμαζαν την μαχητικότητά τους διαβάζοντας τις εφημερίδες, οι οποίες την εποχή εκείνη δημοσίευαν αυτούσιους τους διαλόγους των βουλευτών.
Όμως η «παλαιά τάξη» τών κομμάτων διατηρούσε μία αίγλη στην οποία δεν κατάφερε να αντισταθεί ο Δημήτρης Γούναρης. Ο Γεώργιος Θεοτόκης σκέφτηκε πως προκειμένου να απαλλαγεί από αυτόν τον «ιαπωνικό πονοκέφαλο»,πως καλό θα ήταν να τούς απορροφήσει. Έτσι, προσέφερε υπουργικά καθήκοντα στον Γόύναρη, τον Πρωτοπαπαδάκη, και τον Ρέπουλη, με τους δύο πρώτους να αποδέχονται.
Αυτός ο κομφορμισμός όμως δεν άρεσε στην υπόλοιπη ομάδα και στην συζήτηση για τον Προϋπολογισμό του 1909, ο Γούναρης άκουσε τα «εξ αμάξης» από τους παλαιούς συντρόφους του, οι οποίοι κατέκριναν την πολιτική του. Τελικά, ο Δημήτρης Γούναρης παραιτήθηκε από υπουργός, ενώ οι «Ιάπωνες» διαλύθηκαν τον Ιούνιο τού 1908 χωρίς να έχουν επιτύχει τούς στόχους που είχαν θέσει. Ωστόσο οι άνδρες αυτοί μπόρεσαν να βάλουν σημαντικές βάσεις για την πολιτικοκοινωνική αναμόρφωση που βίωσε η Ελλάδα στα επόμενα χρόνια.
Θα είναι ο Στέφανος Δραγούμης που θα γίνει ο εκλεκτός τού «Στρατιωτικού Συνδέσμου» για πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1909 κατά το κίνημα στο Γουδή, ενώ ο Γούναρης θα είναι ο πρωθυπουργός που θα ονειρευτεί την «Μεγίστη Ελλάδα» σε αντιδιαστολή με την «Μεγάλη Ελλάδα» τού Ελευθερίου Βενιζέλου, και θα φτάσει τον ελληνικό στρατό ελάχιστα χιλιόμετρα από την Αγκυρα. Τελικά θα εκτελεστεί στο Γουδή το 1922, ως ένας από τους πρωταίτιους τής Μικρασιατικής καταστροφής.
Οπως αναφέρθηκε, οι «Ιάπωνες» έμειναν στην μνήμη τού πολιτικού τόπου για πολλά χρόνια, και θα είναι στις 19 Μαΐου του 1924, όταν ο Θεμιστοκλής Σοφούλης θα νεκρολογήσει τον Εμμανουήλ Ρέπουλη στην Βουλή με τα εξής λόγια: «Δια των λαμπρών αυτών αγώνων από των δημοσιογραφικών το πρώτον στηλών και εκ παραλλήλου έπειτα από του βήματος τούτου ως εκπρόσωπος της ομάδας των Ιαπώνων, συνετέλεσεν με ακάθεκτον ορμήν κατά της πολιτικής διαφθοράς και του εθνικού μαρασμού, εις επανάστασιν, η οποία διήνοιξε νέας απόψεις, εδημιούργησεν νέας ηθικάς αξίας, έσπειρεν άφθονον τον σπόρον των ιδεών, έδωκεν εις πάσαν κατεύθυνσιν ισχυράν ώθησιν προς την πρόοδον και τον πολιτισμόν και ενέπνευσεν εις τον Ελληνικόν λαόν την θέλησιν προς μίαν νέαν ζωήν».
Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Μαρτίου του 1905 όταν η «Ομάς τών Ιαπώνων» έκανε την εμφάνισή της στην Βουλή. Αραγε, οι σημερινές εξελίξεις, με δύο καινούριες Κοινοβουλευτικές Ομάδες, αυτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων, του Πάνου Καμμένου, και της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη να είναι σχεδόν έτοιμες να κάνουν το ντεμπούτο τού κοινοβουλευτικού τους βίου, έστω για το μικρό χρονικό διάστημα μέχρι τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, πού θα οδηγήσουν;
Κάτι αλλάζει
Φυσικά μία ευθεία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν ατυχές. Οι «Ιάπωνες» ήταν ριζοσπάστες, και δεν εξέφρασαν την επιθυμία δημιουργίας κόμματος. Οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες που δημιουργούνται σήμερα από την άλλη, καλούνται να αντιπαρατεθούν επί ίσοις όροις με τα παλαιότερα κόμματα. Υπάρουν όμως κοινά σημεία. Αυτά τα βρίσκεις τόσο στην γενικότερη κατάσταση της Ελλάδας, όσο και στο πολιτικό σύστημα που όπως φαίνεται οδηγείται σε μία αλλαγή.
Το διάστημα μικρό. Όμως τα τελευταία δύο χρόνια στην χώρα μας οι εξελίξεις κυλούν τόσο γρήγορα που ακόμη και ένας μήνας ίσως είναι αρκετός για μία ηχηρή αντιπολιτευτική παρουσία, η οποία δεν θα αρκείται στο μόνιμο «όχι», αλλά στην κατάθεση εποικοδομητικών προτάσεων, οι οποίες θα ανοίξουν τον δρόμο για την ελληνική πολιτική σκηνή τού μέλλοντος, τουλάχιστον όπως αυτή διαμορφώνεται μέχρι στιγμής δημοσκοπικά. Αυτή η πολιτική σκηνή μάς δείχνει πως πλέον οι πολιτικές δυνάμεις θα καλούνται να συνεννοούνται και όχι μόνο να διαφωνούν, καθώς θα χρειάζονται πολιτικές συνεργασίες για την δημιουργία κυβέρνησης.
Είναι οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, και η Δημοκρατική Αριστερά, οι «Ιάπωνες» του σήμερα; Ιδωμεν...